Διάλεξη - Το Δεύτερο Κόσμημα του Κίτρινου Δράκου

Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να απελευθερωνόμαστε κάθε φορά όλο και περισσότερο από τον νου. Ο νους είναι πραγματικά μπουντρούμι, μία φυλακή στην οποία όλοι βρισκόμαστε φυλακισμένοι. Χρειάζεται να δραπετεύσουμε από αυτή τη φυλακή αν πραγματικά θέλουμε να ξέρουμε τι πράγμα είναι η ελευθερία. Αυτή η ελευθερία που δεν είναι του χρόνου, αυτή ελευθερία που δεν είναι του νου. Πρώτα από όλα πρέπει να θεωρούμε τον νου σαν κάτι που δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, είναι πολύ ταυτισμένοι με τον νου, λένε : "σκέπτομαι", αισθάνονται να είναι νους.

Υπάρχουν σχολές που αφοσιώνονται στο να δυναμώνουν τον νου, δίνουν μαθήματα δια αλληλογραφίας, διδάσκουν πως να αναπτύσσεται η νοητική δύναμη, κ.λ.π. Όλα αυτά είναι παράλογα, το σωστό δεν είναι να δυναμώνουμε τα σίδερα της φυλακής στην οποία βρισκόμαστε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να καταστρέφουμε αυτά τα σίδερα για να γνωρίσουμε την πραγματική ελευθερία, που όπως σας έλεγα, δεν είναι του χρόνου. Ενώ βρισκόμαστε μέσα στην φυλακή του διανοητικού θα είμαστε ανίκανοι να πειραματιστούμε την αληθινή ελευθερία.

Ο νους στον εαυτό του είναι μία φυλακή πολύ οδυνηρή, κανένας μέχρι τώρα δεν έγινε ευτυχής με τον νου. Πότε έχετε γνωρίσει τον πρώτο ευτυχισμένο άνθρωπο με το νου; ο νους κάνει δυστυχισμένα όλα τα πλάσματα, τα κάνει κακομοίρικα. Οι πιο ευχάριστες στιγμές που έχουμε ζήσει στη ζωή μας, έχουν έρθει με την απουσία του νου, έχει συμβεί για μία στιγμή, ναι, αλλά δεν θα μπορέσουμε να το ξεχάσουμε ποτέ πια. Σε αυτό το δευτερόλεπτο έχουμε γνωρίσει το τι είναι η ευτυχία, αλλά αυτό έχει διαρκέσει ένα δευτερόλεπτο μόνο. Ο νους δεν ξέρει τι πράγμα είναι η, ευτυχία αυτός είναι μία φυλακή.

Πρέπει τότε να μάθουμε να κυριαρχούμε τον νου, όχι του άλλου αλλά τον δικό μας, να τον κυριαρχούμε αν θέλουμε να απελευθερωθούμε απ' αυτόν. Είναι απαραίτητο, γίνεται αναγκαίο να μάθουμε να κοιτάμε τον νου σαν κάτι που πρέπει να κυριαρχήσουμε, σαν κάτι που, ας πούμε, χρειάζεται να εξημερώσουμε. Ας θυμηθούμε Τον Θεϊκό Δάσκαλο Ιησού, μπαίνοντας στην Θεία Ιερουσαλήμ ανεβασμένο στον γάιδαρο του την Κυριακή των Βαΐων αυτός ο γάιδαρος είναι ο νους που πρέπει να τον υποτάξουμε, πρέπει να ανέβουμε σε αυτόν, και όχι αυτός να ανέβει σε μας. Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι θύματα, ο γάιδαρος ανεβαίνει επάνω στους ανθρώπους, οι καημένοι οι άνθρωποι δεν ξέρουν να καβαλήσουν σ' αυτόν. Είναι ένας γάιδαρος, ας πούμε, αρκετά αδέξιος, και πρέπει να τον κυριαρχούμε αν αληθινά θέλουμε να ανέβουμε σ' αυτόν.

Κατά την διάρκεια του διαλογισμού πρέπει να συνομιλούμε με τον νου εάν κάποια απορία διαπερνά, χρειάζεται να κάνουμε την ανατομία στην απορία όταν μία απορία την έχουμε μελετήσει σωστά, όταν της έχουμε κάνει την ανατομία δεν αφήνει στην μνήμη μας κανένα ίχνος, εξαφανίζεται, αλλά όταν αυτή η απορία επιμένει, όταν εμείς θέλουμε μόνο να την πολεμάμε αδιάκοπα, τότε δημιουργείται μέσα μας μία σύγκρουση, οποιαδήποτε απορία είναι ένα εμπόδιο για τον διαλογισμό.

Αλλά το να αρνηθούμε τις απορίες δεν είναι τρόπος για να τις εξαλείφουμε, αλλά κάνοντας την ανατομία για να δούμε τι είναι αυτό το πραγματικό που κρύβουν. Οποιαδήποτε απορία που επιμένει στον νου μετατρέπεται σε ένα εμπόδιο για τον διαλογισμό, τότε πρέπει να την αναλύουμε, να την τεμαχίζουμε, να ελαττώνουμε σε σκόνη την απορία, όχι μαχόμενου, όχι, επαναλαμβάνω, αλλά ακούγοντας την με το σκαρπέλο της αυτοκριτικής, κάνοντας της μία αυστηρή ανατομία, αμείλικτα, μόνο έτσι θα ανακαλύπτουμε τι είναι αυτό που υπήρχε σημαντικό στην απορία και τι είναι αυτό που δεν υπήρχε, και τι ήταν αυτή που υπήρχε πραγματικό στην απορία και τι μη πραγματικό. Έτσι λοιπόν ου απορίες μερικές φορές χρησιμεύουν για να ξεκαθαρίζουμε ιδέες. Όταν αφαιρούμε μία απορία δια μέσου της αυστηρής ανάλυσης, όταν της κάνουμε την ανατομία, ανακαλύπτουμε κάποια αλήθεια. Από αυτή την αλήθεια έρχεται κάτι πιο βαθύ, περισσότερη σοφία.

