3 - Η ανατομία του ανθρώπινου ψυχισμού
Αντίληψη….. τίνος αντίληψη όμως;
Μια προσεκτική μελέτη των δεδομένων της αντίληψης δεν μπορεί παρά να τα ομαδοποιήσει σε δύο μεγάλες κατηγορίες.
- Αντιληπτικά δεδομένα του εξωτερικού κόσμου
- Αντιληπτικά δεδομένα του εσωτερικού κόσμου
Τα πρώτα φθάνουν στην αντίληψη μέσω των οργάνων των πέντε βασικών αισθήσεων, τα δεύτερα μέσω των οργάνων των εσωτερικών αισθήσεων, γιατί είναι γεγονός ότι το ανθρώπινο ων, δεν κατέχει μόνο 5 αισθήσεις. Αυτές οι γνωστές 5, είναι η βασικές, πέρα από αυτές όμως, υπάρχουν και άλλες λιγότερο ή περισσότερο ανεπτυγμένες.
Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Όταν πονά το πόδι μας η αντίληψη του πόνου, δεν φθάνει σε μας, ούτε με την όραση, ούτε με την ακοή, ούτε με την αφή, ούτε με κάποια από τις υπόλοιπες δύο βασικές αισθήσεις αλλά με κάποια άλλη.
Μια διανοητική φαντασίωση ή ανάμνηση, όπως για παράδειγμα ή ανάμνηση από τις στιγμές που κάποιος απολάμβανε ένα θαυμαστό ηλιοβασίλεμα το καλοκαίρι από τις διακοπές του. Το φως του ήλιου που έδυε, τα χρυσαφί, κόκκινα και κίτρινα χρώματα του ουρανού, το πέταγμα και οι φωνές των παιχνιδιάρικων γλάρων, ακόμα αναπαρίστανται στην οθόνη του νου του…
Όμως με πια αίσθηση όλα αυτά γίνονται αντιληπτά;
Σίγουρα δεν βλέπονται με τα φυσικά μάτια, δεν ακούγονται με τα φυσικά αυτιά.
Όμως τότε με πια αίσθηση γίνονται αντιληπτά;
Ήρθε η ώρα να αναφέρουμε μια άλλη αίσθηση μια 6η, που όλοι μας κατέχουμε και που αν και είναι ακόμα σε ατροφική κατάσταση μέσα μας, ωστόσο λειτουργεί επαρκώς ώστε να την κάνουμε συγκεκριμένη. Αυτή την αίσθηση θα την ονομάσουμε «αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης» Είναι μια αίσθηση που συνδυάζει τα χαρακτηριστικά και των 5 βασικών αισθήσεων αλλά όχι μόνο. Θα αναφέρουμε κάποιες πληροφορίες για αυτή την αίσθηση σήμερα όμως θα επανέλθουμε και σε επόμενα θέματα του σεμιναρίου μας.
Έτσι λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε δύο κόσμους, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό.
Ο πρώτος γίνεται αντιληπτός από τις πέντε αισθήσεις της εξωτερικής αντίληψης.
Ο δεύτερος μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο μέσα από την Αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.
Σκέψεις, ιδέες, συγκινήσεις, επιθυμίες, ελπίδες, απογοητεύσεις κλπ είναι εσωτερικές, αόρατες για τις συνηθισμένες αισθήσεις, τις κοινές και τρέχουσες και δίχως άλλο είναι για μας εξ ίσου πραγματικές όπως το τραπέζι της τραπεζαρίας ή τις πολυθρόνες του σαλονιού.
Σίγουρα, εμείς ζούμε πιο πολύ στον εσωτερικό μας κόσμο, παρά στον εξωτερικό, αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.
Στους Εσωτερικούς Κόσμους μας, στον εσωτερικό μας κόσμο αγαπάμε, επιθυμούμε, υποψιαζόμαστε, απολαμβάνουμε, ευλογούμε, καταριόμαστε, ποθούμε, υποφέρουμε, εξαπατούμαστε, επιβραβευόμαστε κλπ, κλπ, κλπ.
