Πραγματεία Επαναστατικής Ψυχολογίας - 15: Η ατοµικότητα
Το να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του Ένα σίγουρα είναι ένα πολύ κακόγουστο αστείο. Δυστυχώς τούτη η µάταιη αυταπάτη υπάρχει µέσα στον καθένα µας.
Δυστυχώς πάντοτε σκεφτόµαστε το καλύτερο για τον εαυτό µας, ποτέ δεν µας συµβαίνει να καταλάβουµε ότι δεν κατέχουµε κάποιαν αληθινή ατοµικότητα.
Το χειρότερο στην περίπτωση αυτή είναι ότι φτάνουµε στο σηµείο να δώσουµε στον εαυτό µας την πολυτέλεια να υποθέτει λανθασµένα ότι καθένας από εµάς έχει πλήρη συνείδηση και ιδιαίτερη θέληση.
Φτωχοί εµείς! Πόσο ανόητοι είµαστε! Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι η άγνοια είναι η χειρότερη δυστυχία.
Μέσα στον καθένα µας υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικές ατοµικότητες, διαφορετικά υποκείµενα, Εγώ ή πλήθη που φιλονικούν µεταξύ τους, που δίνουν µάχες για την υπεροχή και που δεν έχουν τάξη ή συµφωνία µεταξύ τους.
Αν είµαστε συνειδητοί, αν ξυπνούσαµε απο τα τόσα όνειρα και φαντασίες, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή...
Περισσότερο για συµπλήρωµα της τύχης µας οι αρνητικές συγκινήσεις, αυτο-θεωρήσεις και η αυτο-αγάπη, µας γοητεύουν, µας υπνωτίζουν, δεν µας αφήνουν ποτέ να θυµηθούµε τον εαυτό µας να τον δούµε όπως πραγµατικά είναι...
Νοµίζουµε ότι έχουµε µία και µόνη θέληση, όταν στην πραγµατικότητα έχουµε πολλές διαφορετικές θελήσεις, γιατί κάθε Εγώ έχει την δική του.
Η ιλαροτραγωδία όλης αυτής της εσωτερικής πολλαπλότητας καταλήγει να είναι φοβερή. Οι διάφορες εσωτερικές θελήσεις συγκρούονται µεταξύ τους, ζουν σε συνεχή πάλη, δρουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Αν είχαµε πραγµατική Ατοµικότητα, αν κατέχαµε µια Ενότητα αντί για Πολλαπλότητα, θα είχαµε επίσης µια συνέχεια σκοπών, ξύπνια συνείδηση, ιδιαίτερη ατοµική θέληση.
Το σωστό είναι να αλλάξουµε. Χωρίς αµφιβολία πρέπει να αρχίσουµε από το να είµαστε ειλικρινείς µε τον εαυτό µας.
Χρειάζεται να κάνουµε µια ψυχολογική καταγραφή του εαυτού µας για να γνωρίσουµε ότι µας περισσεύει και ότι µας λείπει.
Είναι δυνατό να πετύχουµε την Ατοµικότητα, όµως αν νοµίζουµε ότι την έχουµε αυτή η πιθανότητα θα εξαφανισθεί.
Είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα αγωνιστούµε για να αποκτήσουµε κάτι το οποίο νοµίζουµε ότι κατέχουµε. Η φαντασία µας κάνει να πιστεύουµε ότι είµαστε κάτοχοι της Ατοµικότητας, µέχρι που υπάρχουν σχολές που έτσι διδάσκουν.
Επείγει να πολεµήσουµε ενάντια στην φαντασία. Αυτή µας κάνει να φαινόµαστε το ένα ή το άλλο, όταν στην πραγµατικότητα είµαστε άθλιοι, αδιάντροποι και διεστραµµένοι.
Σκεφτόµαστε ότι είµαστε άνθρωποι, όταν στην πραγµατικότητα είµαστε µοναχά διανοητικά θηλαστικά χωρίς Ατοµικότητα.
Οι µυθοµανείς πιστεύουν τους εαυτούς τους θεούς, άγιους κ.λ.π., χωρίς να υποπτεύονται ότι δεν έχουν ατοµικό νου ούτε Συνειδητή θέληση.
Οι εγωλάτρες λατρεύουν τόσο το αγαπηµένο τους Εγώ, ώστε δεν θα δέχονταν ποτέ την ιδέα του πολυπρόσωπου του Εγώ µέσα τους...
Οι παρανοϊκοί, µε την κλασσική υπερηφάνεια που τους χαρακτηρίζει, ούτε που θα διάβαζαν αυτό το βιβλίο...
Είναι απαραίτητο να πολεµήσουµε µέχρι θανάτου ενάντια στην φαντασία που σχετίζεται µε τον εαυτό µας, αν θέλουµε να µην είµαστε θυµατα ψεύτικων συγκινήσεων και λανθασµένων εµπειριών. Αυτές όχι µόνο µας µπλέκουν σε γελοίες καταστάσεις, αλλά έχουν και την δυνατότητα να αναπτυχθούν µέσα µας.
Το διανοητικό ζώο είναι τόσο υπνωτισµένο από την φαντασία του που ονειρεύεται ότι είναι λιοντάρι ή αετός, όταν στ’ αλήθεια δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα τιποτένιο σκουλήκι της λάσπης της γης.