Τότε η σοφία επεξεργάζεται επάνω στην βάση της άμεσης εμπειρίας επάνω στην ειδική πείρα, πάνω στην βάση του βαθιού διαλογισμού. Υπάρχουνε φορές που χρειαζόμαστε επαναλαμβάνω να συνομιλήσουμε με τον νου, διότι πολλές φορές όταν θέλουμε να είναι ήσυχος ο νους, όταν θέλουμε να βρίσκεται σε σιωπή, αυτός επιμένει στην βλακεία του, στην άχρηστη μωρολογία του, σε μία μάχη αντιθέσεων τότε είναι αναγκαίο να ερωτούμε το νου, να του πούμε : "Ωραία τι είναι αυτό που εσύ θέλεις, νου; Ωραία απάντησε μου, εξήγησε μου τι είναι αυτό που εσύ θέλεις; Αν ο διαλογισμός είναι βαθύς, μπορεί να αναβλύσει σε μας κάποια αντιπροσωπεία σε αυτή την αντιπροσωπεία, σε αυτή την μορφή, σε αυτή την εικόνα, είναι η απάντηση. Πρέπει τότε να συνομιλούμε με τον νου, και να τον κάνουμε να δει την πραγματικότητα των πραγμάτων, μέχρι, να τον κάνουμε να δει ότι η απάντηση του είναι λανθασμένη, να τον κάνουμε να δει ότι οι απασχολήσεις του είναι άχρηστες και την αιτία για την οποία είναι άχρηστες, και στο τέλος ο νους θα μένει ήσυχος, σε σιωπή. Αλλά αν αισθανόμαστε ότι δεν αναβλύζει ακόμα η φώτιση, ότι ακόμα επιμένει σε μας η χαώδης κατάσταση, η ασυνάρτητη σύγχυση, με την μάχη και την αδιάκοπη φορολογία του, τότε πρέπει να καλέσουμε ξανά το νου στην τάξη, να τον ερωτούμε : "Ωραία, τι είναι αυτό που εσύ θέλεις"; Να του πούμε : "Τι είναι αυτό που ψάχνεις; γιατί δεν με αφήνεις σε ησυχία; Μίλα ξεκάθαρα". Να συνομιλούμε με το νου σαν να ήταν ένα άγνωστο άτομο, διότι πραγματικά αυτός είναι ένα άγνωστο άτομο, αυτός δεν είναι το Είναι. Τότε πρέπει να του φερθούμε σαν σε ένα άγνωστο άτομο, πρέπει να τον νουθετούμε, πρέπει να τον μαλώνουμε.

Οι μαθητές του προχωρημένου ΖΕΝ, συνηθίζουν το τζούντο, αλλά το ψυχολογικό τζούντο τους δεν το έχουν καταλάβει οι τουρίστες όταν φτάνουν στην Ιαπωνία. Αν βλέπαμε παραδείγματος χάρη τους Μοναχούς να κάνουν τζούντο, καθώς μάχονται μεταξύ τους φαίνονται σαν ασκήσεις απλώς φυσικές, αλλά δεν είναι. Όταν αυτοί κάνουν το τζούντο, πραγματικά σχεδόν δεν αντιλαμβάνονται το φυσικό σώμα, η μάχη τους κατευθύνεται πραγματικά στο να κυριαρχούν τον δικό τους νου. Το τζούντο στο οποίο βρίσκονται μαχόμενου είναι εναντίον του νου του κάθε ενός. Έτσι λοιπόν, το ψυχολογικό τζούντο έχει σαν στόχο να υποτάξει τον νου, να του φερθούμε επιστημονικά, τεχνικά, με το σκοπό να τον υποτάξουμε. Δυστυχώς οι Δυτικοί που μόνο βλέπουν την φλούδα του τζούντο, όπως πάντα επιφανειακοί και ανόητοι, έπαιρναν το τζούντο σαν προσωπική, υπεράσπιση ξέχασαν τις αρχές ΖΕΝ και CΗΑΝG και αυτό έγινε πραγματικά αξιοθρήνητο. Είναι κάτι πολύ παρόμοιο με αυτό που συνέβη με το ΤΑRΟΤ. Ξέρετε εσείς ότι στο ΤΑRΟΤ βρίσκεται όλη η αρχαία σοφία, εσείς ξέρετε ότι στο ΤΑRΟΤ βρίσκονται όλοι οι κοσμικοί νόμοι της φύσης. Παραδείγματος χάρη, ένα άτομο που μιλάει εναντίον της Σεξουαλικής Μαγείας, μιλάει εναντίον του ΑRCΑΝΟ 9 του ΤΑRΟΤ, και για αυτό βάζει επάνω του ένα τρομερό Κάρμα. Ένα άτομο που μιλάει υπέρ, ας πούμε του δόγματος της εξέλιξης και θέλει να σκλαβώνει τους νόες των άλλων μέσα στο δόγμα της εξέλιξης, παραβαίνει το νόμο του ΑRCΑΝΟ 10 του ΤΑRΟΤ, και έτσι διαδοχικώς. Το ΤΑRΟΤ είναι ο κύριος του μεγέθους για όλους, όπως το είπα στο βιβλίο μου, με τον τίτλο : "Το μυστήριο της Χρυσής Άνθισης". Τελειώνω λέγοντας ότι οι συγγραφείς είναι ελεύθεροι να γράφουν ότι θέλουν, πολύ ελεύθεροι, αλλά να μη ξεχνούν το πατρόν του μεγέθους, που είναι το ΤΑRΟΤ, το Χρυσό Βιβλίο, αν δεν θέλουν να παραβιάζουν τους κοσμικούς νόμους, να πέφτουν κάτω από τον νόμο της ΚΑΤΑΝCΙΑS (είναι το ανώτερο Κάρμα). Όποιοι υπερασπίζουν το δόγμα της εξέλιξης παραβαίνουν τους νόμους του ΑRCΑΝΟ 10 του ΤΑRΟΤ.

Ωραία, μετά από αυτή την μικρή έκθεση θέλω να σας πω ότι, αυτό το ΤΑRΟΤ το τόσο ιερό, τόσο σοφό, μετατράπηκε στο παιχνίδι του ΡΟΚΕR, στα διάφορα παιχνίδια των χαρτιών που υπάρχουν για να διασκεδάζουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι ξέχασαν τους νόμους του, τις αρχές του. Οι ιερές πισίνες των ναών της αρχαιότητας, ναοί των μυστηρίων, μετατράπηκαν σήμερα στις δεξαμενές για κολυμβητές. Η ταυρομαχία βαθιά επιστήμη, ταυρική επιστήμη των αρχαίων Μυστηρίων του Ποσειδώνος στην Ατλαντίδα, έχασε τις αρχές της, μετατράπηκε σήμερα σε ένα χυδαίο τσίρκο για όλους.

