Δευτέρα, Ιανουαρίου 17, 2011

3 - Η ανατομία του ανθρώπινου ψυχισμού

Αντίληψη….. τίνος αντίληψη όμως;

Μια προσεκτική μελέτη των δεδομένων της αντίληψης δεν μπορεί παρά να τα ομαδοποιήσει σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

  1. Αντιληπτικά δεδομένα του εξωτερικού κόσμου
  2. Αντιληπτικά δεδομένα του εσωτερικού κόσμου

Τα πρώτα φθάνουν στην αντίληψη μέσω των οργάνων των πέντε βασικών αισθήσεων, τα δεύτερα μέσω των οργάνων των εσωτερικών αισθήσεων, γιατί είναι γεγονός ότι το ανθρώπινο ων, δεν κατέχει μόνο 5 αισθήσεις. Αυτές οι γνωστές 5, είναι η βασικές, πέρα από αυτές όμως, υπάρχουν και άλλες λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένες.

Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Όταν πονά το πόδι μας η αντίληψη του πόνου, δεν φθάνει σε μας, ούτε με την όραση, ούτε με την ακοή, ούτε με την αφή, ούτε με κάποια από τις υπόλοιπες δύο βασικές αισθήσεις αλλά με κάποια άλλη.

Μια διανοητική φαντασίωση ή ανάμνηση, όπως για παράδειγμα ή ανάμνηση από τις στιγμές που κάποιος απολάμβανε ένα θαυμαστό ηλιοβασίλεμα το καλοκαίρι από τις διακοπές του. Το φως του ήλιου που έδυε, τα χρυσαφί, κόκκινα και κίτρινα χρώματα του ουρανού, το πέταγμα και οι φωνές των παιχνιδιάρικων γλάρων, ακόμα αναπαρίστανται στην οθόνη του νου του…

Όμως με πια αίσθηση όλα αυτά γίνονται αντιληπτά;

Σίγουρα δεν βλέπονται με τα φυσικά μάτια, δεν ακούγονται με τα φυσικά αυτιά.

Όμως τότε με πια αίσθηση γίνονται αντιληπτά;

Ήρθε η ώρα να αναφέρουμε μια άλλη αίσθηση μια 6η, που όλοι μας κατέχουμε και που αν και είναι ακόμα σε ατροφική κατάσταση μέσα μας, ωστόσο λειτουργεί επαρκώς ώστε να την κάνουμε συγκεκριμένη. Αυτή την αίσθηση θα την ονομάσουμε «αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης» Είναι μια αίσθηση που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά και των 5 βασικών αισθήσεων αλλά όχι μόνο. Θα αναφέρουμε κάποιες πληροφορίες για αυτή την αίσθηση σήμερα όμως θα επανέλθουμε και σε επόμενα θέματα του σεμιναρίου μας.

Έτσι λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε δύο κόσμους, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό.

Ο πρώτος γίνεται αντιληπτός από τις πέντε αισθήσεις της εξωτερικής αντίληψης.

Ο δεύτερος μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο μέσα από την Αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.

Σκέψεις, ιδέες, συγκινήσεις, επιθυμίες, ελπίδες, απογοητεύσεις κλπ είναι εσωτερικές, αόρατες για τις συνηθισμένες αισθήσεις, τις κοινές και τρέχουσες και δίχως άλλο είναι για μας εξ ίσου πραγματικές όπως το τραπέζι της τραπεζαρίας ή τις πολυθρόνες του σαλονιού.

Σίγουρα, εμείς ζούμε πιο πολύ στον εσωτερικό μας κόσμο, παρά στον εξωτερικό, αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.

Στους Εσωτερικούς Κόσμους μας, στον εσωτερικό μας κόσμο αγαπάμε, επιθυμούμε, υποψιαζόμαστε, απολαμβάνουμε, ευλογούμε, καταριόμαστε, ποθούμε, υποφέρουμε, εξαπατούμαστε, επιβραβευόμαστε κλπ, κλπ, κλπ.

Όπως υπάρχουν όμως δύο κόσμοι, αντίστοιχα, κάθε άνθρωπος έχει δύο απόψεις: μία εξωτερική – ορατή και μία εσωτερική – αόρατη.

Το φυσικό ή τρισδιάστατο μέρος το δεχόμαστε σαν προφανές, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την ψυχολογία μας. Ο εσωτερικός μας κόσμος όμως είναι λίγο ακαθόριστος επειδή δεν έχουμε μάθει αυτή την στιγμή να χρησιμοποιούμε την υπάρχουσα εσωτερική αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.

Όμως, μπροστά στις αισθήσεις εσωτερικής αντίληψης, τα διάφορα μέρη του ψυχισμού μας παίρνουν σαφή και χειροπιαστή μορφή, γίνονται ξεκάθαρα και συγκεκριμένα. Όπως ο ωρολογοποιός φορά ένα μεγεθυντικό φακό και ανοίγοντας ένα ρολόι διακρίνει με σαφήνεια τα διάφορα τμήματά του, έτσι και αυτός που έχει αναπτύξει την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, μπορεί να δει να ακούσει και να αγγίξει αυτό που υπάρχει στον εσωτερικό του κόσμο.

Στο σημερινό θέμα, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια ανατομία του αόρατου ψυχολογικού μας κόσμου.

Το βασικό στοιχείο της ψυχολογίας κάθε ανθρώπου είναι η Ουσία του. Αλλά τι είναι η Ουσία; Η Ουσία είναι η πνοή της ζωής, αυτό που Είναι, η ύπαρξή μας. Είναι κάτι τελείως καθαρό και αγνό, βρίσκεται πέρα από το καλό και το κακό αλλά δεν γνωρίζει το καλό και το κακό. Δεν έχει προκαταλήψεις σχετικά με το τι είναι καλό και κακό, αλλά δεν έχει και εσωτερική γνώση ώστε να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Είναι ένα φως που αγγίζει την πραγματικότητα εδώ και τώρα, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς περιορισμούς. Όμως δεν έχει ακόμα γνώση πάνω σ’ αυτήν την πραγματικότητα.

Αυτό που κάνει όμορφο και λατρευτό κάθε νεογέννητο είναι η Ουσία του. Αυτή η ίδια αποτελεί την αληθινή του πραγματικότητα. Το μωρό βλέπει τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως είναι, αλλά όμως δεν τα καταλαβαίνει. Έτσι ποτέ δεν θα παρεξηγήσει κάποιον, ποτέ δεν θα εκφράσει μια προκατάληψη, αλλά και ούτε γνωρίζει ότι με ένα ξυράφι μπορεί να κοπεί ή ότι βάζοντας το χέρι του στη φωτιά θα καεί.

Η Ουσία είναι κάτι ποιο πέρα από τον νου μας, ένα αθάνατο και θεϊκό στοιχείο του εαυτού μας. Έχει ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό, να γνωρίσει την Αλήθεια, το κρυμμένο νόημα των πραγμάτων, το μυστήριο της ύπαρξης. Γι’ αυτό το λόγο η Ουσία μπορεί να κατέχει ή να χειρίζεται πολλαπλές αισθήσεις και υπεραισθήσεις που τελειοποιούν και εξαιρετικές φυσικές εξουσίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε την διαίσθηση, την διόραση, την ενστικτώδη αντίληψη των κοσμικών αληθειών κλπ. Εξασκώντας την Ουσία οι ικανότητές της εξελίσσονται και δυναμώνουν.

H αυθόρμητη και φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο κατά τη διάρκεια των πρώτων 3, 4 ή και 5 χρόνων το πολύ, δηλαδή στην πρώτη περίοδο της ζωής. Για να αναπτυχθεί περισσότερο χρειάζεται μια ειδική εκπαίδευση που δυστυχώς στην εποχή μας είναι ανύπαρκτη, έτσι είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί. Όπως όλα τα όργανα, έτσι και η Ουσία αναπτύσσεται μόνο ενώ την χρησιμοποιούμε. Όργανο που δεν χρησιμοποιείται ατροφεί.

Στην φύση δεν μένει τίποτε σταθερό. Η δύναμη της εντροπίας σπρώχνει τα πράγματα προς τα κάτω, προς στον εκφυλισμό και την ισοπέδωση και απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια για να αναπτυχθεί το κάθε τι. Αν εμείς δεν κάνουμε μια προσπάθεια για να συντηρήσουμε το σπίτι μας τότε αυτό θα μπει σε εντροπία και θα καταλήξει κάποτε σαν τα εγκαταλελειμμένα σπίτια που βλέπουμε εδώ και εκεί. Έτσι, και για την Ουσία ανοίγονται δύο δρόμοι: ένας ανοδικός και ένας καθοδικός. Ο ανοδικός και δύσκολος δρόμος μεταμορφώνει την Ουσία σε κάτι που μπορούμε να ονομάσουμε συνείδηση. Ο καθοδικός μετατρέπει την Ουσία σε υποσυνείδητο, σε ελάττωμα ή ψυχολογικό χαρακτηριστικό.

Για να αναπτυχθεί η Ουσία και να μετατραπεί σε συνείδηση, πρέπει να γίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι καινούριο πρέπει να πραγματοποιούμε, να π ρ ά τ τ ο υ μ ε . Αυτό είναι το νόημα της ψυχικής ανάπτυξης, της εσωτερικής εργασίας με τον εαυτό μας. Η ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο αν βασίζεται σε συνειδητές εργασίες και θεληματικές ταλαιπωρίες.