Όπως υπάρχουν όμως δύο κόσμοι, αντίστοιχα, κάθε άνθρωπος έχει δύο απόψεις: μία εξωτερική – ορατή και μία εσωτερική – αόρατη.
Το φυσικό ή τρισδιάστατο μέρος το δεχόμαστε σαν προφανές, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την ψυχολογία μας. Ο εσωτερικός μας κόσμος όμως είναι λίγο ακαθόριστος επειδή δεν έχουμε μάθει αυτή την στιγμή να χρησιμοποιούμε την υπάρχουσα εσωτερική αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.
Όμως, μπροστά στις αισθήσεις εσωτερικής αντίληψης, τα διάφορα μέρη του ψυχισμού μας παίρνουν σαφή και χειροπιαστή μορφή, γίνονται ξεκάθαρα και συγκεκριμένα. Όπως ο ωρολογοποιός φορά ένα μεγεθυντικό φακό και ανοίγοντας ένα ρολόι διακρίνει με σαφήνεια τα διάφορα τμήματά του, έτσι και αυτός που έχει αναπτύξει την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, μπορεί να δει να ακούσει και να αγγίξει αυτό που υπάρχει στον εσωτερικό του κόσμο.
Στο σημερινό θέμα, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια ανατομία του αόρατου ψυχολογικού μας κόσμου.
Το βασικό στοιχείο της ψυχολογίας κάθε ανθρώπου είναι η Ουσία του. Αλλά τι είναι η Ουσία; Η Ουσία είναι η πνοή της ζωής, αυτό που Είναι, η ύπαρξή μας. Είναι κάτι τελείως καθαρό και αγνό, βρίσκεται πέρα από το καλό και το κακό αλλά δεν γνωρίζει το καλό και το κακό. Δεν έχει προκαταλήψεις σχετικά με το τι είναι καλό και κακό, αλλά δεν έχει και εσωτερική γνώση ώστε να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Είναι ένα φως που αγγίζει την πραγματικότητα εδώ και τώρα, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς περιορισμούς. Όμως δεν έχει ακόμα γνώση πάνω σ’ αυτήν την πραγματικότητα.
Αυτό που κάνει όμορφο και λατρευτό κάθε νεογέννητο είναι η Ουσία του. Αυτή η ίδια αποτελεί την αληθινή του πραγματικότητα. Το μωρό βλέπει τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως είναι, αλλά όμως δεν τα καταλαβαίνει. Έτσι ποτέ δεν θα παρεξηγήσει κάποιον, ποτέ δεν θα εκφράσει μια προκατάληψη, αλλά και ούτε γνωρίζει ότι με ένα ξυράφι μπορεί να κοπεί ή ότι βάζοντας το χέρι του στη φωτιά θα καεί.
Η Ουσία είναι κάτι ποιο πέρα από τον νου μας, ένα αθάνατο και θεϊκό στοιχείο του εαυτού μας. Έχει ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό, να γνωρίσει την Αλήθεια, το κρυμμένο νόημα των πραγμάτων, το μυστήριο της ύπαρξης. Γι’ αυτό το λόγο η Ουσία μπορεί να κατέχει ή να χειρίζεται πολλαπλές αισθήσεις και υπεραισθήσεις που τελειοποιούν και εξαιρετικές φυσικές εξουσίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε την διαίσθηση, την διόραση, την ενστικτώδη αντίληψη των κοσμικών αληθειών κλπ. Εξασκώντας την Ουσία οι ικανότητές της εξελίσσονται και δυναμώνουν.
H αυθόρμητη και φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο κατά τη διάρκεια των πρώτων 3, 4 ή και 5 χρόνων το πολύ, δηλαδή στην πρώτη περίοδο της ζωής. Για να αναπτυχθεί περισσότερο χρειάζεται μια ειδική εκπαίδευση που δυστυχώς στην εποχή μας είναι ανύπαρκτη, έτσι είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί. Όπως όλα τα όργανα, έτσι και η Ουσία αναπτύσσεται μόνο ενώ την χρησιμοποιούμε. Όργανο που δεν χρησιμοποιείται ατροφεί.