Έτσι λοιπόν δεν είναι παράξενο ότι το τζούντο ΖΕΝ CΗΑΝG, που έχει σαν στόχο ακριβώς να υποτάσσει τον ιδιαίτερο νου σε κάθε μία από τις κινήσεις και στάσεις του, να έχει εκφυλιστεί, να έχει χάσει τις αρχές του στον Δυτικό κόσμο και να έχει μετατραπεί σε τίποτα άλλο πάρα σε κάτι βέβηλο που μόνο χρησιμοποιείται σήμερα για την προσωπική υπεράσπιση. Ας κοιτάξουμε την ψυχολογική άποψη του τζούντο. Αλλά δεν θέλω να σας πω ότι εγώ θα σας διδάξω φυσικό τζούντο, διότι ούτε και εγώ ο ίδιος το ασκώ, αλλά θα σας διδάξω ένα ψυχολογικό τζούντο. Χρειάζεται να κυριαρχούμε τον νου, ο νους πρέπει να υπακούει, πρέπει να τον νουθετούμε δυνατά για να μας υπακούει.

Πως είναι δυνατόν, να είμαστε σε μια πρακτική διαλογισμού, στις στιγμές που ψάχνουμε την γαλήνη, την σιωπή, όμως ο νους επιβάλλεται, δεν θέλει να μένει ήρεμος. Πρέπει να ξέρουμε γιατί δεν θέλει να είναι ήρεμος, πρέπει να τον ρωτάμε, πρέπει να τον νουθετούμε, πρέπει να τον μαστιγώνουμε, να τον κάνουμε να υπακούει, είναι ένας πεισματάρης γάιδαρος, αδέξιος, που πρέπει να τον κυριαρχούμε.

Αυτό δεν το έχει διδάξει ο KRISHNAMURTI, ούτε το έχει διδάξει το ΖΕΝ ούτε το CΗΑΝG, αυτό που λέω ανήκει στο Δεύτερο Κόσμημα του Κίτρινου Δράκου, στο Δεύτερο Κόσμημα της ΣΟΦΙΑΣ. Μέσα στο πρώτο Κόσμημα μπορούμε να περικλείουμε το ΖΕΝ, αλλά το Δεύτερο Κόσμημα δεν το εξηγεί το ΖΕΝ, αν και έχει τα προλεγόμενα με το ψυχολογικό τζούντο του. Το Δεύτερο Κόσμημα περιλαμβάνει την πειθαρχία του νου, κυριαρχώντας τον μαστιγώνοντας τον, μαλώνοντας τον. Ο νους είναι ένας ανυπόφορος γάιδαρος που πρέπει να εξημερώσουμε.

Έτσι λοιπόν, κατά την διάρκεια του διαλογισμού πρέπει να υπολογίσουμε πολλούς παράγοντες. Αν θέλουμε να φτάσουμε στην γαλήνη και στην σιωπή του νου χρειάζεται να μελετάμε την αταξία, διότι μόνο έτσι μπορούμε εμείς να εγκαταστήσουμε την τάξη, πρέπει να ξέρουμε τι το προσεκτικό είναι αυτό που υπάρχει σε μας και τι το απρόσεκτο είναι αυτό που υπάρχει σε μας. Πάντα όταν μπαίνουμε σε διαλογισμό, ο δικός μας νους είναι διαιρεμένος σε δύο μέρη : το μέρος που προσέχει (το προσεκτικό μέρος), και το απρόσεκτο μέρος. Δεν είναι στο προσεκτικό μέρος που πρέπει να βάλουμε προσοχή, παρά ακριβώς σε αυτό που είναι απρόσεκτο σε εμάς.

Όταν επιτυγχάνουμε εμείς να καταλάβουμε σε βάθος τι το απρόσεκτο υπάρχει σε μας και να μελετήσουμε τις διαδικασίες για να μετατρέπεται το απρόσεκτο σε προσεκτικό, θα έχουμε επιτύχει την γαλήνη και την σιωπή του νου. Αλλά πρέπει να είμαστε συνετοί στον διαλογισμό, να κρίνουμε τον εαυτό μας να ξέρουμε τι το απρόσεκτο υπάρχει σε μας, χρειάζεται να γινόμαστε συνειδητοί από εκείνο το απρόσεκτο που υπάρχει σε μας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Όταν λέμε ότι πρέπει να κυριαρχούμε το νου, ποιος πρέπει να τον κυριαρχεί;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η ουσία, η ουσία πρέπει να κυριαρχεί το νου, η συνείδηση.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τότε αφυπνίζοντας συνείδηση, έχουμε περισσότερη εξουσία πάνω στον νου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φυσικά ναι, αν γινόμαστε συνειδητοί από αυτό το ασυνείδητο που υπάρχει σε μας. Έτσι λοιπόν γίνεται επείγον, μη αναβλητό, να κυριαρχούμε τον νου, να συνομιλούμε με αυτόν, να τον νουθετούμε, να τον μαστιγώνουμε με το μαστίγιο της θέλησης, να τον κάνουμε να υπακούει. Αυτό ανήκει στο Δεύτερο Κόσμημα του Κίτρινου Δράκου. Όπως σας λέω εγώ ήμουνα μετενσαρκωμένος στην παλιά Κίνα, και ονομαζόμουνα CΗΟΙU LI, ήμουνα μυημένος στο Τάγμα του Κίτρινου Δράκου. Έχω διαταγές να δώσω τα επτά Κοσμήματα του Κίτρινου Δράκου.