Η συνείδηση είναι η πολυδιάστατη γνώση των μυστηρίων του σύμπαντος, (ετυμ. Συν + οίδα = επίγνωση). Είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της Ουσίας. Βρίσκεται πέρα από το καλό και το κακό αλλά με εξουσία να ξεχωρίζει το καλό και το κακό. Η συνείδηση έχει άμεση κατανόηση της αλήθειας πέρα από ιδέες, απόψεις, επιθυμίες, σχέδια, προκαταλήψεις κλπ.

Η αλήθεια δεν είναι μια στατική έννοια. Τα πάντα ρέουν. Χρειαζόμαστε μια υπερευαίσθητη αντίληψη ικανή να συλλαμβάνει τον κυματισμό της πραγματικότητας. Χρειαζόμαστε την συνειδητή αντίληψη. Λίγο περισσότερη συνείδηση και οι πόλεμοι δεν θα υπήρχαν, δεν θα ήταν δυνατόν να καταστρέφουμε ο ένας τον άλλο ούτε και το σπίτι μας, την ίδια την Γη.

Από την Ουσία μας προέρχεται αυτή η ανησυχία που κάνει κάποιον να μην αρκείται σε αυτό που του έχουν πει αλλά να ψάχνει να μάθει περισσότερο και περισσότερο. Μια ανησυχία που κανείς δεν μας δίδαξε αλλά πηγάζει κατ’ ευθείαν από μέσα μας, από τα βάθη του ψυχισμού μας.

Ο βασικός λόγος του εκφυλισμού της Ουσίας σε μορφές ελαττωμάτων ή ψυχολογικών χαρακτηριστικών, είναι η εσφαλμένη εκπαίδευση που διδάσκει τον άνθρωπο τι να σκέφτεται και όχι πώς να σκέφτεται. Επειδή η κοινωνία έχει ξεχάσει την ύπαρξη της συνείδησης, νομίζει ότι μπορείς και πρέπει να διδάξεις τι είναι καλό, χρήσιμο, ωραίο κλπ. Όμως – όπως έχουμε ήδη πει – καλό, χρήσιμο, ωραίο είναι μοναδικά αυτό που βρίσκεται στη θέση του και όχι έξω από αυτή. Θα έπρεπε λοιπόν από μικροί να διδασκόμαστε πως να αναλύουμε τα γεγονότα, να εφαρμόζουμε το έμφυτο κριτήριο της Ουσίας μας και έτσι να ανακαλύπτουμε την αντικειμενική πραγματικότητα… Γιατί η αλήθεια δεν είναι θέμα γνωμών και θεωριών, ούτε θέμα να πιστέψουμε σε κάτι ή όχι. Είναι κάτι ζωντανό εδώ και τώρα που πρέπει να το πειραματιζόμαστε από στιγμή σε στιγμή για να το γνωρίσουμε.

Όταν όμως αντί να ερευνάμε πιστεύουμε σε αυτό που μας λένε, σε αυτό που επιπόλαια συμπεραίνουμε με μια πρώτη ματιά, τότε ωθούμε την Ουσία μας στην ελαττωματοποίηση. Η Ουσία φυλακίζεται σε μια άποψη και η ικανότητά της να πλησιάζει την αλήθεια ελαττώνεται. Η έννοια «ελάττωμα» σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα:

Αδυναμία προσέγγισης της αλήθειας.

Το ελάττωμα π.χ. της λαιμαργίας πείθει κάποιον ότι καλό και ευχάριστο είναι να φάει περισσότερο από όσο αληθινά χρειάζεται. Στην πραγματικότητα όμως αυτό αποδεικνύεται ψεύτικο γιατί κάποιος υποφέρει πολύ από τα αποτελέσματα της λαιμαργίας.

Ενήλικας πια, ο άνθρωπος, βρίσκεται σε μια ιδιάζουσα κατάσταση. Έχει μια άποψη για το κάθε τι, όλα είναι οργανωμένα στη μνήμη του σαν καλά ή σαν κακά, σαν χρήσιμα ή άχρηστα, σύμφωνα με το δικό του υποκειμενικό συμφέρον, χωρίς κάποια αντικειμενική γνώση. Ο ενήλικας έχει περίπου 100% υποκειμενική συνείδηση (υπό-συνείδηση). Η άποψή του εξαρτάται από τις υποκειμενικές εμπειρίες που βρίσκονται στοιβαγμένες στο υποσυνείδητό του. Βλέπει το παρόν μέσα από τα θαμπά γυαλιά του παρελθόντος. Λέμε λοιπόν ότι η Ουσία του ενήλικα είναι φυλακισμένη σε πολλές διαφορετικές μορφές ελαττωμάτων ή εγώ. Βλέπουμε μια πραγματικότητα υποκειμενικά, υπάρχει μόνο για μας, αλλά νομίζουμε ότι είναι κοινή για όλους, αυτό είναι η ιδιόμορφη άγνοια που προσπαθούμε να τονίσουμε

Το υποσυνείδητο, το άθροισμα όλων αυτών των ψυχολογικών χαρακτηριστικών αντιπροσωπεύει τις διάφορες υποκειμενικές καταστάσεις του ψυχισμού μας, και είναι πολλαπλό. Κάθε ψυχολογικό χαρακτηριστικό είναι μια τυφλή ψυχολογική οντότητα που προσωποποιεί ένα ελάττωμά μας.

Η διάταξη αυτού του ψυχολογικού εγώ είναι σαν ένα δένδρο. Τα βασικά κλαδιά του είναι επτά: τεμπελιά, απληστία, λαιμαργία, θυμός, λαγνεία, υπερηφάνεια και φθόνος. Αυτά με την σειρά τους διακλαδίζονται σε χιλιάδες παρακλάδια

Για να καταλάβουμε καλλίτερα τι εννοούμε σαν «ψυχολογικό χαρακτηριστικό» ας μελετήσουμε το ελάττωμα του καπνίσματος. Είναι σαφές ότι η γεύση του τσιγάρου δεν αρέσει αρχικά σε κανέναν. Όμως, σε μικρή ηλικία και χωρίς ατομικό κριτήριο, δέχεται κάποιος την λανθασμένη θέση ότι είναι «μεγάλος» ή «σπουδαίος» ή «κάποιος εξαιρετικός» επειδή καπνίζει. Αυτό είναι αποτέλεσμα προτροπών και συμβουλών από τους φίλους, αλλά και από το παράδειγμα των μεγαλύτερων. Δεν αμφισβητεί ούτε αναλύει κατά πόσο αυτό είναι αληθινό γιατί έχει εκπαιδευτεί να μιμείται και να μην στηρίζεται στον εαυτό του, αλλά σε ξένες γνώμες. Γίνεται τότε το κάπνισμα ένα ψυχολογικό στήριγμα, ψευδές μεν, αλλά υποκειμενικά υπαρκτό. Κάθε φορά που το λάθος επαναλαμβάνεται, ένα απειροελάχιστο κλάσμα της Ουσίας φυλακίζεται σε αυτή την συνήθεια, σε αυτό το ελάττωμα. Ο καπνιστής νοιώθει μια ψυχολογική ευχαρίστηση όταν καπνίζει, αλλά δεν ξέρει γιατί. Η αιτία βρίσκεται καλά κρυμμένη στο υποσυνείδητό του, πέρα από την αντίληψή του. Ξέρει ότι καταστρέφει την υγεία του αλλά δεν μπορεί να το κόψει. Τι κι’ αν τώρα βλέπει ότι αυτό είναι μια απάτη; Το ελάττωμα του καπνίσματος είναι μια ανεξάρτητη οντότητα μέσα του που δεν συμφωνεί με τίποτα από όλα αυτά. Αυτό, θέλει μόνο να καπνίζει, αντίθετα από «εμάς» που σκεπτόμενοι διαφορετικά θα θέλαμε να το κόψουμε.

Όλο αυτό το τόσο συνηθισμένο σκηνικό δεν είναι παρά μια ακόμα αντίφαση ή εσωτερική σύγκρουση… Ανασκοπώντας την ζωή μας με ειλικρίνεια θα παραδεχτούμε τις πολυάριθμες αντιφάσεις και εσωτερικές μας συγκρούσεις. Όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της πολλαπλότητας των ψυχολογικών μας χαρακτηριστικών.

Κάθε ένα «εγώ» είναι ένα ανεξάρτητο μέρος του εαυτού μας και καθώς έχει την ιδιαίτερη γνώμη του συγκρούεται με όποιο άλλο «εγώ» έχει αντίθετη γνώμη.

