Πραγματεία Επαναστατικής Ψυχολογίας - 10: Τα διάφορα εγώ
Το Λογικό Θηλαστικό που λανθασµένα ονοµάζεται άνθρωπος, στην πραγµατικότητα δεν κατέχει µια συγκεκριµένη ατοµικότητα.
Αναµφισβήτητα αυτή η έλλειψη Ψυχολογικής ενότητας στο ανθρωποειδές είναι η αιτία για τόσες δυσκολίες και πίκρες.
Το φυσικό σώµα αποτελεί µιαν απόλυτη ενότητα και δουλεύει σαν ένα οργανικό σύνολο, εκτός και είναι άρρωστο.
Όµως η εσωτερική ζωή του ανθρωποειδούς µε κανέναν τρόπο δεν αποτελεί ψυχική ενότητα.
Το πιο σοβαρό απ’ όλα τούτα, αντίθετα µε ότι λένε οι διάφορες σχολές Ψευτο-εσωτερισµού και Ψευτο-αποκρυφισµού, είναι η απουσία ψυχολογικής οργάνωσης στο ιδιαίτερο και προσωπικό υπόβαθρο κάθε ατόµου.
Σίγουρα κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχει αρµονική δουλειά συνόλου στην εσωτερική ζωή του ατόµου.
Το ανθρωποειδές, σε ότι αφορά την εσωτερική του κατάσταση, είναι µια ψυχολογική πολλαπλότητα, ένα άθροισµα από «Εγώ».
Οι αγνοούντες µορφωµένοι της σκοτεινής αυτής εποχής λατρεύουν το «ΕΓΩ», το θεοποιούν, το εξυψώνουν, το ονοµάζουν «Άλτερ Έγκο», “ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΕΓΩ”, “ΘΕΙΟ ΕΓΩ” κ.τ.λ.
∆ε θέλουν να καταλάβουν οι “Πολυµαθείς” αυτής της µαύρης εποχής που ζούµε, ότι το “Υπέρτατο Εγώ” και το “Κατώτερο Εγώ” είναι δύο τµήµατα του ίδιου πολυπρόσωπου “Εγώ”...
Το ανθρωποειδές, σίγουρα, δεν έχει ένα “∆ιαρκές ΕΓΩ” παρά µόνο µια πληθώρα διαφόρων “Εγώ” απάνθρωπων και παράλογων.
Το φτωχό διανοητικό ζώο που λανθασµένα ονοµάζεται άνθρωπος, µοιάζει µ’ ένα ανάστατο σπίτι όπου αντί να υπάρχει ένας αφέντης, υπάρχουν πολλοί οικότροφοι, οι οποίοι πάντοτε θέλουν να διατάζουν και να κάνουν ότι τους έρχεται όρεξη...
Το µεγαλύτερο λάθος του Ψευδό-εσωτερισµού και του φτηνού Ψευδό-αποκρυφισµού είναι η υπόθεση ότι κατέχουµε ή ότι υπάρχει µέσα µας ένα «∆ιαρκές και Αναλλοίωτο ΕΓΩ» χωρίς αρχή και τέλος...
Αν αυτοί που σκέπτονται έτσι ξυπνούσαν την συνείδηση έστω και για µια στιγµή, θα µπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τελείως, µόνοι τους, ότι το λογικό ανθρωποειδές ποτέ δεν είναι το ίδιο για πολύ καιρό...
Το λογικό θηλαστικό από ψυχολογική άποψη, αλλάζει διαρκώς...
Το να σκεφτούµε ότι ένα πρόσωπο που ονοµάζεται Λουίς είναι πάντοτε ο Λουίς, είναι κάτι σαν κακόγουστο αστείο...
Το άτοµο ονόµατι Λουίς έχει µέσα του άλλα «ΕΓΩ» που εκφράζονται µέσα από την προσωπικότητά του σε διάφορες στιγµές, και µολονότι στον Λουίς δεν αρέσει η απληστία, σε άλλο ΕΓΩ µέσα του (ας το πούµε Πέπε) αρέσει η απληστία και ούτω καθ’ εξής...
Κανείς δεν είναι συνεχώς ο ίδιος, στην πραγµατικότητα δε χρειάζεται να είναι κανείς πολύ σοφός για να καταλάβει τις αναρίθµητες αλλαγές και αντιφάσεις κάθε ατόµου...
Η υπόθεση ότι ένας κατέχει ένα «∆ιαρκές και Αναλλοίωτο ΕΓΩ» ισοδυναµεί φανερά µε έλλειψη σεβασµού προς τους οµοίους του και τον εαυτό του.
Μέσα σε κάθε άτοµο ζουν πολλά πρόσωπα, πολλά ΕΓΩ, αυτό µπορεί να το εξακριβώσει κανείς µόνος του και άµεσα όποιος είναι επάγρυπνος συνειδητά...