Πρώτα από όλα δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με τον νου εάν είναι ότι αληθινά θέλουμε να βγάλουμε την καλύτερη απόδοση του Δευτέρου Κοσμήματος, διότι αν εμείς αισθανόμαστε να είμαστε νους, αν λέω : "Συλλογίζομαι, σκέπτομαι", τότε βεβαιώνω έναν μωρό, και δεν συμφωνώ με την διδασκαλία του Κίτρινου Δράκου, διότι το Είναι δεν χρειάζεται να σκέπτεται, το Είναι δεν χρειάζεται να συλλογίζεται, όποιος συλλογίζεται είναι ο νους, το ΕΙΝΑΙ είναι το ΕΙΝΑΙ και ο Λόγος να είναι το ΕΙΝΑΙ είναι το ίδιος το ΕΙΝΑΙ. ΑΥΤΟ είναι αυτό που ΕΙΝΑΙ, αυτό που πάντα ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΑΥΤΟ είναι η ζωή που πάλλεται σε κάθε άτομο, όπως πάλλεται σε κάθε ήλιο. Έτσι λοιπόν αυτός που σκέπτεται δεν είναι το ΕΙΝΑΙ, όποιος συλλογίζεται δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Εμείς δεν έχουμε ενσαρκωμένο όλο το Είναι, αλλά έχουμε ενσαρκωμένο ένα μέρος του Είναι, αυτή είναι
η Ουσία, το BUDHATA, αυτό που ύπαρχε από ψυχή σε μας, το ψυχικό υλικό. Είναι αναγκαίο τότε αυτή η ζωντανή Ουσία να επιβάλλεται στο νου.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, θέλετε να πείτε τότε ότι αυτό που αναλύει είναι το εγώ, τα εγώ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έτσι είναι, διότι τα εγώ δεν είναι παρά μορφές του νου, διανοητικές μορφές που πρέπει να καταστρέφουμε, να ελαττώνουμε σε κοσμική σκόνη.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Σ' αυτή την περίπτωση, παύουμε να αναλύουμε και να συλλογιζόμαστε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως ναι. Ακόμα θα μπορούσε να συμβεί το γεγονός κάποιος να διαλύσει τα εγώ, να τα εξαλείψει θα μπορούσε να συμβεί το γεγονός ότι αυτός ο κάποιος που διαλύει τα ΕΓΩ κατασκευάζει ένα διανοητικό σώμα, και πραγματικά αποκτά διανοητική ατομικότητα, αλλά πρέπει να απελευθερωθεί ακόμα και από το ίδιο το διανοητικό σώμα, διότι το ίδιο το διανοητικό σώμα, όσο τέλειο και αν είναι, επίσης, συλλογίζεται, επίσης σκέπτεται, και ο πιο υψηλότερος τρόπος σκέψεως είναι η μη σκέψη, ενώ σκεπτόμαστε δεν είμαστε στον πιο ψηλό τρόπο σκέψεως. Το Είναι δεν χρειάζεται να σκέπτεται. Αυτό είναι αυτό που πάντα ήταν, αυτό που πάντα θα είναι. Έτσι λοιπόν σε σύνθεση πρέπει να υποδουλώνουμε τον νου να τον μαστιγώνουμε, να τον ρωτάμε. Δεν χρειαζόμαστε να υποτάξουμε τον νου των άλλων διότι αυτό είναι μαύρη μαγεία, δεν χρειαζόμαστε να κυριαρχούμε τον νου κανενός διότι αυτό είναι αγυρτεία του χειρότερου είδους. Αυτό που χρειαζόμαστε εμείς είναι να υποτάξουμε τον δικό μας νου, να τον κυριαρχήσουμε.
Κατά την διάρκεια του διαλογισμού, επαναλαμβάνω, υπάρχουν δύο μέρη : αυτό που είναι προσεκτικό και αυτό που είναι απρόσεκτο, χρειάζεται να γινόμαστε συνειδητοί από αυτό το απρόσεκτο που υπάρχει σε μας, και γινόμενοι συνειδητοί μπορούμε να διασαφηνίζουμε ότι το απρόσεκτο έχει πολλούς παράγοντες. Θα αναλύσουμε μερικούς από αυτούς τους παράγοντες: Αμφιβολία. Υπάρχουν πολλές Αμφιβολίες είναι πολλές οι Αμφιβολίες που υπάρχουν στον ανθρώπινο νου. Από που προέρχονται οι αμφιβολίες του νου;

Ας δούμε για παράδειγμα τον αθεϊσμό, τον υλισμό, τον σκεπτικισμό, αν τα κομματιάσουμε βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλές μορφές σκεπτικισμού, πολλές μορφές αθεϊσμού, πολλές μορφές υλισμού. Υπάρχουν άνθρωποι που λέγονται άθεοι, υλιστές, όμως φοβούνται π.χ. την αγυρτεία, την μαγεία, σέβονται την φύση, ξέρουν να βλέπουν τον Θεό στην Φύση, αλλά με τον τρόπο τους, όταν τους μιλάμε επάνω στα θρησκευτικά ή πνευματικά θέματα δηλώνουν άθεοι, υλιστές, ο αθεϊσμός τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μορφή αρχική. Υπάρχει μία άλλη μορφή υλισμού και αθεϊσμού, είναι του τύπου μαρξισμός-λενισμός, άπιστος, σκεπτικιστής, στο βάθος κάτι ψάχνει αυτός ο άθεος υλιστής. Θέλει απλώς να εξαφανίζεται, να μην υπάρχει, να εξαλείφεται εντελώς, δεν θέλει να ξέρει τίποτα από την Θεϊκή Μονάδα, την μισεί. Πραγματικά με το να προχωρεί έτσι θα καταστραφεί όπως αυτός το θέλει, είναι γούστο του, θα σταματήσει να υπάρχει, θα κατεβαίνει στους κολασμένους κόσμους, προς το κέντρο της βαρύτητας του πλανήτη, αυτό είναι γούστο του, θα αυτοκαταστρέφεται, θα χάνεται. Αλλά αν συνεχίζει, η ουσία θα απελευθερωθεί, θα έρθει ξανά σε καινούργιες ανοδικές εξελίξεις και θα περάσει από καινούργιες καθοδικές εξελίξεις, θα έρθει ξανά και ξανά σε διαφορετικούς κύκλους εκδηλώσεως να πέφτει στον ίδιο σκεπτικισμό και υλισμό. Αλλά εν επέκταση θα φανεί το αποτέλεσμα. Ποιο; Όταν την ημέρα στην οποία οριστικά κλείνονται όλες οι πόρτες, όταν οι 3.000 κύκλου εξαντλούνται, τότε αυτή η ουσία απορροφάται στην μονάδα, αυτή με την σειρά της μπαίνει στην αγκαλιά του Παγκόσμιου Πνεύματος της Ζωής, αλλά χωρίς μαεστρία. Τι ήταν πραγματικά αυτό που ήθελε αυτή η ουσία; Τι ήταν αυτό που έψαχνε με τον αθεϊσμό της; Με τον υλισμό της; Ποιος ήταν ο πόθος της; Ο πόθος της ήταν να αρνηθεί την μαεστρία, στο βάθος αυτό ήταν αυτό που ήθελε, το επιτυγχάνει, το αξιολογεί, αλλά στο τέλος τελειώνει σαν ένας θεϊκός σπινθήρας χωρίς μαεστρία. Έτσι λοιπόν, οι μορφές του σκεπτικισμού είναι διαφορετικές. Υπάρχουν οι άνθρωποι που λέγονται καθολικοί, αποστολικοί και ρωμαϊκοί, όμως στις εκθέσεις τους είναι ωμά υλιστές και αθεϊστές. Αλλά πηγαίνουν στην λειτουργία τις Κυριακές, μεταλαμβάνουν και εξομολογούνται, αυτή είναι άλλη μορφή σκεπτικισμού. Αν αναλύσουμε όλες αυτές τις μορφές που υπάρχουνε και θα υπάρχουν του σκεπτικισμού και υλισμού, ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει μόνο ένας σκεπτικισμός, δεν υπάρχει μόνο ένας υλισμός, η πραγματικότητα είναι ότι είναι εκατομμύρια μορφές σκεπτικισμού και υλισμού και είναι εκατομμύρια απλώς γιατί είναι διανοητικές, πράγματα του νου, δηλαδή, ο σκεπτικισμός και ο υλισμός είναι του νου κι όχι του Είναι.