Σε άλλο παράδειγμα ας δούμε κάποιον που ξεκίνησε την ζωή του σε δύσκολες συνθήκες και πάλεψε για οικονομική ευημερία. Τότε ήταν απαραίτητο να ζει μια μετρημένη ζωή με πολύ οικονομία, στερήσεις και πολλή δουλειά. Εκπλήσσεται κανείς όταν ανακαλύπτει ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους συνεχίζουν με την ίδια συμπεριφορά ακόμα και όταν γίνονται εκατομμυριούχοι. Σε πολλές λεπτομέρειες της ζωής φέρονται σαν να ήταν ακόμη φτωχοί και κακόμοιροι. Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι η Ουσία έχει μηχανοποιηθεί και εγκλωβιστεί στο «είναι σωστό να μην ξοδεύεις», «είναι καλό να έχεις περισσότερα χρήματα», «εγώ δεν μπορώ χωρίς να δουλεύω» κ.λ.π. Η δουλειά και τα χρήματα δεν είναι πια ένα μέσον για να ζήσει κανείς αξιοπρεπώς αλλά γίνονται αυτοσκοπός και ο άνθρωπος εγκλωβισμένος σε αυτόν χάνει πολλά άλλα πράγματα από την ζωή του. Η αρχαία σοφία λέει: «Παν μέτρον άριστον». Ποιος όμως ή τι μπορεί να καθορίσει αυτό το μέτρο;

Μέχρι τώρα μιλήσαμε για τα δύο από τα τρία κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας., την Ουσία και το ψυχολογικό Εγώ. Συνεχίζοντας θα μιλήσουμε για το τρίτο κυρίαρχο χαρακτηριστικό του ψυχισμού μας που είναι η προσωπικότητα. Αλλά τι μπορούμε να πούμε για την προσωπικότητα;

Η προσωπικότητα είναι ένα ενεργειακό όχημα που δημιουργείται κατά τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας (συνήθως στα πρώτα 7 χρόνια του παιδιού) αντιγράφοντας τρόπους εκδήλωσης από τους άλλους και από το περιβάλλον μας. Είναι ο διαμορφωμένος και προσωπικός τρόπος των αντιδράσεων μας στα πολλαπλά ερεθίσματα της ζωής. Βλέπουμε για παράδειγμα, κάποιον να γελά, να κλαίει, να τρώει, να θυμώνει με το ιδιαίτερό του στυλ. Η προσωπικότητα χρησιμεύει σαν όχημα εκδήλωσης των ψυχολογικών μας χαρακτηριστικών. Αυτά βρίσκονται ποιο πέρα από αυτήν, είναι ο μεγάλος άγνωστος, η ασύλληπτη αιτία των δράσεών μας. Έτσι, σύμφωνα με τα παραπάνω, ένας άνθρωπος θα εκδηλώσει ένα ελάττωμα θυμού, ανάλογα με το κοινωνικό επίπεδο και την μόρφωσή του, αλλά αυτό που θα βγει, με εξευγενισμένο ή χονδροειδή τρόπο, δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά θυμός. Η απληστία ενός αγρότη, θα εκδηλωθεί διαφορετικά, από αυτή ενός διανοούμενου, αλλά δεν θα είναι παρά απληστία, που θα χρησιμοποιεί την προσωπικότητα για να εκδηλωθεί.

Μέσα σε κάθε έναν από εμάς υπάρχει αξιωματικά ένα κλάσμα ελεύθερης Ουσίας. Αυτό το κλάσμα είναι περίπου 3%, αριθμός που αντιστοιχεί στον τρισδιάστατο κόσμο μας. Το υπόλοιπο μέρος της Ουσίας είναι σε υποσυνείδητη, εγωική μορφή. Δυστυχώς, η ελεύθερη Ουσία πού έχουμε, έχει αναμειχθεί με την προσωπικότητα σε βαθμό που να μην μπορούμε να την ξεχωρίσουμε από την ίδια. Λέμε τότε ότι η Ουσία δεν αισθάνεται τον εαυτό της, έχει ξεχάσει τον ίδιο της τον εαυτό, νιώθει τον εαυτό της μέσα από την ύλη. Σε αυτή την κατάσταση χρησιμεύει μόνο σαν τροφή για την ανάπτυξη των διαφόρων ψυχολογικών χαρακτηριστικών, γιατί αυτά αποτελούνται από νοητική ύλη, δημιουργική ενέργεια και Ουσία. Η ύλη δίνει την μορφή, η ενέργεια επιτρέπει την δημιουργία και η Ουσία είναι όπως είπαμε η ίδια η ζωή, αυτό το στοιχείο που έχει την εξουσία να δίνει ζωή.

Η πρώτη προσπάθεια που έχουμε να κάνουμε είναι να διαχωρίσουμε την ελεύθερη Ουσία μας από την προσωπικότητα. Να εντοπίσουμε και να κάνουμε συγκεκριμένες δράσεις και αντιδράσεις σχετιζόμενες με την ιδιαίτερη προσωπικότητα μας. Μετά, και αφού η φύση της ιδιαίτερης προσωπικότητα μας, μας είναι ξεκάθαρη, θα επιχειρήσουμε να εξερευνήσουμε το υποσυνείδητο. Η μετατροπή του υποσυνείδητου σε συνείδηση είναι η εσωτερική δουλειά που κάθε άνθρωπος έχει καθήκον να πραγματοποιήσει ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση ή την οικονομική κατάστασή του.

Με την ολοκλήρωση του κύκλου αυτών των μαθημάτων, θα έχει διδαχθεί μια μέθοδο εργασίας, ώστε όποιος θέλει, όποιος έχει αντιληφτεί την αναγκαιότητα αυτής της ψυχολογικής δουλειάς να μπορεί να εργαστεί αποτελεσματικά για την ριζική του αλλαγή και ψυχική ανάπτυξη.

Η επιστήμη της Αυτογνωσίας



Έχουμε μεθόδους και μελετάμε τον εαυτό μας με σκοπό να τον γνωρίζουμε, να τον κατανοούμε και να τον αγαπούμε. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα της κατανόησης και της Γνώσης.

Επειδή αγαπάμε τον εαυτό μας, μπορούμε και αγαπάμε και την ανθρωπότητα και επειδή την αγαπάμε στρεφόμαστε και την βοηθάμε στο παρόν, αλλά θα την βοηθάμε και στο μέλλον.
Γιατί γνωρίζουμε την άσκημη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα αλλά και την τραγική που θα βρεθεί στο μέλλον.
Γνωρίζουμε επίσης όμως, ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις παρά μόνο αυτόν που γνωρίζει ότι χρειάζεται βοήθεια και την ζητά όχι με λόγια αλλά με έργα.

Έχοντας στοχαστεί και διαλογιστεί βαθειά, καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι η ουσιαστικότερη βοήθεια που μπορεί να δοθεί σε κάποιον, είναι αυτή που σχετίζεται με την ανάπτυξη της συνείδησης του.
Ανάπτυξη πλήρως και σαφώς διαχωρισμένη σε δύο απόψεις:
την αύξηση της Ουσίας του που αποτελεί το πρωταρχικό υλικό του ψυχισμού του κάθε ανθρώπου και στην μετατροπή της σε συνείδηση, ανεβάζοντας έτσι το συνολικό επίπεδο συνειδητότητας του.
Συνειδητότητα που θα τον βοηθά να αλλάζει το επίπεδο ύπαρξης του στο παρόν και στο μέλλον, ανεξάρτητα από την πορεία του πλανήτη και της ανθρωπότητας του.

Στα πλαίσια αυτά γίνεται μια προσπάθεια να αναπτυχθούν επιστημονικές μέθοδοι και να κοινοποιηθούν πληροφορίες και Γνώση με απώτερο σκοπό την συνεχή αύξηση και αφύπνιση της συνείδησης όλων όσων ενδιαφέρονται για τους σκοπούς αυτούς.


Αυτή είναι μια σειρά μαθημάτων η οποία παρέχει πλήρης θεωρητική και πρακτική καθοδήγηση πάνω στην επιστήμη της επανάστασης της Συνείδησης, επιστήμης που παρέχει στον άνθρωπο την αυθεντική αυτογνωσία (τα θέματα αναρτώνται σταδιακά).

1 - Εισαγωγή στην αυτογνωσία...

2 - Τα πέντε κέντρα της οργανικής μηχανής

3 - Η ανατομία του ανθρώπινου ψυχισμού

1 - Εισαγωγή στην αυτογνωσία...



Η αυτογνωσία εμφανίστηκε όταν εμφανίστηκε και ο άνθρωπος και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της φύσης του. Δηλαδή κάθε άνθρωπος έχει μέσα του όλη την γνώση, τους τρόπους και τα μέσα για να αυτογνωριστεί. Πιστεύω πως το μόνο που χρειάζεται είναι να βρει την άκρη της κλωστής…

Ο άνθρωπος έχει δύο πλευρές όπως και κάθε τι στον κόσμο. Μια τρισδιάστατη, θνητή και φαινομενική που μπορούμε να την ονομάσουμε εξωτερικό άνθρωπο και μία ουσιαστική, αιώνια, πολυδιάστατη, τον ψυχολογικό άνθρωπο. Αυτές οι δύο φύσεις του ανθρώπου αλληλοδιαπερνώνται μεταξύ τους δίχως να συγχέονται, όπως ο καπνός με τον αέρα, όμως η μια επηρεάζει την άλλη.

Οι δύο αυτές πλευρές του ανθρώπου και του σύμπαντος κυβερνώνται από τελείως διαφορετικούς κοσμικούς νόμους και αρχές. Για παράδειγμα ο νόμος της εξέλιξης εφαρμόζεται στην εξωτερική πλευρά του ανθρώπου και έτσι έχουμε μια τεχνολογία και μια κοινωνική οργάνωση που αλλάζουν συνεχώς και τελειοποιούνται.