Στην φύση δεν μένει τίποτε σταθερό. Η δύναμη της εντροπίας σπρώχνει τα πράγματα προς τα κάτω, προς στον εκφυλισμό και την ισοπέδωση και απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια για να αναπτυχθεί το κάθε τι. Αν εμείς δεν κάνουμε μια προσπάθεια για να συντηρήσουμε το σπίτι μας τότε αυτό θα μπει σε εντροπία και θα καταλήξει κάποτε σαν τα εγκαταλελειμμένα σπίτια που βλέπουμε εδώ και εκεί. Έτσι, και για την Ουσία ανοίγονται δύο δρόμοι: ένας ανοδικός και ένας καθοδικός. Ο ανοδικός και δύσκολος δρόμος μεταμορφώνει την Ουσία σε κάτι που μπορούμε να ονομάσουμε συνείδηση. Ο καθοδικός μετατρέπει την Ουσία σε υποσυνείδητο, σε ελάττωμα ή ψυχολογικό χαρακτηριστικό.
Για να αναπτυχθεί η Ουσία και να μετατραπεί σε συνείδηση, πρέπει να γίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι καινούριο πρέπει να πραγματοποιούμε, να π ρ ά τ τ ο υ μ ε . Αυτό είναι το νόημα της ψυχικής ανάπτυξης, της εσωτερικής εργασίας με τον εαυτό μας. Η ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο αν βασίζεται σε συνειδητές εργασίες και θεληματικές ταλαιπωρίες.
Η συνείδηση είναι η πολυδιάστατη γνώση των μυστηρίων του σύμπαντος, (ετυμ. Συν + οίδα = επίγνωση). Είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της Ουσίας. Βρίσκεται πέρα από το καλό και το κακό αλλά με εξουσία να ξεχωρίζει το καλό και το κακό. Η συνείδηση έχει άμεση κατανόηση της αλήθειας πέρα από ιδέες, απόψεις, επιθυμίες, σχέδια, προκαταλήψεις κλπ.
Η αλήθεια δεν είναι μια στατική έννοια. Τα πάντα ρέουν. Χρειαζόμαστε μια υπερευαίσθητη αντίληψη ικανή να συλλαμβάνει τον κυματισμό της πραγματικότητας. Χρειαζόμαστε την συνειδητή αντίληψη. Λίγο περισσότερη συνείδηση και οι πόλεμοι δεν θα υπήρχαν, δεν θα ήταν δυνατόν να καταστρέφουμε ο ένας τον άλλο ούτε και το σπίτι μας, την ίδια την Γη.
Από την Ουσία μας προέρχεται αυτή η ανησυχία που κάνει κάποιον να μην αρκείται σε αυτό που του έχουν πει αλλά να ψάχνει να μάθει περισσότερο και περισσότερο. Μια ανησυχία που κανείς δεν μας δίδαξε αλλά πηγάζει κατ’ ευθείαν από μέσα μας, από τα βάθη του ψυχισμού μας.
Ο βασικός λόγος του εκφυλισμού της Ουσίας σε μορφές ελαττωμάτων ή ψυχολογικών χαρακτηριστικών, είναι η εσφαλμένη εκπαίδευση που διδάσκει τον άνθρωπο τι να σκέφτεται και όχι πώς να σκέφτεται. Επειδή η κοινωνία έχει ξεχάσει την ύπαρξη της συνείδησης, νομίζει ότι μπορείς και πρέπει να διδάξεις τι είναι καλό, χρήσιμο, ωραίο κλπ. Όμως – όπως έχουμε ήδη πει – καλό, χρήσιμο, ωραίο είναι μοναδικά αυτό που βρίσκεται στη θέση του και όχι έξω από αυτή. Θα έπρεπε λοιπόν από μικροί να διδασκόμαστε πως να αναλύουμε τα γεγονότα, να εφαρμόζουμε το έμφυτο κριτήριο της Ουσίας μας και έτσι να ανακαλύπτουμε την αντικειμενική πραγματικότητα… Γιατί η αλήθεια δεν είναι θέμα γνωμών και θεωριών, ούτε θέμα να πιστέψουμε σε κάτι ή όχι. Είναι κάτι ζωντανό εδώ και τώρα που πρέπει να το πειραματιζόμαστε από στιγμή σε στιγμή για να το γνωρίσουμε.
