Μυητική προετοιμασία - 15
Οι εγωιστές και υπερήφανοι διορατικοί, συκοφαντούν τους συνανθρώπους τους και γεμίζουν τον κόσμο με δάκρυα. Αυτό συμβαίνει γιατί τα θαμπά νερά μιας ξεροκέφαλης πνευματικότητας, αυτό είναι, ένας νους γεμάτος με συλλογισμούς, υπερηφάνεια, προκαταλήψεις, κοινωνικές πεποιθήσεις, κοινότυπες παρατηρήσεις, θυμό, εγωισμό κ.τ.λ. Μπορεί να αντανακλά μόνο τις σκοτεινές εικόνες της αβύσσου.
Ο νους του διορατικού, πρέπει να είναι τόσο ήσυχος όσο μια λίμνη του Νιρβάνα, ώστε ολόκληρο το πανόραμα του σύμπαντος να μπορεί να αντανακλάται πάνω σε αυτήν την τόσο αγνή λίμνη.
Τα περιγράμματα των δέντρων αντανακλώνται πάνω στην επιφάνεια του νερού, αλλά αντίστροφα. Παρομοίως, κάθε Δάσκαλος της δόξας έχει επίσης την σκιά του στην άβυσσο.
Έτσι, όταν ο νους του διορατικού είναι γεμάτος με προκαταλήψεις, τότε λαμβάνει την σκιά ως πραγματικότητα. Έτσι είναι πως οι μεγάλοι Δάσκαλοι της Λευκής Αδελφότητας, πάντα συκοφαντούνται από τους ξεροκέφαλους διορατικούς.
Ο ξεροκέφαλος διορατικός απορρίπτει τα γεμάτα φύλλα δέντρα της ζωής, γιατί ο νους του είναι γεμάτος με προκαταλήψεις και πεποιθήσεις, οι οποίες τον/την κρατούν γοητευμένο με τις σκοτεινές σκιές, οι οποίες σκιαγραφούνται, αντίστροφα, όπως οι αβυσσαλέοι δαίμονες μέσα στο βαθύ βυθό του νερού.
Για αυτόν τον λόγο πολλοί διορατικοί που στο παρελθόν μας επαινούσαν, αργότερα μας λιθοβόλησαν, μας συκοφάντησαν και μας σταύρωσαν, όταν οι εντυπώσεις τους σχετικά με εμάς άλλαξαν για αυτόν ή εκείνο τον λόγο.
Πραγματικά, όταν η φαντασία μας διαταράσσεται από τις καταιγίδες του συλλογισμού, ο έναστρος ουρανός του πνεύματος σκοτεινιάζει και τότε η διόρασή μας μπορεί να μπερδέψει τις σκιές για πραγματικότητα.
Όταν οι διορατικοί Μποδισάτβες πέφτουν, γίνονται χειρότεροι και από δαίμονες, γιατί οι πεσμένοι διορατικοί Mποδισάτβες πιστεύουν τον εαυτό τους ότι είναι παντοδύναμος Θεός και πανίσχυρος, γίνονται φαντασμένοι. Συγχέουν αυτό που διορατικά βλέπουν, λαμβάνουν τις σκιές για πραγματικότητα, και καταλήγουν συκοφαντώντας τους μεγάλους Δασκάλους.
Ένας πεσμένος διορατικός Μποδισάτβα κάνει ζημιά σε σπίτια, δηλώνοντας αυτό που δε γνωρίζει, εξηγώντας με εξουσία αυτό που δεν καταλαβαίνει, ποτέ δεν δέχεται την θέση του ως ένας πεσμένος Μποδισάτβα, και καταλήγει ακόμα πιστεύοντας πως είναι ανώτερος του Δασκάλου του.
Για αυτόν τον λόγο η εσωτερική πειθαρχία είναι πολύ αυστηρή, και επίσης για αυτό ο διορατικός δεν πρέπει να πηγαίνει εδώ και εκεί καυχούμενος για τα οράματά του στους άλλους, γιατί θα χάσει τις δυνάμεις του.
Ο διορατικός πρέπει να είναι ταπεινός, ήρεμος, υπάκουος, πράος, αγνός, γεμάτος σεβασμό και μετριοπαθής στο λόγο. Ο διορατικός πρέπει να είναι αγνός στη σκέψη, στο λόγο και στην πράξη. Ο διορατικός πρέπει να είναι σαν ένα παιδί.