Στην πλευρά του ψυχολογικού ανθρώπου όμως, νομίζω πως ο νόμος της εξέλιξης δεν ισχύει. Ψυχολογικά ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται έτσι όπως θα περίμενε κανείς. Στην βαθειά ψυχολογία, ένας τυχαίος αρχαίος Έλληνας, ένας σύγχρονος Γερμανός και ένας Μάγια φαίνεται να έχουν μια παρόμοια κατάσταση. Αυτό που έχω γνωρίσει, είναι πως για να αλλάξει ψυχολογικά ένας άνθρωπος χρειάζεται να δουλέψει συνειδητά με τον εαυτό του και αυτή η δουλειά δεν έχει σχέση ούτε με τον χρόνο ούτε με τον τόπο γιατί αφορά κάτι που είναι πέρα από τον χρόνο και τον τόπο.

Από την άλλη, άτομα που έχουν αυτογνωριστεί έχουν μια κοινή ψυχολογική ταυτότητα άσχετα αν ανήκουν σε αυτόν ή κάποιο προηγούμενο αιώνα ή σε τελείως διαφορετικές φυλές.

Έτσι λοιπόν, στην διάρκεια των αιώνων, η αυτογνωσία έχει δοθεί σαν διδασκαλία πάρα πολλές φορές. Αν και οι τρόποι δείχνουν συχνά τελείως διαφορετικοί στην πραγματικότητα είναι ακριβώς οι ίδιοι σε διαφορετικό περιτύλιγμα.

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως για να εκτελέσει οτιδήποτε ένας άνθρωπος, είτε στον εξωτερικό κόσμο είτε στον ίδιο του τον εαυτό, απαιτείται ένας σκοπός, ο οποίος θα αναβλύσει για την εκπλήρωση μιας ανάγκης.

Για αυτό τον λόγο, νομίζω πως είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε και να κάνουμε συγκεκριμένη την ανάγκη της αυτογνωσίας μιας και είναι κάτι που δεν υπάρχει σαν αντικείμενο εκπαίδευσης πουθενά στην σύγχρονη κοινωνία. Με τον όρο αυτογνωσία αναφέρομαι στο αποτέλεσμα μιας προσπάθειας μεθοδικής και συγκεκριμένης να δει κανείς άμεσα και να γνωρίσει τον περίπλοκο εσωτερικό του κόσμο. Όχι σαν θέμα μιας θεωρητικής άποψης αλλά σαν ένα βίωμα, μια εμπειρία τόσο ζωντανή όσο κάποιος που βάζει το δάχτυλο στη φωτιά και καίγεται ή στραβοκαταπίνει νερό και πνίγεται.

Μελετώντας φιλοσοφικά συστήματα μπορεί κάποιος να λάβει την ιδέα πως ο άνθρωπος είναι «ένα σύμπαν σε μικρογραφία». Η φράση του μαντείου των Δελφών «ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ» είναι αξιωματική. «Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους Θεούς». Στο Τάο Τε Κινγκ είναι γραμμένο: «Είναι σοφία να γνωρίζεις τους άλλους και φώτιση να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Ο κυρίαρχος των ανθρώπων είναι ισχυρός, ο κύριος του εαυτού του είναι πανίσχυρος.» Οι Ινδιάνοι έλεγαν ότι όταν οι Θεοί έψαχναν ένα τόπο να κρύψουν την ευτυχία από τον άνθρωπο διάλεξαν να την κρύψουν μέσα του. Εκεί, λέει ο μύθος, δεν θα σκεφτόταν ποτέ κανείς να ψάξει…..

Η αυτογνωσία – όπως ετυμολογικά είναι προφανές – είναι μια μορφή γνώσης πολύ ιδιαίτερης.





Η ΓΝΩΣΗ

Για μένα η Γνώση είναι η θεϊκή ικανότητα του ανθρώπου να μαθαίνει και να κατανοεί τον κόσμο. Η απίστευτη ανάπτυξη του πολιτισμού, στις ποιο διαφορετικές κατευθύνσεις, είναι αποτέλεσμα της ικανότητας μάθησης.

Ποιο άλλο πλάσμα της γης πάει εκδρομή για να γνωρίσει καινούργια μέρη; Ποιο ενδιαφέρεται να μάθει για τα αστέρια, τον βυθό του ωκεανού, τους αρχαίους πολιτισμούς, τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου κλπ, κλπ, κλπ. Γιατί αρέσει στον άνθρωπο να γίνεται καλλίτερος σε διάφορα σπορ, να κάνει τελειότερα αυτοκίνητα, να βρίσκει διαρκώς λύσεις απέναντι σε κάθε πρόκληση;

Ο ίδιος ο πολιτισμός είναι ένα σύνολο εξειδικευμένων γνώσεων. Γνώσεις τεχνολογικές…. κοινωνικές…. ιατρικές…. φιλοσοφικές κλπ. Μέσω της γνώσης ο άνθρωπος μάχεται τις προκλήσεις της ζωής τόσο σαν κοινωνία όσο και σαν άτομο.

Η εξουσία αυτή του ανθρώπου είναι προφανής και φαίνεται παντού καθώς οι δυνατότητες αλλάζουν και αυτά που σήμερα μπορούμε κάποτε θα έμοιαζαν με όνειρο, θαύμα ή μαγεία.

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Υπάρχει μια κατηγορία θεμάτων στα οποία η τεχνολογία προσφέρει σε μας μια άνετη και αποτελεσματική λύση. Αυτοκίνητο, κλιματισμός, φάρμακα, κομπιούτερ είναι θαύματα στα οποία όλοι έχουμε πρόσβαση.

Όμως, πως θα εξηγούσε κανείς τους παράλογους πολέμους, τους εκατομμύρια υποσιτισμένους, την θυσία της ίδιας της φύσης στο βωμό του κέρδους; Είναι περισσότερο από προφανές και όλοι το δεχόμαστε ότι ο πολιτισμός, παρόλη την θεαματική ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας, αποτυγχάνει με χαρακτηριστικό τρόπο στο ποιο βασικό του σημείο: να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Στην πραγματικότητα, τις εφήμερες χαρές κάποιας περαστικής στιγμής, τις ακολουθούν πάντα απογοητεύσεις και πίκρες. Ακόμα, δεν υπάρχουν οριστικές απαντήσεις απέναντι σε ένα σύνολο ερωτημάτων που βασανίζουν κάθε πραγματικό αναζητητή, παρά μόνο θεωρίες που καταρρίπτουν η μια την άλλη.

Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Προς τα πού πάμε; Για ποιο σκοπό ζούμε; Εξ αιτίας τίνος ζούμε; Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Υπάρχει Θεός; Πως δημιουργήθηκε το άπειρο σύμπαν; Υπάρχουν άλλες διαστάσεις; Υπάρχουν εξωγήινοι; Ποιός έφτιαξε τις πυραμίδες; κλπ, κλπ, κλπ.

Το βρίσκω ιδιαίτερα χρήσιμο, να καθορίσουμε την λεπτή γραμμή ανάμεσα στην γνώση και στην άγνοια.





ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ

Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως ζούμε συγχρόνως σε δύο κόσμους τον εξωτερικό και τον εσωτερικό, και τους ορίζω με τον παρακάτω τρόπο:

Εξωτερικός κόσμος ή κόσμος των φαινομένων: Είναι ο τρισδιάστατος κόσμος του Ευκλείδη. Τον αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις. Τον εξωτερικό κόσμο τον μαθαίνουμε με την λογική επεξεργασία των δεδομένων που προκύπτουν από την παρατήρηση, και το πείραμα. Τα βασικά όργανα που χρησιμοποιούμε είναι οι αισθήσεις και ο νους μας.

Εσωτερικός κόσμος: Είναι ένας ενεργειακός κόσμος ανωτέρων και κατωτέρων διαστάσεων. Εκεί θα συναντήσουμε τις αιτίες των φαινομένων του εξωτερικού κόσμου. Βλέπουμε τον ανεμιστήρα να γυρίζει αλλά τον ηλεκτρισμό που είναι η αιτία της κίνησης δεν τον βλέπουμε αν και παραδεχόμαστε ότι υπάρχει.

Άλλο παράδειγμα που μου αρέσει είναι το εξής: Κάποιος μας πλησιάζει με κάποιο σκοπό. Δεχόμαστε ότι έχει ένα σκοπό αλλά δεν τον βλέπουμε. Αυτό συμβαίνει γιατί ο σκοπός βρίσκεται στον εσωτερικό κόσμο, είναι η κρυφή αιτία της δράσης του. Σίγουρα θα ξέρεις τον μύθο με την αλεπού και τον κόρακα… ο οποίος μας διδάσκει ότι πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε πίσω από τα φαινόμενα.

Το περίεργο με τον εσωτερικό κόσμο είναι ότι ενώ υποσυνείδητα παραδεχόμαστε την ύπαρξή του παραμένει κάτι άπιαστο, αόριστο και ομιχλώδες. Αυτό συμβαίνει επειδή πρακτικά δεν έχουμε αναπτύξει ένα όργανο ούτε μια διαλεκτική για να τον πλησιάσουμε, κανείς δεν μας το δίδαξε αυτό ποτέ! Ποικίλλα εσωτερικά συστήματα σχετιζόμενα με την ιδέα της ανάπτυξης του ανθρώπου διδάσκουν ότι υπάρχει μέσα μας αυτό το όργανο και το ονομάζουν συνείδηση. Έτσι επίσης βεβαιώνουν με έμφαση ότι έχουμε μια εσωτερική ψυχική αίσθηση σε λανθάνουσα κατάσταση, την αυτοπαρατήρηση. Κάποιες στιγμές στη ζωή μας αυτά τα εσώτερα όργανα ή ιδιότητες έχουν λειτουργήσει και συνήθως αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνάμε. Είναι στιγμές που νιώσαμε μια ξεχωριστή ευτυχία, μια ιδιαίτερη εμπειρία, μια απροσδιόριστη ολοκλήρωση….