Όταν όμως αντί να ερευνάμε πιστεύουμε σε αυτό που μας λένε, σε αυτό που επιπόλαια συμπεραίνουμε με μια πρώτη ματιά, τότε ωθούμε την Ουσία μας στην ελαττωματοποίηση. Η Ουσία φυλακίζεται σε μια άποψη και η ικανότητά της να πλησιάζει την αλήθεια ελαττώνεται. Η έννοια «ελάττωμα» σημαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα:
Αδυναμία προσέγγισης της αλήθειας.
Το ελάττωμα π.χ. της λαιμαργίας πείθει κάποιον ότι καλό και ευχάριστο είναι να φάει περισσότερο από όσο αληθινά χρειάζεται. Στην πραγματικότητα όμως αυτό αποδεικνύεται ψεύτικο γιατί κάποιος υποφέρει πολύ από τα αποτελέσματα της λαιμαργίας.
Ενήλικας πια, ο άνθρωπος, βρίσκεται σε μια ιδιάζουσα κατάσταση. Έχει μια άποψη για το κάθε τι, όλα είναι οργανωμένα στη μνήμη του σαν καλά ή σαν κακά, σαν χρήσιμα ή άχρηστα, σύμφωνα με το δικό του υποκειμενικό συμφέρον, χωρίς κάποια αντικειμενική γνώση. Ο ενήλικας έχει περίπου 100% υποκειμενική συνείδηση (υπό-συνείδηση). Η άποψή του εξαρτάται από τις υποκειμενικές εμπειρίες που βρίσκονται στοιβαγμένες στο υποσυνείδητό του. Βλέπει το παρόν μέσα από τα θαμπά γυαλιά του παρελθόντος. Λέμε λοιπόν ότι η Ουσία του ενήλικα είναι φυλακισμένη σε πολλές διαφορετικές μορφές ελαττωμάτων ή εγώ. Βλέπουμε μια πραγματικότητα υποκειμενικά, υπάρχει μόνο για μας, αλλά νομίζουμε ότι είναι κοινή για όλους, αυτό είναι η ιδιόμορφη άγνοια που προσπαθούμε να τονίσουμε
Το υποσυνείδητο, το άθροισμα όλων αυτών των ψυχολογικών χαρακτηριστικών αντιπροσωπεύει τις διάφορες υποκειμενικές καταστάσεις του ψυχισμού μας, και είναι πολλαπλό. Κάθε ψυχολογικό χαρακτηριστικό είναι μια τυφλή ψυχολογική οντότητα που προσωποποιεί ένα ελάττωμά μας.
