Λόγος, Μάντραμ, Θεουργία - 13: Κεφάλαιο 13
Η ΑΚΑΣΑ ΕΙΝΑΙ ΗΧΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΡΗΜΑ
Ήδη φτάνει στο τέλος της η παρούσα εργασία. Σε αυτήν υπήρχε η πρόθεση με την οποία θα μαθαίνετε να ομιλείτε το Χρυσό Ρήμα. Η αποστολή του ανθρώπου είναι να διδαχτεί να κτυπά την Λύρα του Ορφέα. Αυτή η θαυμάσια Λύρα είναι ο δημιουργικός λάρυγγας!
Η αποστολή του ανθρώπου είναι να ενσαρκώσει το Ρήμα! Η Γη είναι μόνον μία συμπύκνωση του Ρήματος! Το παν προέρχεται από τον αιθέρα. Και το παν γυρίζει στον αιθέρα. Και πιο πέρα από τον αιθέρα είναι η ΑΚΑΣΑ, η γαλάζια πνευματική ουσία, βαθιά και θεϊκή η οποία γεμίζει και διαπερνά ολόκληρο το Άπειρο Διάστημα. Και ο αιθέρας είναι μόνον η συμπύκνωση, με την σειρά του, της καθαρής ΑΚΑΣΑ.
Έχουν δίκιο οι ΠΟΥΡΑΝΑΣ όταν διαβεβαιώνουν ότι η ιδιότητα της Ακάσα είναι ο ΉΧΟΣ. Σίγουρα ο Ήχος προέρχεται από τον Λόγο. Και η Ακάσα είναι ο βασικός παράγων κάθε θεουργικής πράξης.
Και η Ακάσα είναι η ίδια η Κουνταλίνη, είναι η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Και μία μέριμνα πρέπει να υπάρχει στην ζωή, το ξύπνημα αυτής της Ψυχής του Κόσμου, η οποία είναι ένα κουλουριασμένο Φίδι, αυτή η Κουνταλίνη, δια μέσου της σεξουαλικής Μαγείας. Μόνον έτσι μπορεί να εξαγνιστεί ο Μεγάλος Χρυσός Λόγος.
Από την Ακάσα προέρχονται όλες οι υπάρξεις. Και η Ακάσα-βανι, είναι η Φωνή, είναι το Ρήμα το οποίο παράγει τον Λόγο! Το Ρήμα του Λόγου συγκεκριμενοποιείται στην Ακάσα.
Η ΑΚΑΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΤΒΑΣ
Τα Βαγιού-πράνας είναι ηχητικά κύματα της καθαρής Ακάσα.
Όταν η Ακάσα συμπυκνώνεται στον αιθέρα, αυτά τα Βαγιού-πράνας μετατρέπονται σε ΤΕΧΑΣ (Φωτιά), ΒΑΓΙΟ (Αέρας), ΆΠΑΣ (Νερό), και ΠΡΙΤΒΙ (Γη). Αυτά είναι τα τάτβας, τόσο μελετημένα από τον Ράμα Πρασάδ.
Σε κάθε φλόγα υπάρχει ο πύρινος αιθέρας. Στον αέρα βρίσκεται ο αέρινος αιθέρας. Στο νερό βρίσκεται ο ρευστός αιθέρας. Στην γη βρίσκεται ο πετρώδης αιθέρας. Αυτά είναι τα τάτβας. Και το θεμέλιο όλων αυτών των τάτβας είναι οι Βαγιού-πράνας, τα ηχητικά κύματα, το Ρήμα, η Μεγάλη Λέξη.
Προτού να συμπυκνωθεί η πλανητική σφαίρα με τα τέσσερα στοιχεία της φωτιά, αέρας, νερό και γη, υπήρχε, με όλα αυτά τα στοιχεία της σε αιθερική κατάσταση. Όταν τα τάτβας συμπυκνώνονται, τα αιθερικά στοιχεία μετατρέπονται σε φυσικά στοιχεία.
Η Ακάσα, πραγματικά, είναι η συμπύκνωση του ήχου. Αυτό το τάτβα είναι η πνευματική ουσία η οποία εκπηγάζει από τον Ανουπαδάκα. Αυτός ο όρος σημαίνει «Χωρίς Γεννήτορες»,»αυτός που αυτο-υπάρχει». Μέσα στην Ακάσα βρίσκεται το βασικό στοιχείο της ύλης.