Από τα ανωτέρω μπορούμε να πούμε ότι απέναντι σε αυτούς τούς τόσο διαφορετικούς κόσμους ή πεδία έρευνας, αντιστοιχούν δύο μορφές γνώσης που νομίζω πως μπορεί ο καθένας να αναπτύξει.

Εξωτερική γνώση: Είναι η γνώση της μορφής και της χρήσης των πραγμάτων και εδώ βρίσκονται τοποθετημένες όλες οι γνωστές επιστήμες.

Εσωτερική γνώση: Είναι κάτι τελείως διαφορετικό και σαν μια πρώτη προσέγγιση θα μπορούσαμε να την προσδιορίσουμε σαν τη γνώση του καλού και του κακού, της σωστής θέσης των πραγμάτων. Είναι η Γνώση της Αλήθειας και Αιτίας των φαινομένων. Αντικειμενικά, καλό ή σωστό είναι αυτό που βρίσκεται στην θέση του. Κακό ή λάθος είναι αυτό που βρίσκεται έξω από την θέση του.

Η πυρηνική ενέργεια - για παράδειγμα - είναι μια εξουσία αναμφισβήτητη και είναι προϊόν της εξωτερικής έρευνας και γνώσης του ανθρώπου. Η χρήση της για παραγωγή ρεύματος είναι καλή αλλά για βόμβες είναι κακή και καταστρεπτική. Η φωτιά είναι χρήσιμη στην θέση της, όταν όμως βγει από την θέση της είναι καταστροφική. Το να φας γιατί πεινάς, είναι μια ανάγκη. Το να ξεπεράσεις αυτήν την ανάγκη, είναι το λάθος, το ελάττωμα, με όλες του τις επιπτώσεις.

Ποιος όμως ή τι θα προσδιόριζε αντικειμενικά αυτό το όριο, αυτήν την γραμμή; Κάποιος έξω από εμάς, ή μέσα σε εμάς;

Παραπάνω ανέφερα πως υπάρχει ένα όργανο μέσα μας το οποίο βρίσκεται σε ατροφική κατάσταση. Είναι η συνείδηση του κάθε ανθρώπου και η αίσθησή της, η αυτοπαρατήρηση.

Αυτό που έχω πειραματιστεί είναι πως υπάρχουν τρόποι για να ξανά αναπτύξουμε και να ξυπνήσουμε αυτές τις ιδιότητες μέσα μας, ώστε να ξεφύγουμε από αυτήν την άγνοια, την άγνοια του εαυτού μας. Γράφω να ξανά αναπτύξουμε, γιατί αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι απλά πρέπει να ξανά θυμηθούμε. Αυτές οι λειτουργίες κάποτε κυριαρχούσαν στην ύπαρξη μας, όταν ήμασταν παιδιά αλλά καθώς κανείς δεν μας δίδαξε την ορθή τους χρήση… ατρόφησαν και έδωσαν την θέση τους στις λειτουργίες του ορθολογισμού.





Η ΑΓΝΟΙΑ

Συχνά ακούμε τους επιστήμονες να λένε ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί σε ποσοστό 10%. Πράγματι, και εγώ έτσι νομίζω πως χρησιμοποιούμε μόνο ένα μέρος των δυνατοτήτων μας και που αντιστοιχεί στο τρισδιάστατο μέρος της φύσης. Ένα άλλο μέρος του εαυτού που θα μας πληροφορούσε για τον εσωτερικό κόσμο δεν λειτουργεί και έτσι υπάρχει ένα κενό. Ένα κενό εσωτερικής αντίληψης και γνώσης.

Για αυτόν τον λόγο νομίζω ότι ο άνθρωπος έχει αναπτύξει ανισόρροπα την εξωτερική γνώση σε βάρος της εσωτερικής. Έτσι ενώ υπάρχει πρόοδος των επιστημών, ο εσωτερικός κόσμος είναι ομιχλώδης, ακαταλαβίστικος και για πολλούς ανθρώπους ανύπαρκτος. Αποτέλεσμα αυτής της ανισορροπίας είναι μια ειδικής μορφής άγνοια και πολυάριθμα άλυτα προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα.

Ο Λάο Τσε έλεγε: «Το να γνωρίζεις ότι δεν γνωρίζεις είναι η ύψιστη σοφία. Το να πιστεύεις ότι γνωρίζεις είναι μια ασθένεια. Αν δεις αυτή την ασθένεια θα την ξεπεράσεις. Ποιος είναι ο σοφός; Αυτός που την είδε και την ξεπέρασε»…

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Είχα την τύχη να λάβω σαν μια πληροφόρηση την επαναστατική ιδέα ότι το πρόβλημά μας δεν είναι τα ίδια τα προβλήματα αλλά είναι θέμα αντίληψης. Δεν είναι έξω αλλά μέσα μας. Δεν είναι στα αντικείμενα της έρευνας αλλά σε αυτόν που ερευνά. Αν κάποιος φορά κόκκινα γυαλιά τότε θα προσέξει ότι δεν βλέπει όλα τα χρώματα. Τα χρώματα όμως υπάρχουν εκεί αλλά, για τον συγκεκριμένο λόγο, δεν τα βλέπει.

Πράγματι, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο δεν είναι κάτι σταθερό και κοινό. Η καλλιέργεια της γνώσης αλλάζει την κατανόηση του κόσμου που ζούμε. Ο πολιτικός μηχανικός που παρατηρεί μια οικοδομή αντιλαμβάνεται σε μια στιγμή λεπτομέρειες που δεν πιάνει το κοινό μάτι. Ένας εξασκημένος πολιτικός αναλυτής αντιλαμβάνεται τάσεις στην διάθεση των ανθρώπων αόρατες για τους περισσότερους. Ο πράκτορας που διαβλέπει τον κίνδυνο σε ένα κατά τα άλλα συνηθισμένο σκηνικό είναι ένα ακόμα παράδειγμα διαφοροποιημένης αντίληψης.



Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε πως η αυτογνωσία στην οποία αναφέρομαι είναι μια αυθεντική ψυχολογία που μελετά το σύνολο των αρχών των λειτουργιών και των νόμων που διέπουν την ικανότητα μάθησης του ανθρώπινου όντος.

Το βασικότερο στοιχείο αυτής της επιστήμης είναι η μελέτη των οργάνων και των ψυχολογικών ικανοτήτων που σχετίζονται με την μάθηση. Έτσι αυτό που ερευνώ και για το οποίο θέλω να σου μιλήσω είναι λειτουργίες όπως η προσοχή, η συνείδηση, ο νους, οι αισθήσεις, η φαντασία, η ευφυΐα, η αναλυτικότητα, η συγκέντρωση, ο διαλογισμός κ.α.

Πολλοί γονείς θέλουν να μάθει το παιδί πολλά πράγματα όμως λίγοι ίσως έχουν σκεφτεί ότι η ικανότητα μάθησης δεν είναι κάτι σταθερό και δεδομένο και ότι μπορεί να αυξηθεί. Η συγκέντρωση π.χ. του μαθητή είναι ένα ξεκάθαρο μέτρο της ικανότητας μάθησής του και μαθητές που συγκεντρώνονται μαθαίνουν σε ελάχιστο χρόνο αυτά που ένας άλλος αποσυγκεντρωμένος μελετά για πολύ….

Από τότε που γεννηθήκαμε μαθαίνουμε συνέχεια. Αλλά τι θα γινόταν αν μελετούσαμε λεπτομερώς την ίδια την διαδικασία της μάθησης. Τι θα κερδίζαμε αν μαθαίναμε πώς μαθαίνουμε;

Η ικανότητα μάθησης μπορεί να αναπτύσσεται. Η γνώση μπορεί να καλλιεργηθεί και αυτό είναι ξεκάθαρο με τα πανεπιστήμια. Η διαδικασία της γνώσης έχει μια φυσιολογία, έναν μηχανισμό πολύ συγκεκριμένο και εδώ εξειδικεύεται η επιστήμη της ψυχολογίας. Μελετώντας κάποιος τον ίδιο τον εαυτό του, ανακαλύπτει με έκπληξη ότι η ικανότητα μάθησης, λειτουργία έμφυτη σε κάθε άνθρωπο, έχει τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης.

