Πραγματεία Επαναστατικής Ψυχολογίας - 13: Παρατηρητής και παρατηρούµενος
Είναι απόλυτα σαφές και εποµένως όχι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όταν αρχίζει κάποιος να παρατηρεί τον εαυτό του σοβαρά (από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί), τότε αρχίζει πραγµατικά τη δουλειά πάνω σε όλο αυτό το φορτίο.
Είναι εµπόδιο, φραγµός, πρόσκοµµα στη ∆ουλειά της αυτοπαρατήρησης του Εσωτερικού µας, τα παρακάτω ψυχολογικά ελαττώµατα:
Μυθοµανία (παραλήρηµα Μεγαλείου, να νοµίζεις ότι είσαι ένας Θεός).
Εγωλατρεία (πίστη σε ένα ∆ιαρκές Εγώ, λατρεία οποιουδήποτε είδους
του Άλτερ Έγκο).
Παράνοια (σοφιστεία, αυτο-επάρκεια, µαταιοδοξία, αυτο-εµπιστοσύνη,
µυστική υπερηφάνεια, ανικανότητα παραδοχής της άποψης του άλλου).
Όταν συνεχίζει κανείς µε την παράλογη πεποίθηση ότι είναι Ένας, ότι κατέχεται από ένα µόνιµο Εγώ, η σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό του γίνεται κάτι παραπάνω από αδύνατη.
Αυτός που πιστεύει ότι πάντα είναι Ένας, ποτέ δεν θα γίνει ικανός να αποχωριστεί τα ανεπιθύµητα στοιχεία του. Θα θεωρεί κάθε σκέψη, συναίσθηµα, επιθυµία, συγκίνηση, πάθος, στοργή κ.τ.λ. σαν διαφορετικές αµετάβλητες λειτουργίες της ίδιας του της φύσης µέχρι που θα δικαιολογείται µπροστά στους άλλους, λέγοντας ότι αυτά ή εκείνα τα προσωπικά ελαττώµατα είναι κληρονοµικού χαρακτήρα...
Αυτός που δέχεται την ∆ιδασκαλία των Πολλών Εγώ, κατανοεί βασιζόµενος στην παρατήρηση, ότι κάθε επιθυµία, σκέψη, πράξη πάθους κ.τ.λ. αντιστοιχεί στο ένα ή το άλλο ξεχωριστό Εγώ...
Ο κάθε αθλητής της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, δουλεύει πολύ σοβαρά µέσα του και προσπαθεί να διαχωρίσει από τον ψυχισµό του τα διάφορα ανεπιθύµητα στοιχεία τα οποία κουβαλάει στο εσωτερικό του...
Αν ένας αρχίσει να παρατηρείται εσωτερικά στ’ αλήθεια και πολύ ειλικρινά, καταλήγει να διαχωρίζεται σε δύο: τον Παρατηρητή και τον Παρατηρούµενο.
Πως θα µπορούσαµε να παρατηρούµε τον εαυτό µας, αν κάναµε το λάθος να µη χωριζόµαστε σε Παρατηρητή και Παρατηρούµενο;
Χωρίς να γίνει µια τέτοια διαίρεση, είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα προχωρούσαµε ούτε ένα βήµα στον θαυµαστό δρόµο της αυτογνωσίας.
Χωρίς αµφιβολία, όταν η διαίρεση αυτή δεν συµβαίνει, συνεχίζουµε να είµαστε ταυτισµένοι µε όλες τις διαδικασίες του Πολυπρόσωπου Εγώ...
Αυτός που ταυτίζεται µε το Εγώ είναι πάντοτε θύµα των περιστάσεων.
Πως θα µπορούσε να µετατρέψει τις συνθήκες αυτός που δεν γνωρίζει τον εαυτό του; πως θα µπορούσε να γνωρίσει τον εαυτό του αυτός που ποτέ δεν αυτοπαρατηρήθηκε εσωτερικά; µε ποιόν τρόπο θα µπορούσε κανείς να αυτοπαρατηρηθεί αν δεν χωριστεί πρώτα σε Παρατηρητή και Παρατηρούµενο;
Σίγουρα κανείς δεν µπορεί να αρχίσει τη ριζική αλλαγή του όσο δεν είναι ικανός να πει:
«Η επιθυµία αυτή είναι ένα ζωώδες Εγώ που οφείλω να περιορίσω», «Αυτή η εγωιστική σκέψη είναι ένα άλλο Εγώ που µε µπερδεύει και χρειάζεται να διαλύσω», «Αυτό το συναίσθηµα που πληγώνει την καρδιά µου είναι ένα παρείσακτο Εγώ που χρειάζεται να µετατρέψω σε κοσµική σκόνη» κ.τ.λ.
Φυσικά αυτό είναι αδύνατο σε όποιον δεν χωρίστηκε ποτέ σε Παρατηρητή και Παρατηρούµενο...
Αυτός που θεωρεί όλες τις ψυχολογικές του διαδικασίες σαν λειτουργίες ενός µοναδικού Εγώ, ατοµικού και µόνιµου, βρίσκεται τόσο ταυτισµένος µε όλα του τα σφάλµατα, τα έχει τόσο ενωµένα µε τον ίδιο του τον εαυτό, που έχει χάσει, για τον λόγο αυτό, την ικανότητα να τα χωρίσει από τον ψυχισµό του.
Σίγουρα τέτοια άτοµα ποτέ δεν µπορούν να αλλάξουν ριζικά, είναι άνθρωποι καταδικασµένοι στην πιο απόλυτη αποτυχία.