Πιο μακριά από τον Ανουπαδάκα βρίσκεται ο ΑΔΙ, και πιο μακριά από τον Αδι, είναι ο ΑΙΝ ΣΟΦ, το θεϊκότερο άτομο του Ανθρώπου.
ΤΟ ΜΑΝΤΡΑΜ «ΙΝΒΙΑ»
Ο δημιουργικός Λόγος εκφράζεται σαν Ρήμα, σαν ήχος.
Υπάρχει μια Χρυσή Γλώσσα την οποίαν ο Άνθρωπος θα έπρεπε να μιλά. Προτού ο άνθρωπος να εξοριστεί από τους παραδείσους των «ΧΙΝΑΣ», μιλούσε μόνον το Χρυσό Ρήμα, την Μεγάλη Παγκόσμια Γλώσσα. Αυτή ήταν μία εξαιρετική γραμματική. Οι Μεγάλοι Ιεροφάντες της αρχαίας Αιγύπτου, όταν ήθελαν να επισκεφτούν τον «κήπο των απολαύσεων», βυθιζόντουσαν σε βαθύ διαλογισμό, κρατώντας μέσα στο δεξί τους χέρι ένα αμύγδαλο γνωστό κοινώς με το όνομα «το Μάτι του Ελαφιού».
Και τότε, φωνοποιούσαν αυτό το μάντραμ: Ι Ν Β Ι Α
Αυτό το μάντραμ καταλήγει να είναι μια αληθινή επίκληση. Στην πρόσκλησή του, το στοιχειώδες αυτού του αμύγδαλου έρχεται ακαταμάχητα. Αυτό το φυτικό στοιχειώδες, έχει την δύναμη να τοποθετεί το σώμα στην κατάσταση «ΧΙΝΑΣ».
Όταν ο Ιεροφάντης αισθανόταν ότι το σώμα του άρχιζε να διογκώνεται ή να πρήζεται, από τα πόδια προς τα επάνω, τότε καταλάβαινε ότι το σώμα του απέκτησε την κατάσταση «ΧΙΝΑΣ». Σηκωνόταν από το κρεβάτι του γεμάτος πίστη και βυθιζόταν τελικά στον «κήπο των Απολαύσεων» και μεταφερόταν σε διάφορους τόπους της Γης.
Όποιος θέλει να εξασκήσει το ως άνω, κατά την διάρκεια αυτού του πειράματος αποκοιμιέται διαλογιζόμενος στο στοιχειώδες του αμύγδαλου «Μάτι του Ελαφιού».
Πληροφορούμε τον εσωτερικό σπουδαστή ότι υπάρχει ένας Μεγάλος Δάσκαλος των «ΧΙΝΑΣ», του οποίου το όνομα είναι ΟΓΟΥΑΡΑ, ο οποίος εισάκουει πάντα στην φωνή αυτών οι οποίοι τον επικαλούνται και βοηθά να βυθιστεί το φυσικό σώμα στην Τέταρτη Διάσταση.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ «ΧΙΝΑΣ»
Στους «Παραδείσους των Χίνας» χρησιμοποιείτο ο Μεγάλος Παγκόσμιος Λόγος της Ζωής.
Για παράδειγμα, αν θέλετε να πείτε: «Εγώ είμαι εδώ για να εκπληρώσω την αποστολή μου και με μεγάλη θυσία», θα αποδοθεί αυτή η φράση με τα’ ακόλουθα μάντραμς της Μεγάλης Γλώσσας του Φωτός:
ΛΟΥΤΕΝΕΡ ΜΑΣΛΕΙΜ ΑΕΟΔΟΝ
Αν προσπαθείτε να διατυπώσετε: «Είμαι εδώ μαζί σας για λίγο περισσότερο χρόνο», στην Χρυσή Γλώσσα λέγεται:
ΜΑΣΛΕΙΜ ΟΥΡΙΜ ΣΕΙΔΑΟΥ
Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της Παγκόσμιας Γλώσσας στην οποία μιλούν όλοι οι κάτοικοι της ΕΔΕΜ. Και είναι η Γλώσσα στην οποία εκφραζότανε παλιά η θεϊκή ανθρωπότητα, μέχρι την στιγμή κατά την οποίαν εκδιώχθηκαν από τον «κήπο των Απολαύσεων».