Όταν κάποιος έχει περάσει πιο πέρα από τον νου έχει γίνει συνειδητός της αλήθειας, που δεν είναι του χρόνου, πραγματικά δεν μπορεί να είναι ούτε υλιστής, ούτε αθεϊστής, εκείνος που κάποια φορά έχει ακούσει τον Λόγο, που βρίσκεται πιο πέρα από τον χρόνο, πιο πέρα από τον νου, πραγματικά δεν μπορεί να είναι ούτε υλιστής ούτε αθεϊστής, Ο αθεϊσμός είναι του νου, ανήκει στον νου είναι σα μια δαντέλα. Όλες οι μορφές του υλισμού και αθεϊσμού μοιάζουν με μια μεγάλη δαντέλα, είναι τόσες, τόσο διαφορετικές, είναι η δαντέλα του νου. Αλλά αυτό το πραγματικό που υπάρχει είναι πιο πέρα από τον νου. Ο αθεϊστής, ο υλιστής είναι αγνοών, ποτέ δεν έχει ακούσει τον Λόγο, ποτέ δεν έχει γνωρίσει τον Θεϊκό Λόγο, ποτέ δεν έχει μπει στο ρεύμα του ήχου. Έτσι λοιπόν είναι στο νου όπου δημιουργείται ο αθεϊσμός και ο υλισμός, είναι μορφές του νου, απατηλές μορφές που δεν έχουν καμία πραγματικότητα. Αυτό που αληθινά είναι πραγματικό δεν ανήκει στο νου, αυτό που αληθινά είναι πραγματικό είναι πιο πέρα από τον νου. Να απελευθερωνόμαστε από τον νου είναι σημαντικό για να γνωρίσουμε το πραγματικό, όχι για να το γνωρίσουμε διανοητικά, αλλά για να το πειραματιστούμε πραγματικά κι αληθινά.

Έτσι λοιπόν, με το να βάλουμε προσοχή σε αυτό το απρόσεκτο που υπάρχει, μπορούμε να δούμε τις διαφορετικές μορφές του σκεπτικισμού, της απιστίας, αμφιβολίας κ.λ.π. Ήδη βλέποντας οποιαδήποτε απορία από οποιοδήποτε είδος, πρέπει να το κομματιάζουμε, πρέπει να του κάνουμε την ανατομία για να δούμε τι είναι αυτό που θέλει αληθινά και όταν το έχουμε κομματιάσει τελείως, η απορία, εξαφανίζεται χωρίς να αφήνει στον νου κανένα ίχνος, χωρίς να αφήνει στην μνήμη ούτε το πιο ασήμαντο σημάδι.

Τότε όταν παρατηρούμε αυτό το απρόσεκτο που υπάρχει σε μας, βλέπουμε επίσης την μάχη των αντιθέσεων στο νου, είναι τότε όταν πρέπει να κομματιάσουμε αυτές τις αντιθέσεις για να δούμε τι είναι αυτό το αληθινό που έχουν.
Άλλες φορές, αναμνήσεις, συγκινήσεις, επιθυμίες η απασχολήσεις που αγνοούνται, που δεν ξέρουμε από που προέρχονται, γιατί έρχονται.

Όταν συνετά βλέπουμε ότι υπάρχει ανάγκη να ανακαλέσουμε στην τάξη τον νου, υπάρχει ένα μέγιστο σημείο στο οποίο έχουμε κουραστεί με τον νου, που δεν θέλει πια να υπακούει με κανένα τρόπο, τότε δεν μένει άλλο παρά να τον νουθετούμε, να του μιλάμε δυνατά, να τον φέρουμε πρόσωπο με πρόσωπο, σαν ένα ξένο και ανεπίκαιρο άτομο, να τον μαστιγώνουμε με το μαστίγιο της θέλησης να τον νουθετούμε με σκληρά λόγια, μέχρι να τον κάνουμε να υπακούει. Πρέπει να συνομιλούμε με τον νου πολλές φορές για να καταλαβαίνει, αν δεν καταλαβαίνει πρέπει να τον ανακαλέσουμε στην τάξη αυστηρά.

Να μην ταυτιζόμαστε με το νου είναι απαραίτητο, να μαστιγώνουμε το νου υποτάσσοντας τον, κυριαρχώντας τον, γιατί αυτός θα έχει βία, και εμείς θα τον ξανά μαστιγώνουμε. Έτσι εμείς φεύγουμε από το νου και φτάνουμε στην αλήθεια, εκείνο που πραγματικά δεν είναι του χρόνου. Όταν εμείς επιτυγχάνουμε να πλησιάζουμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, μπορούμε να πειραματιζόμαστε με ένα στοιχείο που μετατρέπει ριζικά.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο μετατρεπόμενο στοιχείο που δεν είναι του χρόνου, μόνο μπορούμε να το πειραματιστούμε επαναλαμβάνω, όταν βγαίνουμε από το νου, και είναι όταν αισθανόμαστε αυτό τον μετατροπέα στοιχείο, να μαχόμαστε αδιάκοπα μέχρι να επιτυγχάνουμε την Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι.