Η διάταξη αυτού του ψυχολογικού εγώ είναι σαν ένα δένδρο. Τα βασικά κλαδιά του είναι επτά: τεμπελιά, απληστία, λαιμαργία, θυμός, λαγνεία, υπερηφάνεια και φθόνος. Αυτά με την σειρά τους διακλαδίζονται σε χιλιάδες παρακλάδια…
Για να καταλάβουμε καλλίτερα τι εννοούμε σαν «ψυχολογικό χαρακτηριστικό» ας μελετήσουμε το ελάττωμα του καπνίσματος. Είναι σαφές ότι η γεύση του τσιγάρου δεν αρέσει αρχικά σε κανέναν. Όμως, σε μικρή ηλικία και χωρίς ατομικό κριτήριο, δέχεται κάποιος την λανθασμένη θέση ότι είναι «μεγάλος» ή «σπουδαίος» ή «κάποιος εξαιρετικός» επειδή καπνίζει. Αυτό είναι αποτέλεσμα προτροπών και συμβουλών από τους φίλους, αλλά και από το παράδειγμα των μεγαλύτερων. Δεν αμφισβητεί ούτε αναλύει κατά πόσο αυτό είναι αληθινό γιατί έχει εκπαιδευτεί να μιμείται και να μην στηρίζεται στον εαυτό του, αλλά σε ξένες γνώμες. Γίνεται τότε το κάπνισμα ένα ψυχολογικό στήριγμα, ψευδές μεν, αλλά υποκειμενικά υπαρκτό. Κάθε φορά που το λάθος επαναλαμβάνεται, ένα απειροελάχιστο κλάσμα της Ουσίας φυλακίζεται σε αυτή την συνήθεια, σε αυτό το ελάττωμα. Ο καπνιστής νοιώθει μια ψυχολογική ευχαρίστηση όταν καπνίζει, αλλά δεν ξέρει γιατί. Η αιτία βρίσκεται καλά κρυμμένη στο υποσυνείδητό του, πέρα από την αντίληψή του. Ξέρει ότι καταστρέφει την υγεία του αλλά δεν μπορεί να το κόψει. Τι κι’ αν τώρα βλέπει ότι αυτό είναι μια απάτη; Το ελάττωμα του καπνίσματος είναι μια ανεξάρτητη οντότητα μέσα του που δεν συμφωνεί με τίποτα από όλα αυτά. Αυτό, θέλει μόνο να καπνίζει, αντίθετα από «εμάς» που σκεπτόμενοι διαφορετικά θα θέλαμε να το κόψουμε.
Όλο αυτό το τόσο συνηθισμένο σκηνικό δεν είναι παρά μια ακόμα αντίφαση ή εσωτερική σύγκρουση… Ανασκοπώντας την ζωή μας με ειλικρίνεια θα παραδεχτούμε τις πολυάριθμες αντιφάσεις και εσωτερικές μας συγκρούσεις. Όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της πολλαπλότητας των ψυχολογικών μας χαρακτηριστικών.
Κάθε ένα «εγώ» είναι ένα ανεξάρτητο μέρος του εαυτού μας και καθώς έχει την ιδιαίτερη γνώμη του συγκρούεται με όποιο άλλο «εγώ» έχει αντίθετη γνώμη.
Σε άλλο παράδειγμα ας δούμε κάποιον που ξεκίνησε την ζωή του σε δύσκολες συνθήκες και πάλεψε για οικονομική ευημερία. Τότε ήταν απαραίτητο να ζει μια μετρημένη ζωή με πολύ οικονομία, στερήσεις και πολλή δουλειά. Εκπλήσσεται κανείς όταν ανακαλύπτει ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους συνεχίζουν με την ίδια συμπεριφορά ακόμα και όταν γίνονται εκατομμυριούχοι. Σε πολλές λεπτομέρειες της ζωής φέρονται σαν να ήταν ακόμη φτωχοί και κακόμοιροι. Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι η Ουσία έχει μηχανοποιηθεί και εγκλωβιστεί στο «είναι σωστό να μην ξοδεύεις», «είναι καλό να έχεις περισσότερα χρήματα», «εγώ δεν μπορώ χωρίς να δουλεύω» κ.λ.π. Η δουλειά και τα χρήματα δεν είναι πια ένα μέσον για να ζήσει κανείς αξιοπρεπώς αλλά γίνονται αυτοσκοπός και ο άνθρωπος εγκλωβισμένος σε αυτόν χάνει πολλά άλλα πράγματα από την ζωή του. Η αρχαία σοφία λέει: «Παν μέτρον άριστον». Ποιος όμως ή τι μπορεί να καθορίσει αυτό το μέτρο;