Άλλο παράδειγμα: «Το Πάθος του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού», διατυπώνεται έτσι: ΤΙΑΝΑ ΠΑΝΑ
Οι δικοί μας Γνωστικοί σοφοί, στην Χρυσή Γλώσσα, ονομάζονται: ΛΟΥΜΙΣΑΛΕΣ ΓΝΟΣΤΙΚΟ.
Από το άλλο μέρος ,όλοι εκείνοι οι οποίοι διασχίζουν το Τέταρτο Μονοπάτι (ο Κόσμος του Νου), πρέπει να γνωρίζουν την «Λέξη του Περάσματος» για να τους επιτραπεί η είσοδος στους Ναούς του νοητικού επιπέδου. Αυτή η Λέξη είναι: ΑΔΑΚΡΙΠΤΟ
Τα κύρια νούμερα, ΕΝΑ, ΔΥΟ, ΤΡΙΑ, διατυπώνονται: έμπα, ντόβα, δούσνα. Και σε αυτές τις τρεις Αρχές του Αστραφτερού Δράκου της Σοφίας στηρίζεται ολόκληρη η πρακτική εξάσκηση της Θεουργίας.
ΑΠΡΕΠΗΣ ΠΡΑΞΗ
Σε αυτό το βιβλίο έχει παραδοθεί το Κλειδί όλων των Δυνάμεων και το Κλειδί όλων των εξουσιών. Αποδείχθηκε ότι η Ακάσα είναι ήχος. Ότι η Κουνταλίνη είναι Ακάσα. Ότι η Κουνταλίνη είναι Ήχος.
Ότι ξυπνώντας η Κουνταλίνη ομιλείται η Χρυσή Γλώσσα, επειδή η Κουνταλίνη είναι συμπύκνωση του Λόγου σε κάθε έναν από τους ανθρώπους. Ότι η Κουνταλίνη είναι Σεξουαλική. Ότι μόνον μέσω της σεξουαλικής Μαγείας μπορεί να ξυπνήσει η Κουνταλίνη για να μιλήσει στην Γλώσσα του Φωτός.
Σε αυτήν την Ιερή Γλώσσα η «απρεπής πράξη» διατυπώνεται έτσι:
ΓΚΟΛΕ ΓΚΟΛΕΤΕΡΟ
Έτσι λοιπόν οι εσωτερικοί σπουδαστές πρέπει να απέχουν από κάθε «απρεπή πράξη» και πρέπει να εργάζονται μόνον με το «Αρκάνο A.Z.F.». (τη σεξουαλική Μαγεία) στην εστία με την σύζυγο-Ιέρεια! Και εκείνοι οι οποίοι εξασκούν το Αρκάνο A.Z.F. με διάφορες γυναίκες, παραβιάζουν τον Νόμο, είναι «απρεπείς», είναι μοιχοί!
Είναι καλύτερα να είναι ταπεινοί, φτωχοί, αγνοί, απλοί. Έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την άλλη μεριά, ν’ αγαπάμε τους χειρότερούς μας εχθρούς, να φυλάμε τα πόδια αυτού που μας μισεί, να φυλάμε το χέρι αυτού που μας κτυπά, να χαϊδεύουμε το μαστίγιο που πληγώνει τις σάρκες μας. Είναι πιο μεγαλοπρεπές ν’ αγαπάμε αυτούς που μας μισούν ακριβώς, επειδή δεν μας καταλαβαίνουν παρά ν’ αγαπάμε περισσότερο αυτούς που μας αγαπούν. Και ν’ ανταποδίδουμε καλό για το κακό. Και να δίνουμε μέχρι και την τελευταία σταγόνα του αίματος για την φτωχή πάσχουσα ανθρωπότητα.
Και είναι καλύτερο να μαθαίνουμε την γλώσσα του Φωτός, που προτείνεται επίσης σε αυτό το βιβλίο, και την Γλώσσα της Δύναμης, που είναι τα μάντραμς, επίσης επεξηγημένα.