Ξανά και ξανά χρειαζόμαστε να απελευθερωνόμαστε από το νου και να μπαίνουμε στο ρεύμα του ήχου, στον κόσμο της μουσικής, στον κόσμο στον οποίο αντηχεί ο λόγος των ELOHIM, όπου πραγματικά βασιλεύει η Αλήθεια. Αλλά ενώ είμαστε εμφιαλωμένοι μέσα στον νου, τι μπορούμε να ξέρουμε από την Αλήθεια; Αυτό που άλλοι λένε, αλλά τι ξέρουμε εμείς; Το σημαντικό δεν είναι αυτό που οι άλλοι λένε παρά αυτό που εμείς πειραματιζόμαστε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Το δικό μας πρόβλημα βρίσκεται στο πως να φύγουμε από μέσα από το νου, εμείς χρειαζόμαστε επιστήμη, σοφία για να χειραφετηθούμε. Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, περιμένω πως όλοι εσείς στην σημερινή πρακτική να κάνετε, ας πούμε, συνείδηση από αυτό το απρόσεχτο που υπάρχει σε σας, να είστε ικανοί να κάνετε την ανατομία σε οποιαδήποτε απορία, να είστε ικανοί να κυριαρχείτε το νου, να συλλογίζεστε πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν να τον επιπλήξετε, κ.λ.π. Το αντικείμενο μας είναι να ψάχνουμε την γαλήνη και την διανοητική σιωπή.

Όταν πιστεύουμε ότι ο νους είναι ήρεμος, όταν πιστεύουμε ότι είναι σε σιωπή και όμως δεν έρχεται καμία Θεϊκή εμπειρία σε μας, είναι γιατί δεν είναι ήρεμος, ούτε σε σιωπή, στο βάθος αυτός συνεχίζει μαχόμενος, στο βάθος αυτός μωρολογεί, τότε εμείς δια μέσου του διαλογισμού πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε, να συνομιλούμε με αυτόν, να τον επιπλήττουμε, να τον ερωτάμε, τι είναι αυτό που θέλει, να απαντήσει να εξηγήσει τι θέλει, να του πούμε: "Νου, γιατί δεν είσαι ήρεμος; γιατί δεν με αφήνεις ήσυχο; τι είναι αυτό που εσύ θέλεις; Αυτός θα δίνει κάποια απάντηση, εμείς του. απαντάμε με άλλη εξήγηση, προσπαθώντας να τον πείσουμε, αλλά αν δεν θέλει να πεισθεί δεν θα μένει άλλη λύση παρά να του επιβληθούμε δια μέσου της επιπλήξεως και του μαστίγιου της Θέλησης.