- Απόσπασμα, από το βιβλίο "Τα Μεγάλα Μυστήρια" του Σαμαέλ Αούν Βεόρ (Samael Aun Weor)
Ο νους του διορατικού, πρέπει να είναι τόσο ήσυχος όσο μια λίμνη του Νιρβάνα, ώστε ολόκληρο το πανόραμα του σύμπαντος να μπορεί να αντανακλάται πάνω σε αυτήν την τόσο αγνή λίμνη.
Τα περιγράμματα των δέντρων αντανακλώνται πάνω στην επιφάνεια του νερού, αλλά αντίστροφα. Παρομοίως, κάθε Δάσκαλος της δόξας έχει επίσης την σκιά του στην άβυσσο.
Έτσι, όταν ο νους του διορατικού είναι γεμάτος με προκαταλήψεις, τότε λαμβάνει την σκιά ως πραγματικότητα. Έτσι είναι πως οι μεγάλοι Δάσκαλοι της Λευκής Αδελφότητας, πάντα συκοφαντούνται από τους ξεροκέφαλους διορατικούς.
Ο ξεροκέφαλος διορατικός απορρίπτει τα γεμάτα φύλλα δέντρα της ζωής, γιατί ο νους του είναι γεμάτος με προκαταλήψεις και πεποιθήσεις, οι οποίες τον/την κρατούν γοητευμένο με τις σκοτεινές σκιές, οι οποίες σκιαγραφούνται, αντίστροφα, όπως οι αβυσσαλέοι δαίμονες μέσα στο βαθύ βυθό του νερού.
Για αυτόν τον λόγο πολλοί διορατικοί που στο παρελθόν μας επαινούσαν, αργότερα μας λιθοβόλησαν, μας συκοφάντησαν και μας σταύρωσαν, όταν οι εντυπώσεις τους σχετικά με εμάς άλλαξαν για αυτόν ή εκείνο τον λόγο.
Πραγματικά, όταν η φαντασία μας διαταράσσεται από τις καταιγίδες του συλλογισμού, ο έναστρος ουρανός του πνεύματος σκοτεινιάζει και τότε η διόρασή μας μπορεί να μπερδέψει τις σκιές για πραγματικότητα.
Όταν οι διορατικοί Μποδισάτβες πέφτουν, γίνονται χειρότεροι και από δαίμονες, γιατί οι πεσμένοι διορατικοί Mποδισάτβες πιστεύουν τον εαυτό τους ότι είναι παντοδύναμος Θεός και πανίσχυρος, γίνονται φαντασμένοι. Συγχέουν αυτό που διορατικά βλέπουν, λαμβάνουν τις σκιές για πραγματικότητα, και καταλήγουν συκοφαντώντας τους μεγάλους Δασκάλους.
Ένας πεσμένος διορατικός Μποδισάτβα κάνει ζημιά σε σπίτια, δηλώνοντας αυτό που δε γνωρίζει, εξηγώντας με εξουσία αυτό που δεν καταλαβαίνει, ποτέ δεν δέχεται την θέση του ως ένας πεσμένος Μποδισάτβα, και καταλήγει ακόμα πιστεύοντας πως είναι ανώτερος του Δασκάλου του.
Για αυτόν τον λόγο η εσωτερική πειθαρχία είναι πολύ αυστηρή, και επίσης για αυτό ο διορατικός δεν πρέπει να πηγαίνει εδώ και εκεί καυχούμενος για τα οράματά του στους άλλους, γιατί θα χάσει τις δυνάμεις του.
Ο διορατικός πρέπει να είναι ταπεινός, ήρεμος, υπάκουος, πράος, αγνός, γεμάτος σεβασμό και μετριοπαθής στο λόγο. Ο διορατικός πρέπει να είναι αγνός στη σκέψη, στο λόγο και στην πράξη. Ο διορατικός πρέπει να είναι σαν ένα παιδί.
- Απόσπασμα, από το βιβλίο "Τα Μεγάλα Μυστήρια" του Σαμαέλ Αούν Βεόρ (Samael Aun Weor)