Αν ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να μαθαίνει την Θεϊκή μουσική έκφραση του Φωτός, η γλώσσα του δεν είναι κατάλληλη παρά μόνον για την ύβρη και πέφτει στην κόλαση της κακίας. Αναφέρουμε μερικές υπαινικτικές παραθέσεις:
ΔΑΣΚΑΛΟΣ; Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!
«Αδελφοί μου, δεν θα γινόσαστε πολλοί δάσκαλοι, γνωρίζοντες ότι θα δεχόμαστε μεγάλη καταδίκη».
(Δάσκαλος των Δασκάλων, υπάρχει μόνον ένας: ο ΧΡΙΣΤΟΣ, η Τέλεια Πολλαπλή Μονάδα. Ωστόσο οποιοσδήποτε τον ενσαρκώνει είναι ένας αληθινός Δάσκαλος).
ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
«Επειδή όλοι πληγώνουμε σε πολλές περιπτώσεις. Εάν κάποιος δεν θίγει στον λόγο, αυτός είναι ένας εξαιρετικός ανήρ ο οποίος μπορεί επίσης να χαλιναγωγεί το σώμα».
(Τα λόγια του σπουδαστή πρέπει να είναι γεμάτα με άπειρη αγάπη, με άπειρη γλυκύτητα, με άπειρη αρμονία, και με άπειρη ειρήνη. Επειδή τα κολακευτικά λόγια, παρ’ όλο που δεν είναι χυδαία όμως είναι προσβλητικά και καταστροφικά. Κάθε λόγος φορτωμένος με θυμό, και κάθε ειρωνικός λόγος, είναι ένα φονικό στιλέτο το οποίο πληγώνει την συνείδηση του πλησίον, στον κόσμο του Νου).
ΚΥΒΕΡΝΩ ΤΟΝ ΛΟΓΟ
«Γι’ αυτό λοιπόν εμείς βάζουμε χαλινάρια στα στόματα των αλόγων για να υπακούουν και να κυβερνούν ολόκληρο το σώμα τους».
(Εκείνοι οι οποίοι προσπαθούν την ανύψωση του εαυτού τους και οι οποίοι τουλάχιστον, επιθυμούν να μαθαίνουν να βγαίνουν συνειδητά με αστρικό σώμα, οι οποίοι λαχταρούν ν’ αποκτήσουν το ταλέντο να ταξιδεύουν με νοητικό σώμα, οι οποίοι προτίθενται να μάθουν να κινούνται συνειδητά στον Κόσμο του Καθαρού Πνεύματος, πρέπει να κυβερνούν την γλώσσα τους).
Ο ΙΔΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΣΑΤΑΝΑΣ ΚΑΥΧΙΕΤΑΙ
«Κοιτάξτε επίσης τα πλοία, αν και τόσο μεγάλα και παρασυρόμενα από σφοδρούς ανέμους, κυβερνώνται μ’ ένα πολύ μικρό τιμόνι με το οποίο μπορεί κάποιος να το κατευθύνει».
«Έτσι επίσης η γλώσσα είναι ένα μικρό μέλος του σώματος και καυχάται για πολλά πράγματα. Υπάρχει εδώ μια μικρή φωτιά αλλά πόσο μεγάλο δάσος καίει !»
(Καθ’ ένας ο οποίος λέει: Εγώ είμαι ένας μεγάλος Δάσκαλος, εγώ είμαι ένας μεγάλος Μύστης, εγώ κατέχω μεγάλες δυνάμεις, εγώ είμαι η μετενσάρκωση του πνεύματος. Μεγάλος ή από μεγάλους ή κάποιος ήρωας, ακόμα και αν πραγματικά είναι, πρέπει να γνωρίζει ότι είναι ένας πρίγκιπας αυτού του κόσμου, ο Σατανάς του, ο οποίος καυχάται για όλα αυτά τα πράγματα. Πραγματικά κανείς δεν πρέπει να υπερηφανεύεται ή να επαίρεται, επειδή, σαν άνθρωποι, εδώ κάτω είμαστε δυστυχισμένοι, αμαρτωλοί, άργιλος, σκόνη της γης. Και επάνω εκεί στους ουρανούς, υπάρχει μόνον ένα άτομο υπερ-θεϊκό του Διαστήματος Αφηρημένο και Απόλυτο).