Όπως σας έλεγα αυτό ανήκει στο Δεύτερο Κόσμημα του Κίτρινου Δράκου. Το ΖΕΝ μόνο περιέχει το Πρώτο Κόσμημα, αυτές οι γνώσεις που σας δίνω απόψε ανήκουνε στο Δεύτερο Κόσμημα. Υπάρχουνε ερωτήσεις;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, μας έχουν δείξει ότι επίσης θα μπορούσαμε να διαλογιζόμαστε στα αντίθετα, αν έχω στο νου μια όμορφη κοπέλα τότε πρέπει να τοποθετώ μια άσχημη κοπέλα, και αν βλέπω ένα λουλούδι να τοποθετώ ένα μαραμένο λουλούδι. Έτσι λοιπόν, αυτό φαίνεται να την σκορπίζει την εικόνα. Είναι δυνατόν επίσης να καθησυχάζουμε το νου όχι με δύναμη αλλά να φτάσουμε να είναι ήσυχος αυθόρμητα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όλο αυτό που εσύ εκθέτεις δεν είναι παρά : "Το απόσπασμα από μια άγνωστη διδασκαλία". Εκείνο που πάει πιο βαθιά από αυτό, είναι αυτό που διδάσκω τώρα. Έτσι π.χ., μας έρχεται μια σκέψη μίσους, μια μοχθηρή ανάμνηση, τότε πρέπει να προσπαθούμε να την καταλαβαίνουμε, να προσπαθούμε να δούμε την αντίθεση της, που είναι η αγάπη, αν υπάρχει αγάπη, γιατί αυτό το μίσος; με ποιο σκοπό; αναβλύζει π.χ. η ανάμνηση μίας λάγνας πράξης, να περάσουμε από το νου μας το Ιερό Δισκοπότηρο και την Αγία Λόγχη, και να πούμε: "γιατί πρέπει να τα βεβηλώνω με τις νοσηρές σκέψεις μου; Τι είναι στο βάθος αυτό που θέλω; αν μετά συνεχίζει με την μορφή του θα λέγαμε την απλώς εσωτεριστική έτσι αναβλύζει, μία ανάμνηση από έναν ψηλό άνθρωπο, από εκεί τον βλέπεις κοντό, τότε αυτό απλώς είναι σωστό. Στη σύνθεση είναι το κλειδί, να ξέρουμε να ψάχνουμε πάντα την σύνθεση, διότι από την θέση πρέπει να περάσουμε στην αντίθεση, αλλά η αλήθεια δεν βρίσκεται, ούτε στην αντίθεση ούτε στην θέση, στην αντίθεση και θέση υπάρχει συζήτηση, το αποτέλεσμα της συζήτησης είναι η λύση, αυτό είναι εκείνο που ακριβώς θέλουμε, βεβαίωση, άρνηση, συζήτηση, λύση. Βεβαίωση από μια κακή σκέψη, άρνηση της ίδιας δια μέσου της κατανόησης του αντιθέτου της, συζήτηση (πρέπει να συζητάμε τι είναι αυτό που έχουν από πραγματικό το ένα και το άλλο μέχρι να φτάσουμε στην σοφία), και να αφήνουμε το νου ήσυχο, σε σιωπή, έτσι είναι το πως πρέπει να κάνουμε την πρακτική. Τότε, όλο αυτό είναι ένα μέρος των συνειδητών πρακτικών της παρατήρησης του απρόσεκτου που υπάρχει σε μας, αλλά αν απλώς λέμε : "είναι η ανάμνηση ενός ψηλού ανθρώπου", και τον βάζουμε μπροστά σε έναν κοντό άνθρωπο, και τέρμα, δεν είναι σωστό, το σωστό θα ήτανε να πούμε : "το ψηλό και το κοντό, τι και τι, δεν είναι παρά δύο απόψεις από ένα ίδιο πράγμα, αυτό που μετράει δεν είναι ούτε το ψηλό ούτε το κοντό, παρά αυτό που υπάρχει από αλήθεια πίσω από όλα αυτά. Το ψηλό και το κοντό είναι δύο φαινόμενα απλώς απατηλά του νου". Έτσι φτάνουμε στην σύνθεση, στη λύση.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εγώ είμαι προσεκτικός σε αυτό που εσείς εξηγείτε, αλλά, ποιο είναι το μέρος από το οποίο δεν είμαι προσεκτικός; Αυτό είναι εκείνο που εγώ δεν καταλαβαίνω. Προσπαθώ να απελευθερωθώ από το νου, το γεγονός του να συλλαμβάνω τις σκέψεις, τις εικόνες που έρχονται, το να τις αναλύσω για να δω τι απορίες έχουνε, αυτό είναι εκείνο που τραβάει την προσοχή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εκεί υπάρχει προσοχή, αλλά το απρόσεκτο είναι φτιαγμένο από το υποσυνείδητο, από το ασυνάρτητο, από την ποσότητα αναμνήσεων που αναβλύζουν στο νου, από τις μνήμες του παρελθόντος που έρχονται ξανά και ξανά από τα απομεινάρια της μνήμης, κ.λ.π., κ.λ.π.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και αυτά πρέπει να τα απωθούμε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ούτε να τα αποδεχόμαστε ούτε να τα απωθούμε, να γινόμαστε συνειδητοί από το απρόσεκτο που υπάρχει και έτσι μένει το απρόσεκτο προσεκτικό, με φυσικό και αυθόρμητο τρόπο μένει προσεκτικό το απρόσεκτο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, αυτό επίσης μπορούμε να το κάνουμε στην κανονική ζωή, όταν έρχεται μια κακή σκέψη και να κάνουμε το διαλογισμό στην πλήρη καθημερινή ζωή.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως ναι, το κάνει απλώς αυτός που είναι πρακτικός, κάνει την ζωή του ένα συνεχές ρεύμα διαλογισμού, όχι μόνο το διαλογισμό σε εκείνες τις στιγμές στις οποίες βρίσκεται στο σπίτι του ή στο αγιαστήριο ή στο LUMISIAL κάνοντας πρακτική, αλλά και επίσης μπορεί να αγκαλιάζει το ρεύμα της καθημερινής ζωής και την ζωή του την μετατρέπει πράγματι σε ένα αδιάκοπο διαλογισμό. Έτσι είναι το πως έρχεται πραγματικά η αλήθεια, χρειάζεται να ωριμάσουμε. Υπάρχει καμιά άλλη ερώτηση;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μπορούμε να σκεπτόμαστε ότι ο νους είναι το εγώ και η συνείδηση είναι η ψυχή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ναι, ο νους ο ίδιος είναι το εγώ, αλλά το κατάλληλο είναι να καταστρέφουμε το εγώ και έτσι μένει η διανοητική ουσία. Μπορούμε να κατασκευάζουμε το Διανοητικό Σώμα, αλλά πάντα θα έχουμε τον νου. Το σημαντικό είναι να απελευθερωνόμαστε από το νου, να μένουμε ελεύθεροι από αυτόν. Όταν μείνουμε ελεύθεροι, θα μάθουμε να λειτουργούμε στον κόσμο του αγνού πνεύματος χωρίς τον νου, θα ξέρουμε να ζούμε αυτό το ρεύμα του ήχου που είναι πιο πέρα από τον νου και δεν είναι του χρόνου. Στον νου αυτό που υπάρχει είναι άγνοια, η πραγματική σοφία δεν είναι του νου, είναι πιο πέρα από τον νου, ο νους είναι αγνοών και για αυτό πέφτει και ξαναπέφτει σε τόσα σοβαρά λάθη.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, υποφέρει κανείς πολύ με τον νου, είμαι, σε μια συνεχή μάχη με τον νου.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όλα τα ανθρώπινα πλάσματα είναι πικραμένα από τον νου. Ας δείτε εσείς πόσο ανόητοι είναι εκείνοι που κάνουν προπαγάνδα για τον νου, εκείνοι που υπόσχονται διανοητικές εξουσίες, που διδάσκουν στους ανθρώπους να κυριαρχούν τους νόες των άλλων, κ.λ.π., κ.λ.π. Ο νους δεν έχει κάνει ευτυχισμένο κανέναν, η αληθινή ευτυχία είναι πιο πέρα από τον νου. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει να γνωρίσει την ευτυχία ενώ δεν ανεξαρτητοποιείται από τον νου. Υπάρχει καμία άλλη ερώτηση αδελφοί;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Όταν κάποιος ονειρεύεται είναι γατί δεν είναι προσεκτικός;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Τα όνειρα ανήκουν στην ασυνειδησία. Όταν κάποιος αφυπνίσει συνείδηση αφήνει τα όνειρα, τα όνειρα δεν είναι παρά προβολές του νου. Θυμάμαι μια συγκεκριμένη μέρα ένα δικό μου γεγονός στους Ανώτερους Κόσμους ήτανε μόνο μια στιγμή αμέλειας, είδα πως μου έφυγε από τον νου ένα όνειρο, ήδη πήγαινα να αρχίσω να ονειρεύομαι και αντέδρασα μέσα από το όνειρο που μου ξέφυγε για ένα δευτερόλεπτο αμέλειας, αλλά βέβαια, επειδή κατάλαβα την διαδικασία, γρήγορα απομακρύνθηκα από αυτήν την απολιθωμένη μορφή που ξέφυγε από τον δικό μου νου για ένα δευτερόλεπτο αμέλειας. Αλλά τι θα είχε γίνει εάν ήμουνα κοιμισμένος; Θα είχα μείνει εκεί πολύ μπερδεμένος με αυτή την διανοητική μορφή. Αλλά όταν κάποιος είναι ξύπνιος, ξέρει αμέσως ότι για από στιγμή αμέλειας μπορεί να του ξεφύγει ένα όνειρο και να μένει μπερδεμένος σε αυτό το όνειρο όλο το βράδυ μέχρι την αυγή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εγώ είχα ακριβώς ένα όνειρο από τότε που ήμουνα μικρή.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι εκεί δεν υπήρχε όνειρο, απλώς υπήρχε μια διαδικασία της ανάμνησης της παιδικής ηλικίας, αυτό δεν είναι όνειρο, αυτό είναι διαφορετικό, αυτό είναι πραγματικό, αυτά είναι προϊόντα των απομειναριών της μνήμης που ξεφεύγουν από τον νου, συμπίπτουν με αυτό που έζησες στην παιδική ηλικία, είναι μια διαδικασία της ανάμνησης. Αυτό που είναι σημαντικό σε μας είναι να αφυπνίσουμε συνείδηση για να πάψουμε να ονειρευόμαστε, να πάψουμε να σκεπτόμαστε, αυτό το να σκεπτόμαστε είναι η κοσμική ύλη, είναι ο νους, διότι το ίδιο το αστρικό δεν είναι παρά η κρυστάλλωση της διανοητικής ύλης, και ο φυσικός κόσμος επίσης είναι συμπυκνωμένος νους. Έτσι λοιπόν ο νους είναι ύλη και πολύ χονδροειδής, είτε είναι στην φυσική κατάσταση είτε είναι στην κατάσταση την ονομασμένη αστρική (ΜΑΝΑSICO όπως λένε οι Ινδοστανοί), έτσι κι αλλιώς είναι χονδροειδής και υλικός νους. Το αστρικό δεν είναι παρά συμπυκνωμένος νους, το φυσικό είναι επίσης νους. Ο νους είναι ύλη, είτε φυσικά είτε μεταφυσικά, αλλά ύλη, γι΄ αυτό δεν μπορούμε να είμαστε μακάριοι. Για να γνωρίσουμε την αυθεντική ευτυχία την αληθινή σοφία, πρέπει να βγούμε από τον νου και να ζούμε στον κόσμο του ΕΙΝΑΙ, αυτό, ναι, είναι πολύ σημαντικό.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δάσκαλε, εσείς τώρα επικυρώνετε και βεβαιώνετε την δημιουργική εξουσία του νου στον φυσικό κόσμο. Φυσικά σ΄ αυτούς τους άφατους πλανήτες είναι ένα εμπόδιο ο νους, πρέπει να απελευθερωνόμαστε από αυτόν για να λειτουργούμε στους Ανώτερους Κόσμους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν αρνούμαστε την δημιουργική εξουσία του νου, είναι ξεκάθαρο ότι όλο αυτό που υπάρχει είναι συμπυκνωμένος νους, αλλά τι κερδίζουμε με αυτό; Μήπως αυτό μας έχει δώσει την ευτυχία; Μπορούμε εμείς να κάνουμε θαύματα με τον νου, να δημιουργούμε πολλά πράγματα στην ζωή, οι μεγάλες εφευρέσεις είναι συμπυκνωμένος νους, κ.λ.π., κ.λ.π., αλλά αυτό το είδος δημιουργίας, θα μας κάνει ευτυχείς; Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να απελευθερωνόμαστε, να βγούμε από αυτό το Μπουντρούμι της ύλης, διότι ο νους είναι ύλη, πρέπει να βγούμε από την ύλη, να ζούμε σύμφωνα με το πνεύμα, σαν όντα, σαν ευτυχισμένα πλάσματα πιο πέρα από την ύλη. Κανέναν δεν κάνει ευτυχισμένο η ύλη, η ύλη είναι πάντα χονδροειδής αν και παίρνει όμορφες μορφές, είναι πάντα οδυνηρή. Αν εμείς αυτό που ψάχνουμε είναι η ευτυχία, αλλά η πραγματική ευτυχία δεν θα την βρούμε στην ύλη, αλλά στο Πνεύμα. Χρειάζεται να απελευθερωνόμαστε από τον νου, η αληθινή ευτυχία έρχεται σε μας όταν βγαίνουμε από το μπουντρούμι του νου, αυτό είναι το αληθινό. Δεν αρνούμαστε ότι ο νους μπορεί να είναι δημιουργός πραγμάτων, δημιουργεί εφευρέσεις, θαύματα, αλλά μήπως αυτό μας δίνει την ευτυχία; Ποιος από μας είναι ευτυχής; Αν κάποιος από σας είναι ευτυχής να σηκώσει το χέρι, να δω, θα ήθελα να τον γνωρίσω. Εμείς είμαστε εδώ γιατί ψάχνουμε τον αληθινό δρόμο που πρέπει να μας οδηγεί στην ευτυχία. Αν ο νους δεν μας έχει δώσει την ευτυχία, πρέπει να βγούμε από τον νου, να ψάχνουμε σε άλλο μέρος. Πραγματικά θα την βρούμε στον Κόσμο του Πνεύματος. Αλλά αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι το πως να δραπετεύουμε από τον νου και αυτό είναι το αντικείμενο των πρακτικών και των μελετών μας. Υπάρχει καμία άλλη ερώτηση;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Το να καλέσουμε στην τάξη το υποσυνείδητο μέσω του συνειδητού, ανήκει επίσης στο Δεύτερο Κόσμημα του Κίτρινου Δράκου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Επίσης, αυτό ανήκει στο Δεύτερο Κόσμημα του Κίτρινου Δράκου, αυτό είναι φανερό. Σε μας υπάρχει παραδείγματος χάριν ένα 3% συνείδησης και υπάρχει ένα 97% από ασυνειδησία, αυτό είναι αλήθεια. Τότε αυτό που έχουμε από συνειδητό πρέπει να κατευθύνεται σε αυτό που έχουμε ασυνείδητο η υποσυνείδητο για να το επιπλήττουμε και να το κάνουμε να δει ότι πρέπει να μετατρέπεται σε συνειδητό. Αλλά υπάρχει ανάγκη το συνειδητό μέρος να επιπλήττει το υποσυνείδητο μέρος για να γίνεται συνειδητό το υποσυνείδητο. Αυτό το να κατευθύνεται το συνειδητό μέρος προς το υποσυνείδητο μέρος είναι μια άσκηση πολύ σημαντική που μπορούμε να ασκήσουμε στα χαράματα, έτσι τα ασυνείδητα μέρη σιγά, σιγά θα γίνονται συνειδητά.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μόνο που αυτό είναι σαν τον Δαυίδ, εναντίον του Γολιάθ, το 3% εναντίον του 97%, έτσι δεν είναι;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Συμβαίνει ότι τα συνειδητά μέρη δεν θα γίνονται συνειδητά αμέσως, είναι μια ολόκληρη διαδικασία, μια μεγάλη διαδικασία, αλλά στο τέλος επιτυγχάνεται. Υπάρχει καμία άλλη ερώτηση αδελφοί;.... Αφού δεν υπάρχουν άλλες ερωτήσεις ας πάμε να αρχίσουμε την πρακτική.