Μέχρι τώρα μιλήσαμε για τα δύο από τα τρία κυρίαρχα χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας., την Ουσία και το ψυχολογικό Εγώ. Συνεχίζοντας θα μιλήσουμε για το τρίτο κυρίαρχο χαρακτηριστικό του ψυχισμού μας που είναι η προσωπικότητα. Αλλά τι μπορούμε να πούμε για την προσωπικότητα;
Η προσωπικότητα είναι ένα ενεργειακό όχημα που δημιουργείται κατά τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας (συνήθως στα πρώτα 7 χρόνια του παιδιού) αντιγράφοντας τρόπους εκδήλωσης από τους άλλους και από το περιβάλλον μας. Είναι ο διαμορφωμένος και προσωπικός τρόπος των αντιδράσεων μας στα πολλαπλά ερεθίσματα της ζωής. Βλέπουμε για παράδειγμα, κάποιον να γελά, να κλαίει, να τρώει, να θυμώνει με το ιδιαίτερό του στυλ. Η προσωπικότητα χρησιμεύει σαν όχημα εκδήλωσης των ψυχολογικών μας χαρακτηριστικών. Αυτά βρίσκονται ποιο πέρα από αυτήν, είναι ο μεγάλος άγνωστος, η ασύλληπτη αιτία των δράσεών μας. Έτσι, σύμφωνα με τα παραπάνω, ένας άνθρωπος θα εκδηλώσει ένα ελάττωμα θυμού, ανάλογα με το κοινωνικό επίπεδο και την μόρφωσή του, αλλά αυτό που θα βγει, με εξευγενισμένο ή χονδροειδή τρόπο, δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά θυμός. Η απληστία ενός αγρότη, θα εκδηλωθεί διαφορετικά, από αυτή ενός διανοούμενου, αλλά δεν θα είναι παρά απληστία, που θα χρησιμοποιεί την προσωπικότητα για να εκδηλωθεί.
Μέσα σε κάθε έναν από εμάς υπάρχει αξιωματικά ένα κλάσμα ελεύθερης Ουσίας. Αυτό το κλάσμα είναι περίπου 3%, αριθμός που αντιστοιχεί στον τρισδιάστατο κόσμο μας. Το υπόλοιπο μέρος της Ουσίας είναι σε υποσυνείδητη, εγωική μορφή. Δυστυχώς, η ελεύθερη Ουσία πού έχουμε, έχει αναμειχθεί με την προσωπικότητα σε βαθμό που να μην μπορούμε να την ξεχωρίσουμε από την ίδια. Λέμε τότε ότι η Ουσία δεν αισθάνεται τον εαυτό της, έχει ξεχάσει τον ίδιο της τον εαυτό, νιώθει τον εαυτό της μέσα από την ύλη. Σε αυτή την κατάσταση χρησιμεύει μόνο σαν τροφή για την ανάπτυξη των διαφόρων ψυχολογικών χαρακτηριστικών, γιατί αυτά αποτελούνται από νοητική ύλη, δημιουργική ενέργεια και Ουσία. Η ύλη δίνει την μορφή, η ενέργεια επιτρέπει την δημιουργία και η Ουσία είναι όπως είπαμε η ίδια η ζωή, αυτό το στοιχείο που έχει την εξουσία να δίνει ζωή.
Η πρώτη προσπάθεια που έχουμε να κάνουμε είναι να διαχωρίσουμε την ελεύθερη Ουσία μας από την προσωπικότητα. Να εντοπίσουμε και να κάνουμε συγκεκριμένες δράσεις και αντιδράσεις σχετιζόμενες με την ιδιαίτερη προσωπικότητα μας. Μετά, και αφού η φύση της ιδιαίτερης προσωπικότητα μας, μας είναι ξεκάθαρη, θα επιχειρήσουμε να εξερευνήσουμε το υποσυνείδητο. Η μετατροπή του υποσυνείδητου σε συνείδηση είναι η εσωτερική δουλειά που κάθε άνθρωπος έχει καθήκον να πραγματοποιήσει ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση ή την οικονομική κατάστασή του.
Με την ολοκλήρωση του κύκλου αυτών των μαθημάτων, θα έχει διδαχθεί μια μέθοδο εργασίας, ώστε όποιος θέλει, όποιος έχει αντιληφτεί την αναγκαιότητα αυτής της ψυχολογικής δουλειάς να μπορεί να εργαστεί αποτελεσματικά για την ριζική του αλλαγή και ψυχική ανάπτυξη.
