Σκέψεις της Στιγμής

«Έφθασε η στιγμή να ζήσω μόνος.

Κοιτάω γύρω μου και βλέπω τα πλήθη. Αναρωτιέμαι, πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί εδώ; Πώς τους διώχνω;

Στέκομαι σε μια γωνιά σε αυτό το σκοτεινό μέρος. Σηκώνω τα χέρια και προσπαθώ να ψηλαφήσω τον εαυτό μου. Μα τί είμαι;

Αρχίζω να πειραματίζομαι. Μπορώ να υπάρξω μόνος μου δίχως να μιμούμαι το πλήθος; Μπορώ να δράσω; Α! θυμάμαι. Πρωτοβουλία. Τι πολύτιμη πληροφορία.

Φωτίζω λίγο πιο μακριά από εκεί που στέκομαι… και βλέπω κάτι διαφορετικό. Αλλάζω το περιβάλλον. Α! δημιουργικότητα. Ναι, σωστά!

Γυρίζω προς το πλήθος… μα ποιοί είναι αυτοί; Τους γνωρίζω; Ελάτε σε εμένα! Έχω εξουσία να σας γνωρίσω! Μπορώ να ερευνήσω!

Τι υπέροχο! Μπορώ να φωτίζω αλλά αγνοώ ακριβώς την διαδικασία. Μα πότε επιτέλους θα έρθει το Καινούργιο; Δακρύζω… αλλά δεν βλέπω τα δάκρυα μου! Τι κρύος που είναι ο κόσμος της ύλης! Από πού έχω έρθει;

Τα πλήθη μου φωνάζουν. Γυρνάω για να τα αντικρύσω. Αν θέλω σας ακούω. Είναι δικιά μου απόφαση! Παίρνω στο χέρι μου την “γόμα” της κατανόησης και σβήνω από την οθόνη του νου την φασαρία.

Ανακαλύπτω από που έρχονται τα πλήθη. Πηγαίνω και στέκομαι στην Πόρτα στην οποία εμφανίζονται. Α, τι απλό! Αν τα σταματήσω εδώ… τότε θα μείνω μόνος στον Πραγματικό κόσμο! Χμμ, δεν είναι τόσο εύκολο να τους σταματήσω. Κάποιοι κύριοι είναι αδύνατοι και αργοί, προλαβαίνω να τους αγγίξω. Αλλά άλλοι είναι χοντροί και μπαίνουν σαν σίφουνες ώστε να με αναγκάζουν να αφήσω το Κατώφλι, την Πόρτα του Διανοητικού και να τους ακολουθήσω μέσα στον κόσμο μου για να τους σταματήσω.

Κάποια στιγμή κουράζομαι. Είναι τόσο μεγάλο το πλήθος. Και γυρίζω στη γωνιά μου...

Προς τα πού πάω; Ψάχνω το καινούργιο αλλά γνωρίζω το παλιό; Γυρίζω να αγγίξω το μόνο πράγμα που είναι Πραγματικό, χειροπιαστό για εμένα. Την Προσοχή μου. Τι μαγικό εργαλείο! Όπου πάει δίνει Ζωή. Οι ενέργειες του υλικού κόσμου την ακολουθούν. Παρόλη την Πτώση μου δεν έχω χάσει το “αξίωμα” του Δημιουργού. Αλλά γνωρίζω τι είναι αυτό που Δημιουργώ;

Τα παρατάω. Δεν είμαι έτοιμος. Γυρνάω να γνωρίσω τους κόσμους της ύλης. Φωτίζω το κέντρο της Καρδιάς. Πού είσαι Αστρικό Σώμα; Γιατί νοιάζομαι τόσο για αυτό το σώμα από σάρκα και οστά;

Πώς "αντέχουν" οι Δάσκαλοι; Αυτοί που έχουν καθαρίσει πλήρως τον καθρέφτη της Συνείδησης και βλέπουν την Αλήθεια; Αυτοί που βλέπουν το Σκοτάδι που έχει πέσει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη σε όλο του το μεγαλείο;

Βιώνοντας τον Τρόμο του Ύπνου στην ησυχία θυμήθηκα τους συνανθρώπους μας... αυτούς που δεν έχουν δει ποτέ έστω και μια σπίθα Φωτός... μα τι Φοβερό! Να κοιμάσαι δίχως καμιά ελπίδα να ξυπνήσεις; Να ζει κάποιος άλλος, ή καλύτερα άλλοι, την ζωή σου αντί για σένα... δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτήν την τόσο δύσκολη και παράξενη κατάσταση.

Είμαι κάτι παραπάνω μέσα στον κόσμο επειδή ξυπνάω και αντιλαμβάνομαι την Αλήθεια; Όχι, αντιθέτως είμαι κάτι λιγότερο όσο συνεχίζω να πέφτω σε Ύπνο... γιατί τώρα πια βρήκα το Φως... και όπως η δουλειά του ήλιου είναι να Φωτίζει τον κόσμο έτσι πρέπει να κάνω και εγώ το ίδιο... κάνε το Φως σου να λάμψει!

Μεγάλη η χαρά της Ουσίας που βλέπει τον Εαυτό της, που Ξυπνάει... αλλά ακόμα μεγαλύτερη η χαρά της όταν φωτίζει μια άλλη Ουσία για να κάνει το ίδιο! Όπως ένα κερί μπορεί να ανάψει άλλα εκατό κεριά, δίχως να χάσει τίποτα από το αρχικό φως του...

Μια σπίθα μπορεί να βάλει φωτιά σε ολόκληρο δάσος...

Κάθε συνάντηση με την γοητεία, που πετάει το εγώ, είναι μια κανονική μάχη...

Πονάει, να μην υποκύπτεις στην γοητεία...

Αλλά πάντα βγαίνεις κερδισμένος σε εμπειρία αν νικήσεις και γίνεσαι πιο δυνατός για την επόμενη μάχη…

Τότε ζητάς Θάνατο στην Πορεία και δρας προς τον σκοπό σου που άλλος δεν είναι παρά να ΕΙΣΑΙ.....

Να είσαι Σταθερά στην 3η Κατάσταση Συνειδητότητας.»