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ
«Και η γλώσσα είναι μια φωτιά, ένας κόσμος κακίας. Έτσι η γλώσσα είναι τοποθετημένη μέσα στα μέλη του σώματός μας, η οποία μολύνει ολόκληρο το σώμα, και φλογίζει τον τροχό της Δημιουργίας και είναι φωτιά της Κόλασης».
(Αδέλφια μαθητές, εσωτερικοί σπουδαστές η γλώσσα είναι μια φωτιά, ένας κόσμος της κακίας…Οι Ατζέκοι έχουν στον ναό του Τσαπουλτεπέκ, ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση «Χίνας», ένα γλυπτό το οποίο απεικονίζει τον Τονατιού με την τριγωνική του γλώσσα από φωτιά και τον φαλλό σε κατάσταση στύσης. Έτσι σε αυτό το ομοίωμα αντιλαμβάνεσαι την εσωτερική σχέση που υπάρχει μεταξύ του Λόγου και της σεξουαλικής Μαγείας. Όταν ο άνθρωπος πορνεύεται, η γλώσσα του μιλάει άσχημα. Η συκοφαντία, η κακογλωσσιά, η δυσφήμηση, γεννούν την αμαρτωλή γλώσσα….Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταδικάζει κανέναν! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει κανέναν! Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από κανέναν !).
ΕΞΟΥΣΙΑΖΩ ΤΗΝ ΦΥΣΗ
«Επειδή όλη η φύση των ζώων, των πουλιών και των φιδιών και των όντων της θάλασσας, εξημερώθηκε και δαμάστηκε από το ανθρώπινο γένος…..».
«Αποτελεσματικά, ο άνθρωπος μπορεί να δαμάσει, να κυβερνήσει την φύση με τον Λόγο, με την ομιλία. Παραδείγματος χάριν, τα δηλητηριώδη φίδια απομακρύνονται με τα μάντραμς: ΟΣΙ ΟΣΟΑ ΑΣΙ. Τα λυσσασμένα σκυλιά απομακρύνονται με το μάντραμ: ΣΟΥΑ, επίσης με το μάντραμ: ΠΑΣ! Τα γαϊδούρια με το φωνήεν Ο. Επαναλαμβάνοντας μερικές φορές την λέξη ΤΣΙΝ, καλούμε τα γουρούνια.
Στην Σιέρρα Νεβάδα της Σάντα Μάρτα, στην Κολομβία, όταν υπάρχει εποχή ξηρασίας, οι Ινδιάνοι αρχουάκος συγκεντρώνονται σε ομάδες, μιμούμενοι το τραγούδι των βατράχων και τότε έρχεται η βροχή που αυτοί χρειάζονται για την γεωργία.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΥΛΟΓΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΙΕΤΑΙ
«Αλλά κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να χαλιναγωγεί την γλώσσα, που είναι ένα κακό το οποίο δεν μπορεί να συγκρατηθεί, γεμίζει με θανάσιμο δηλητήριο».
«Με αυτήν ευλογούμε τον Θεό και Πατέρα και με αυτήν καταριόμαστε τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι φτιαγμένοι κατά ομοίωση του Θεού».
«Από το ίδιο στόμα προέρχονται ευλογία και κατάρα. Αδέλφια μου, δεν συνιστάται αυτά τα πράγματα να είναι έτσι φτιαγμένα».
«Βγάζει κάποια πηγή μέσα από το ίδιο άνοιγμα γλυκό και πικρό νερό;»
«Αδέλφια μου: Μπορεί η συκιά να παράγει ελιές, ή το κλήμα σύκα; Έτσι καμία πηγή δεν βγάζει αλμυρό και γλυκό νερό».
(Οι αδελφοί του Μονοπατιού πρέπει να γνωρίζουν ότι καμία πηγή δεν μπορεί να έχει αρμυρό και γλυκό νερό, ταυτόχρονα. Δεν μπορείς να διασχίζεις το Μονοπάτι και να μιλάς λέξεις γλυκές και πικρές συγχρόνως. Δεν μπορείς να μιλάς άφατες λέξεις και διεστραμμένα πράγματα, ταυτόχρονα. Κάθε επιθετική λέξη, πετά τον γνωστικό σπουδαστή έξω από τον αληθινό Δρόμο. Ο μέσος άνθρωπος κριτικάρει τους άλλους ανθρώπους. Ο ανώτερος άνθρωπος, κριτικάρει τον εαυτό του).
ΕΠΑΛΗΘΕΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ
«Ποιος είναι σοφός και έξυπνος ανάμεσά σας; Εξέθεσε μέσω καλής συζήτησης τα έργα σου με πραότητα γνώσης».
(Εκείνοι οι οποίοι υπερηφανεύονται βλακωδώς με την γνώση τους, εκείνοι οι οποίοι καυχώνται για τον εαυτό τους, είναι σαν τον ανόητο ο οποίος, αφού ανέβει σ’ έναν ερημικό πύργο, αρχίζει να φωνάζει και να αυτο-καυχάται... Εκείνοι οι οποίοι είναι πραγματικά σοφοί, αντί να κριτικάρουν τον πλησίον, εμφανίζουν με καλή πρόθεση τα έργα τους και με ταπεινότητα και πραότητα την γνώση τους).
ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΓΝΩΣΗ
«Αλλά αν έχετε φθόνο, πίκρα και ζήλια, στις καρδιές σας, μη δοξάζεστε, και θα είσαστε ψεύτες ενάντια στην αλήθεια……».
«Ότι αυτή η γνώση δεν είναι αυτή που κατεβαίνει από ψηλά, αλλά γήινη, ζωώδη, διαβολική».
«Επειδή όπου υπάρχει φθόνος και ζήλια, εκεί υπάρχει αναταραχή και κάθε τι φαύλο».
(Ο φθόνος μετατρέπει τον μαθητή σ’ έναν Ιούδα. Γενικά ο ζηλόφθονος αισθάνεται πιο σοφός από τον Δάσκαλό του και φθάνει να πουλήσει τον Δάσκαλο για 30 αργύρια).
«Αλλά η γνώση η οποία είναι από το υψηλό, κατ’ αρχάς είναι καθαρή, μετά ειρηνική, σεμνή, πράα, γεμάτη με συμπόνια και με ωραίους καρπούς, όχι κριτική, όχι ψεύτικη».
«Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπέρνεται σε ειρήνη από εκείνους οι οποίοι έχουν ειρήνη».
(Κεφάλαιο 3ο της Παγκόσμιας Επιστολής του Αγίου Ιάκωβου, εδάφια από το 1 έως το 18).
ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ
Ο τέλειος άνδρας μιλάει λέξεις τελειότητας. Ο γνωστικός σπουδαστής ο οποίος επιθυμεί να συνεχίζει σε αυτόν τον δρόμο, πρέπει να συνηθίσει να κουμαντάρει την γλώσσα. Πρέπει να είναι ελεήμων με τον θρησκευτικό χειρισμό της λέξης.
Για παράδειγμα, εκείνος ο οποίος κριτικάρει την θρησκεία κάποιου άλλου, ή την σχολή κάποιου άλλου, ή το δόγμα κάποιου, δεν είναι ελεήμων με την λέξη. Αληθινά, καταλήγει σκληρός και ανελεήμων…..Δεν είναι αυτό το οποίο εισέρχεται από το στόμα αυτό το οποίο κάνει κακό στον άνθρωπο, αλλά αυτό το οποίο εξέρχεται! Το στόμα παρέχει την προσβολή, την ραδιουργία, την συκοφαντία, την δυσφήμηση, το μίσος…Όλο αυτό είναι που βλάπτει τον άνθρωπο!…Όλες οι Θρησκείες είναι πολύτιμα μαργαριτάρια περασμένα στην χρυσή κλωστή της Θεϊκότητας. Αλλά απέφευγε κάθε είδος φανατισμού, επειδή με αυτόν προκαλούμε μεγάλη βλάβη στον άνθρωπο, στον πλησίον. Όχι μόνον πληγώνετε τους άλλους με χυδαίες λέξεις ή με φίνες και καλλιτεχνικές ειρωνείες, αλλά επίσης με τον τόνο της φωνής, με τον δυσαρμονικό τόνο, τον κολακευτικό.