Πολλές παραδόσεις σχετικές με την ανάπτυξη του ανθρώπου διδάσκουν ότι η ικανότητα μάθησης του ανθρώπου μπορεί να εκτοξευθεί σε απίστευτα επίπεδα και σε κατευθύνσεις που αυτήν την στιγμή δεν φανταζόμαστε. Μιλάμε για μια άλλη διάσταση της ανθρώπινης φύσης. Μιλάμε ακριβώς για το άγνωστο, το ασύλληπτο, το καινούργιο. Όταν η γνώση του ατόμου εισχωρεί θριαμβευτικά στον εσωτερικό κόσμο δεν υπάρχουν περιορισμοί κανενός είδους…

Ένας Αϊνστάιν είχε μια ιδιαίτερη ευφυΐα, μια ανώτερη ικανότητα μάθησης. Το ίδιο έχει συμβεί με κάθε άνθρωπο που αποκαλύπτει το, άγνωστο, που φέρνει στην ανθρωπότητα κάτι καινούργιο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η ανάπτυξη της ικανότητας μάθησης υπερβαίνει τα σύνορα της εσωτερικής γνώσης και τότε ο άνθρωπος δεν περιορίζεται στην εκμάθηση του γνωστού αλλά εισέρχεται στα πεδία του άγνωστου. Εκεί λοιπόν νομίζω, στον άγνωστο εσωτερικό κόσμο, θα βρει κάποιος τις απαντήσεις στα αιώνια μυστήρια που απασχόλησαν και απασχολούν τον αναζητητή. Απαντήσεις τις οποίες η ανάπτυξη της επιστήμης δεν έχει καταφέρει να δώσει…

Η ιστορία της αυτογνωσίας είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Η εσωτερική γνώση, σαν κάτι πιο πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, συντρόφευε τον άνθρωπο από τα πρώτα του βήματα. Είναι η γνώση των αρχαίων μυητικών κολεγίων, η γνώση των μεγάλων διαφωτιστών. Την βρίσκει κανείς κρυμμένη καλά στις σελίδες των θρησκευτικών βιβλίων, στους διάλογους του Πλάτωνα, στις διάφορες μυθολογίες, στα μνημεία των πολιτισμών, τον Παρθενώνα, τις πυραμίδες της Αιγύπτου και της Αμερικής, τους ιερούς χορούς ακόμα και στα παραμύθια!!! Σε κάθε τόπο, σε κάθε εποχή, παντού και πάντα, συναντά κανείς την ιδία ουσία σε διαφορετικές μορφές, την ίδια αιτία σε διαφορετική εκδήλωση.

2 - Τα πέντε κέντρα της οργανικής μηχανής

Συχνά σε φιλοσοφικές συζητήσεις αναφέρεται για τον ανθρώπινο οργανισμό η ιδέα ότι αποτελεί την τελειότερη μηχανή που υπάρχει. Όμως αν και αυτό δεν είναι τελείως λάθος, ωστόσο αν και το συζητάμε και εν πολλοίς το δεχόμαστε, δεν συμπεριφερόμαστε απέναντι στον ανθρώπινο οργανισμό σαν μια πολύπλοκή μηχανή. Ωστόσο πρέπει κανείς να μελετήσει τον εαυτό του, όπως μελέτα μια νέα και πολύπλοκη μηχανή. Πρέπει να μάθει τα μέρη αυτής της μηχανής, τις κύριες λειτουργίες της, τις συνθήκες της σωστής εργασίας, τις αιτίες της εσφαλμένης εργασίας και πολλά άλλα πράγματα που είναι δύσκολο να περιγραφτούν χωρίς να χρησιμοποιήσουμε μια ειδική γλώσσα, που είναι επίσης ανάγκη να ξέρουμε, για να μπορέσουμε να μελετήσουμε τη μηχανή.

Η ανθρώπινη μηχανή έχει πέντε διαφορετικές λειτουργίες:

1. Σκέψη (ή διανόηση).

2. Συναίσθημα (ή συγκίνηση) .

3. Ενστικτώδη λειτουργία (όλη η εσωτερική εργασία του οργανισμού).

4. Κινητική λειτουργία (όλη η εξωτερική εργασία του οργανισμού, κίνηση στο χώρο κ.τ.λ.).

5. Σεξουαλική λειτουργία (ή λειτουργία δύο αρχών, αρσενικού και θηλυκού, σε όλες τους τις εκδηλώσεις).

Λέγοντας διανοητική λειτουργία ή λειτουργία της σκέψης εννοούμε όλες τις νοητικές διεργασίες, δηλαδή εμπεριέχονται εδώ: η επεξεργασία μιας εντύπωσης, ο σχηματισμός των παραστάσεων και των ιδεών, η λογική, η σύγκριση, η κατάφαση, η άρνηση, ο σχηματισμός των λέξεων, ο λόγος, η φαντασία και τα παρόμοια. Όλες οι σκέψεις με την μορφή ήχου ή εικόνας.

Η δεύτερη λειτουργία είναι το συναίσθημα ή οι συγκινήσεις όπως: η χαρά, η λύπη, ο φόβος, η κατάπληξη κ.τ.λ.. Ακόμα και αν είστε βέβαιοι ότι σας είναι σαφές πως και σε τι διαφέρουν οι συγκινήσεις από τις σκέψεις θα σας συμβούλευα να επαληθεύσετε όλες σας τις απόψεις σχετικά μ’ αυτό. Γιατί για ν’ αρχίσει κανείς να μελετά τον εαυτό του, είναι απαραίτητο να γνωρίζει ακριβώς ποιο είναι ποιο.

Οι δυο επόμενες λειτουργίες, ενστικτώδης και κινητική, θα απαιτήσουν περισσότερο χρόνο για να γίνουν κατανοητές, γιατί σε κανένα σύστημα συνηθισμένης ψυχολογίας, αυτές οι λειτουργίες δεν περιγράφονται και δεν διαιρούνται με ακριβή και λεπτομερή τρόπο.

Οι λέξεις «ένστικτο», «ενστικτώδη», χρησιμοποιούνται γενικά με λανθασμένη έννοια και, πολύ συχνά, χωρίς καθόλου έννοια. Στο ένστικτο ιδιαίτερα αποδίδονται, κατά κανόνα, εξωτερικές λειτουργίες που στην πραγματικότητα, είναι κινητικές και κάπου κάπου συναισθηματικές.

Η ενστικτώδης λειτουργία στον άνθρωπο περιλαμβάνει τέσσερις διαφορετικές τάξεις λειτουργιών.

1. Όλη την εσωτερική εργασία του οργανισμού, όλη τη φυσιολογία, για να το πούμε έτσι: Την πέψη και την αφομοίωση της τροφής, την αναπνοή, την κυκλοφορία του αίματος, όλη την εργασία των εσωτερικών οργάνων, τη δημιουργία νέων κυττάρων, την αποβολή αχρήστων ουσιών, την εργασία των αδένων εσωτερικής έκκρισης κ.τ.λ.

2. Τις λεγόμενες πέντε αισθήσεις: δράση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή, και όλες τις άλλες αισθήσεις, όπως η αίσθηση του βάρους, της θερμοκρασίας, της ξηρασίας κ.τ.λ. Δηλαδή όλες τις αδιάφορες αισθήσεις, αισθήσεις που από μόνες τους δεν είναι ούτε ευχάριστες, ούτε δυσάρεστες.

3. Όλες τις σωματικές συγκινήσεις, δηλαδή όλες τις φυσικές αισθήσεις που είναι είτε ευχάριστες, είτε δυσάρεστες: όλα τα είδη πόνου ή δυσάρεστου αισθήματος, όπως δυσάρεστη γεύση ή δυσάρεστη οσμή και όλα τα είδη σωματικής ευχαρίστησης, όπως ευχάριστη γεύση, ευχάριστη οσμή, κ.τ.λ.

4. Όλα τα αντανακλαστικά, ακόμα και τα πιο πολύπλοκα, όπως το γέλιο και το χασμουρητό, όλα τα είδη σωματικής μνήμης, όπως η μνήμη της γεύσης, η μνήμη της όσφρησης, η μνήμη του πόνου, που στην πραγματικότητα είναι εσωτερικά αντανακλαστικά.

Η κινητική λειτουργία περιλαμβάνει όλες τις εξωτερικές κινήσεις, όπως το βάδισμα, το γράψιμο, την ομιλία, το μάσημα και όλες τις μνήμες τους. Στην κινητική λειτουργία ανήκουν επίσης εκείνες οι κινήσεις που στη συνηθισμένη γλώσσα ονομάζονται «ενστικτώδεις», όπως το να πιάσει κανείς ένα αντικείμενο που πέφτει, χωρίς να σκεφτεί.

Η διαφορά μεταξύ της ενστικτώδους και της κινητικής λειτουργίας είναι πολύ σαφής και μπορεί εύκολα να κατανοηθεί αν, απλώς, θυμάται κανείς ότι όλες οι ενστικτώδεις λειτουργίες, χωρίς εξαίρεση, είναι έμφυτες και δεν χρειάζεται να τις μάθει για να τις χρησιμοποιεί, ενώ από την άλλη μεριά, καμιά από τις κινητικές λειτουργίες δεν είναι έμφυτη και πρέπει να τις μάθει όλες κανείς, όπως ένα παιδί μαθαίνει να περπατάει ή όπως κάποιος μαθαίνει να γράφει ή να σχεδιάζει.

Έκτος από αυτές τις κανονικές κινητικές, λειτουργίες, υπάρχουν επίσης μερικές περίεργες κινητικές λειτουργίες που αντιπροσωπεύουν άχρηστη εργασία της ανθρώπινης μηχανής έξω από το πρόγραμμα της φύσης, αλλά που κατέχουν ένα πολύ μεγάλο μέρος στη ζωή του άνθρωπου και καταναλώνουν μεγάλη ποσότητα από την ενέργεια του.

Αυτές είναι: τα όνειρα, η φαντασία, το ονειροπόλημα, η συζήτηση με τον εαυτό μας, η άσκοπη ομιλία και γενικά, όλες οι χωρίς έλεγχο και χωρίς δυνατότητα να ελεγχθούν εκδηλώσεις.

Η σεξουαλική λειτουργία σχετίζεται με την χρήση της σεξουαλικής ενέργειας. Είναι ένα γεγονός πως η σεξουαλική ενέργεια δημιουργεί. Χάρη στην σεξουαλική ενέργεια των γονέων μας έχουμε σώματα και εκδηλωνόμαστε σ΄ αυτόν τον κόσμο.

Η σεξουαλική ενέργεια προβαλλόμενη προς τα έξω δημιουργεί και δημιουργεί όλα αυτά τα υπέροχα οχήματα που κατέχουμε για να εκδηλωνόμαστε, σαν Ουσίες, σαν ψυχές.

Η ίδια ενέργεια, προβαλλόμενη προς τα μέσα, μπορεί χρησιμοποιούμενη με έξυπνο τρόπο να παράγει θαυμάσιες δημιουργίες μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό, που θα μπορούσαν να εκφράζονται με εξέχουσες δυνάμεις, υπεραισθήσεις και ικανότητες.

Μέσα από την ορθή του χρήση περνά η ανάπτυξη του σεξουαλικού κέντρου. Λεπτομερειακά για την ορθή και έξυπνη χρήση και λειτουργία του σεξουαλικού κέντρου θα μιλήσουμε στον 2ο και 3ο κύκλο του σεμιναρίου μας.

Κάθε κέντρο έχει το λεγόμενο «κέντρο βάρους» του, την θέση του μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό.

Το κέντρο βάρους του διανοητικού κέντρου είναι στον εγκέφαλο.

Το κέντρο βάρους του συγκινησιακού κέντρου είναι στο ηλιακό πλέγμα, στην περιοχή της καρδιάς και του στήθους γενικότερα.

Τα κέντρα βάρους του κινητικού και ενστικτώδους κέντρου βρίσκονται στη σπονδυλική στήλη.

Το κέντρο βάρους του σεξουαλικού κέντρου βρίσκεται στα σεξουαλικά όργανα.

Όλα τα κέντρα έχουν πολλά κοινά και ταυτόχρονα καθένα έχει και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Μια από τις πιο σημαντικές αρχές αναφορικά με τα κέντρα, που πρέπει να γίνει κατανοητή, είναι η μεγάλη διαφορά στην ταχύτητα τους, δηλαδή διαφορά στις ταχύτητες των λειτουργιών τους.

Το βραδύτερο όλων είναι το διανοητικό κέντρο.

Μετά απ’ αυτό --- αν και πάρα πολύ ταχύτερα --- ακολουθούν τα κέντρα κινητικό και ενστικτώδες, που έχουν περίπου την ίδια ταχύτητα. Ταχύτερο αυτών είναι το συγκινησιακό και ταχύτερο όλων των κέντρων το σεξουαλικό.

Οι παρατηρήσεις μπορούν να μας βοηθήσουν να επιβεβαιώσουμε τη μεγάλη διαφορά στις ταχύτητες των λειτουργιών, άλλα δεν μπορούν να μας δώσουν τους ακριβείς αριθμούς. Στην πραγματικότητα, η διαφορά είναι πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη απ’ αυτή που μπορεί κανείς να φανταστεί σαν δυνατή μεταξύ λειτουργιών του ίδιου οργανισμού.

Προσπαθήστε, π.χ., να συγκρίνετε την ταχύτητα των νοητικών λειτουργιών μ’ αυτήν των κινητικών λειτουργιών. Προσπαθήστε να παρατηρήσετε τον εαυτό σας όταν πρέπει να εκτελέσετε πολλές γρήγορες, ταυτόχρονες κινήσεις, όπως όταν οδηγείτε αυτοκίνητο σ΄ έναν πολυσύχναστο δρόμο ή ιππεύετε γρήγορα σ’ έναν άσχημο δρόμο ή κάνετε οποιαδήποτε εργασία που απαιτεί γοργή κρίση και γρήγορες κινήσεις, θα δείτε αμέσως ότι δεν μπορείτε να παρατηρήσετε όλες σας τις κινήσεις. θα πρέπει ή να τις επιβραδύνετε ή να χάσετε το μεγαλύτερο μέρος των παρατηρήσεων σας. Διαφορετικά θα διατρέξετε τον κίνδυνο ατυχήματος και ίσως σας συμβεί, αν επιμείνετε στην παρατήρηση. Μπορούν να γίνουν πολλές, παρόμοιες παρατηρήσεις. Ιδιαίτερα στο συγκινησιακό κέντρο, που είναι ακόμα πιο ταχύ. Καθένας μας κάνει, στην πραγματικότητα, πολλές παρατηρήσεις πάνω στις διαφορετικές ταχύτητες των λειτουργιών μας, άλλα μόνο πολύ σπάνια γνωρίζουμε πράγματι την αξία των παρατηρήσεων και εμπειριών μας. Μόνο όταν μάθουμε την Αρχή, αρχίζουμε, πράγματι, να κατανοούμε τις προηγούμενες παρατηρήσεις μας.

Ταυτόχρονα πρέπει να ειπωθεί ότι οι αριθμοί που αναφέρονται σ’ αυτές τις διαφορετικές ταχύτητες είναι επιβεβαιωμένοι και γνωστοί τουλάχιστον στην Γνωστική διδασκαλία αλλά και σε άλλες που μας έρχονται από την Ανατολή.

Όπως θα δείτε αργότερα, η διαφορά στην ταχύτητα των κέντρων είναι ένας πολύ παράξενος αριθμός, που έχει κοσμική σημασία, δηλαδή υπεισέρχεται σε πολλές κοσμικές διαδικασίες ή ας πούμε καλλίτερα, διαχωρίζει πολλές κοσμικές διεργασίες, τη μια από την άλλη. Αυτός ό αριθμός είναι ο 30.000. Αυτό σημαίνει ότι τα κέντρα κινητικό και ενστικτώδες είναι 30.000 φορές ταχύτερα από το διανοητικό κέντρο. Και το συγκινησιακό κέντρο, όταν λειτουργεί με την πρέπουσα ταχύτητα του, είναι 30.000 φορές ταχύτερο από το κινητικό και το ενστικτώδες. Τέλος, το σεξουαλικό κέντρο είναι 30.000 φορές ταχύτερο από το συγκινησιακό.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σε μια τέτοια τεράστια διαφορά στις ταχύτητες των λειτουργιών μέσα στον ίδιο οργανισμό. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι τα διάφορα κέντρα έχουν τελείως διαφορετικό χρόνο. Τα κέντρα κινητικό και ενστικτώδες έχουν 30.000 φορές μεγαλύτερο χρόνο από το χρόνο του διανοητικού κέντρου και το συγκινησιακό κέντρο έχει 30.000 φορές μεγαλύτερο χρόνο από τα κέντρα αυτά.

Καταλαβαίνετε καλά τι σημαίνει «μεγαλύτερος χρόνος»;

Σημαίνει ότι για κάθε είδος εργασίας που έχει ένα κέντρο να κάνει, έχει στη διάθεση του τόσες φορές περισσότερο χρόνο. Όσο και αν είναι παράξενο, αυτό το γεγονός της μεγάλης διαφοράς στην ταχύτητα των κέντρων εξηγεί πολλά πασίγνωστα φαινόμενα, που η συνηθισμένη επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει και που τα προσπερνά σιωπηρά ή απλώς, αρνείται να τα συζητήσει. Αναφέρομαι τώρα στην εκπληκτική και τελείως ανεξήγητη ταχύτητα μερικών φυσικών και νοητικών λειτουργιών.

Ένας άνθρωπος, π.χ., πίνει ένα ποτήρι μπράντυ και αμέσως, σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, νοιώθει πολλά καινούργια συναισθήματα και αισθήματα — ένα συναίσθημα ζέστης, χαλάρωσης, ανακούφισης, ειρήνης, ευχαρίστησης, καλοζωίας, ή από την άλλη μεριά θυμού, ερεθισμού και τα παρόμοια. Αυτό που αισθάνεται μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την περίπτωση, αλλά παραμένει το γεγονός ότι το σώμα ανταποκρίνεται στο ερέθισμα πολύ γρήγορα, σχεδόν αμέσως.

Φυσικά, για έναν άνθρωπο που δεν έχει ποτέ σκεφτεί γύρω απ’ τον εαυτό του και δεν έχει προσπαθήσει ποτέ να τον μελετήσει, δεν υπάρχει τίποτα παράξενο σ’ αυτό, ή σ’ οτιδήποτε άλλο. Αλλά στην πραγματικότητα, από την άποψη της συνηθισμένης φυσιολογίας, αυτά τα φαινόμενα φαίνονται σχεδόν θαυμαστά.

Ένας φυσιολόγος γνωρίζει πόσο πολλές, περίπλοκες διαδικασίες πρέπει να μεσολαβήσουν μεταξύ της κατάποσης του μπράντυ ή ενός ποτηριού νερό και του αισθήματος των αποτελεσμάτων του. Κάθε ουσία που μπαίνει στο σώμα από το στόμα πρέπει να αναλυθεί, να δοκιμαστεί με διάφορους τρόπους και μόνο τότε να γίνει αποδεκτή ή να απορριφθεί. Και όλο αυτό συμβαίνει σε ένα δευτερόλεπτο, ή και λιγότερο. Είναι ένα θαύμα και ταυτόχρονα δεν είναι. Γιατί αν γνωρίζουμε τη διαφορά στην ταχύτητα των κέντρων και θυμόμαστε ότι το ενστικτώδες κέντρο, που πρέπει να κάνει αυτή την εργασία, έχει 30.000 φορές περισσότερο χρόνο από το διανοητικό, με το όποιο μετράμε το συνηθισμένο μας χρόνο, μπορούμε να καταλάβουμε πως γίνεται να συμβαίνει αυτό. Σημαίνει ότι το ενστικτώδες κέντρο έχει όχι ένα δευτερόλεπτο, άλλα περίπου οκτώ ώρες στη διάθεση του και σε οκτώ ώρες αυτή η εργασία μπορεί βέβαια να γίνεται και σ’ ένα συνηθισμένο εργαστήριο χωρίς να υπάρχει ανάγκη για βιασύνη. Ώστε η ιδέα μας για την ασυνήθιστη ταχύτητα αυτής της εργασίας είναι καθαρά μια ψευδαίσθηση που έχουμε γιατί νομίζουμε πως ο συνηθισμένος χρόνος μας ή χρόνος του διανοητικού κέντρου, είναι ο μόνος χρόνος που υπάρχει.

Τα πέντε κέντρα για τα οποία έχουμε μιλήσει, στη ανθρώπινη μηχανή είναι ρυθμισμένα τέλεια, ώστε καθένα να παίρνει εντυπώσεις του δικού του είδους και να ανταποκρίνεται σ’ αυτές με αντίστοιχο τρόπο. Και όταν τα κέντρα λειτουργούν σωστά, είναι δυνατό να υπολογίσεις την εργασία της ανθρώπινης μηχανής και να προβλέψεις πολλά μελλοντικά συμβάντα και ανταποκρίσεις στη ανθρώπινη μηχανή, καθώς και να τα μελετήσεις, αλλά και να τα κατευθύνεις ακόμα.

Άλλα δυστυχώς, τα κέντρα, ακόμα και σ’ αυτόν που λέγεται υγιής και κανονικός άνθρωπος, πολύ σπάνια λειτουργούν όπως θα έπρεπε.

Η αιτία είναι ότι τα κέντρα είναι έτσι κατασκευασμένα, ώστε να μπορούν ν’ αντικαθιστούν το ένα το άλλο, μ’ έναν ορισμένο τρόπο. Στο αρχικό σχέδιο της Φύσης ο σκοπός αυτού του γεγονότος, αναμφίβολα, ήταν το να κάνει τη λειτουργία των κέντρων συνεχή και να δημιουργήσει μια προστασία ενάντια στις πιθανές διακοπές στην λειτουργία της μηχανής, γιατί, σε μερικές περιπτώσεις, μια διακοπή θα μπορούσε ν’ αποβεί μοιραία.

Άλλα η ικανότητα των κέντρων να λειτουργούν το ένα αντί του άλλου σε μιαν ανεκπαίδευτη και ανεξέλικτη μηχανή, — όπως είναι οι μηχανές όλων μας, — γίνεται υπερβολική και σαν αποτέλεσμα, η μηχανή πολύ σπάνια λειτουργεί με κάθε κέντρο στη σωστή του εργασία. Σχεδόν κάθε λεπτό το ένα ή το άλλο κέντρο αφήνει τη δική του εργασία και προσπαθεί να κάνει την εργασία ενός άλλου που, με τη σειρά του προσπαθεί να κάνει την εργασία ενός τρίτου. Η συνέπειες αλλά και οι αιτίες μιας τέτοιας λειτουργίας αλλά και η σημασία μιας ισορροπημένης λειτουργίας θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον.

Ειπώθηκε ότι τα κέντρα μπορούν να αντικαθιστούν το ένα το άλλο μέχρι ενός ορισμένου σημείου, άλλα όχι εντελώς και αναπόφευκτα σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργούν πολύ λιγότερο αποτελεσματικά.

Το κινητικό κέντρο π.χ., μέχρι ενός ορισμένου σημείου, μιμείται την εργασία του διανοητικού κέντρου, άλλα δεν μπορεί να παράγει παρά μόνο πολύ αόριστες και ασύνδετες σκέψεις όπως, π.χ., στα όνειρα και στα ονειροπολήματα.

Με τη σειρά του το διανοητικό κέντρο μπορεί να λειτουργεί αντί του κινητικού. Προσπαθήστε να γράψετε π.χ., σκεπτόμενοι το κάθε γράμμα που πρόκειται να γράψετε και το πως θα το γράψετε. Μπορείτε να κάνετε πειράματα αυτού του είδους, προσπαθώντας να χρησιμοποιείτε το μυαλό σας για να κάνετε κάτι που τα χέρια σας ή τα πόδια σας μπορούν να κάνουν χωρίς τη βοήθεια του, π.χ. να κατεβείτε μια σκάλα προσέχοντας κάθε σας κίνηση ή να κάνετε κάποια συνηθισμένη εργασία με τα χέρια σας, υπολογίζοντας και ετοιμάζοντας την παραμικρή κίνηση με το μυαλό σας. Θα δείτε αμέσως πόσο πιο δύσκολη θα γίνει και πόσο πιο αργό και πολύ πιο αδέξιο είναι το διανοητικό κέντρο σε σύγκριση με το κινητικό. Μπορείτε επίσης να το δείτε αυτό, όταν μαθαίνετε κάποιο είδος νέας κίνησης — ας υποθέσουμε ότι μαθαίνετε να δακτυλογραφείτε ή οποιοδήποτε είδος νέας φυσικής εργασίας — ή πάρτε κάποιον που εκπαιδεύεται σε ένα νέο σπορ. Για ένα διάστημα σ’ όλες τις κινήσεις σας (ή του) θα εξαρτάστε από το διανοητικό κέντρο και μόνο ύστερα από αρκετό χρόνο θα αρχίσουν αυτές να μεταβιβάζονται στο κινητικό κέντρο.

Καθένας γνωρίζει την ανακούφιση που έρχεται όταν οι κινήσεις γίνουν συνήθεια, όταν οι προσαρμογές γίνουν αυτόματες και όταν δεν είναι απαραίτητο να σκέπτεται και να υπολογίζει διαρκώς κάθε κίνηση. Αυτό σημαίνει ότι η κίνηση έχει μεταβιβαστεί στο κινητικό κέντρο, όπου φυσιολογικά ανήκει.

Το ενστικτώδες κέντρο μπορεί να λειτουργεί αντί του συγκινησιακού και το συγκινησιακό μπορεί, πότε - πότε, να λειτουργεί αντί όλων των άλλων. Και σε μερικές περιπτώσεις, το διανοητικό πρέπει να εργαστεί για το ενστικτώδες, αν και μπορεί να κάνει μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της εργασίας του, το μέρος που συνδέεται με ορατές κινήσεις, όπως η κίνηση του στήθους κατά την αναπνοή.

Επιστρέφοντας στην ακανόνιστη ή ανισόρροπη λειτουργία των κέντρων, πρέπει να πω ότι, στην ουσία, αυτή γεμίζει όλη τη ζωή μας. Οι αμυδρές εντυπώσεις μας, οι αόριστες εντυπώσεις μας ή η έλλειψη εντυπώσεων, η αργή κατανόηση πολλών πραγμάτων, πολύ συχνά η ταύτιση μας και η συμμόρφωση μας, ακόμα και το ψέμα μας, όλα αυτά εξαρτώνται από την άτακτη λειτουργία των κέντρων.

Η ιδέα της άτακτης λειτουργίας των κέντρων δεν υπεισέρχεται στο συνηθισμένο τρόπο σκέψης και στη συνηθισμένη μας γνώση και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ μας βλάπτει, πόση πολλή ενέργεια σπαταλούμε, χωρίς να υπάρχει ανάγκη, μ’ αυτό τον τρόπο και τις δυσκολίες στις οποίες μας οδηγεί αυτή η ακανόνιστη λειτουργία των κέντρων. Αγνοούμε γενικά τις συνέπειες της μη ισορροπημένης λειτουργίας των κέντρων, άγνοια όμως απαγορευτική αν επιθυμούμε την ψυχική μας ανάπτυξη.

 
Γνωστική Διδασκαλία
Σαμαέλ Αούν Βεόρ
Αστρική Προβολή
Γνώση
Διαλογισμός
Μυστικισμός
Θρησκείες
Τάντρα
Βιβλία
Επαναστατική Ψυχολογία
Λόγος Μάντραμ Θεουργία
Προφητεία
Samael Aun Weor
Μιλαρέπα
Χριστός
Ψυχολογία
Matrix
Βίβλος
Αστρικό Ταξίδι
Μυθολογία
Γνωστική Κίνηση
Εσωτερισμός
Ψυχή
Καμπαλα
Γνωστικισμός
Ζεν
Πνεύμα
Νους
Ευτυχία
Γνωστικοί
Hercolubus
Διαλέξεις
Αλχημεία
Θιβέτ
Ερκόλουμπους
Διάλεξη
Έρωτας
Φωνητική
Αστρικό Σώμα
Μαγεία
Σύντροφο
Σχέσεις
Σεξ
Γάμος
Αγάπη
Ανάμνηση Εαυτού
Ανάπτυξη
Αυτογνωσία