Ο µυθοµανής δεν θα δεχόταν ποτέ αυτούς τους «εκ των άνω» καθιερωµένους ισχυρισµούς (σίγουρα αυτός αισθάνεται τον εαυτό του Αρχιιεροφάντη και ας λένε οι άλλοι ότι λένε) χωρίς να υποψιάζεται ότι η φαντασία δεν είναι απολύτως τίποτα, «τίποτα παρά φαντασία».
Η φαντασία είναι µια δύναµη πραγµατική που ενεργεί παγκόσµια στην ανθρωπότητα και που κρατάει το διανοητικό ανθρωποειδές σε ονειρική κατάσταση, κάνοντάς το να πιστεύει ότι είναι ήδη άνθρωπος που έχει αληθινή Ατοµικότητα, θέληση, ξύπνια συνείδηση, ιδιαίτερο νου κ.λ.π.
Όταν σκεφτόµαστε ότι είµαστε Ένα, δεν µπορούµε να κινηθούµε από εκεί που βρισκόµαστε µέσα µας, παραµένουµε σταµατηµένοι και τελικά εκφυλισµένοι παρακµάζουµε.
Καθένας µας βρίσκεται σε καθορισµένη ψυχική φάση και δεν θα µπορέσουµε να ξεφύγουµε από αυτή, παρά µόνον αν ανακαλύψουµε άµεσα όλα αυτά τα πρόσωπα ή Εγώ που ζουν µέσα στο άτοµό µας.
Είναι ξεκάθαρο ότι µέσα από την αυτοπαρατήρηση θα µπορέσουµε να δούµε τα πλήθη που ζουν στον ψυχισµό µας και που χρειάζεται να περιορίσουµε για να επιτύχουµε τη ριζική αλλαγή.
Αυτή η σύλληψη, αυτή η αυτοπαρατήρηση αλλάζει ριζικά όλες τις λανθασµένες ιδέες που είχαµε για τον εαυτό µας και σαν αποτέλεσµα βλέπουµε το συγκεκριµένο γεγονός ότι δεν έχουµε πραγµατική Ατοµικότητα.
Όσο δεν αυτοπαρατηρούµαστε, θα ζούµε µέσα στην αυταπάτη ότι είµαστε Ένα, και σαν αποτέλεσµα η ζωή µας θα είναι λανθασµένη.
Δεν είναι δυνατόν να σχετιστούµε σωστά µε τους οµοίους µας, όσο
δεν πραγµατοποιείται κάποια εσωτερική αλλαγή στο βάθος του ψυχισµού µας.
Οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή απαιτεί πρώτα τον περιορισµό των Εγώ που φέρουµε µέσα µας.
Με κανένα τρόπο δεν θα µπορούσαµε να περιορίσουµε τα Εγώ αν δεν τα παρατηρήσουµε στο εσωτερικό µας.
Όλοι αυτοί που αισθάνονται σαν Ένα, που σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους, που δεν θα δέχονταν ποτέ την διδασκαλία των πολλών, δεν επιθυµούν επίσης να παρατηρήσουν τα Εγώ και γι’ αυτό κάθε πιθανότητα αλλαγής γίνεται γι’ αυτούς ανύπαρκτη.
Δεν είναι δυνατόν να αλλάξει κανείς αν δεν περιορίσει τον εαυτό του. Ακόµη περισσότερο εκείνος που αισθάνεται κάτοχος της ατοµικότητας, αν δεχόταν ότι πρέπει να περιορίσει κάτι, θα αγνοούσε πραγµατικά τι είναι εκείνο που πρέπει να περιορίσει.
Όµως δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι αυτός που πιστεύει ότι είναι Ένα, εξαπατώντας τον εαυτό του, νοµίζει βέβαια ότι ξέρει αυτό που πρέπει να περιορίσει, όµως στ’ αλήθεια ούτε που ξέρει ότι δεν ξέρει. Είναι ένας αγνοών µορφωµένος.
Χρειάζεται να από-εγωποιηθούµε για να ατοµικοποιηθούµε, όµως αυτός που κατέχει την ατοµικότητα είναι αδύνατον να µπορέσει να από-εγωποιηθεί.
Η Ατοµικότητα είναι ιερή εκατό τοις εκατό. Σπάνιοι είναι αυτοί που την έχουν, όµως όλοι νοµίζουν ότι την έχουν.
Πως θα µπορούσαµε να περιορίσουµε τα Εγώ όταν νοµίζουµε ότι έχουµε ένα Μοναδικό Εγώ;
Σίγουρα αυτός που δεν αυτοπαρατηρήθηκε ποτέ στα σοβαρά νοµίζει ότι έχει ένα µοναδικό Εγώ.
Όµως οφείλουµε να είµαστε ξεκάθαροι στη διδασκαλία αυτή, γιατί υπάρχει ο ψυχολογικός κίνδυνος να µπερδευτούν η αυθεντική Ατοµικότητα µε την έννοια κάποιου είδους «Ανώτερου Εγώ» ή µε κάτι παρόµοιο.
Η Ιερή Ατοµικότητα βρίσκεται πιο πέρα από οποιαδήποτε µορφή του Εγώ, είναι ότι είναι, ότι πάντα ήταν και ότι πάντα θα είναι.
Η νόµιµη Ατοµικότητα είναι το Είναι και ο λόγος ύπαρξης του Είναι είναι το ίδιο το Είναι.
Να διευκρινίσετε µεταξύ του Είναι και του Εγώ. Αυτοί που συγχέουν το Είναι µε το Εγώ σίγουρα ποτέ δεν αυτοπαρατηρήθηκαν στα σοβαρά.
Όσο θα συνεχίζει η Ουσία, η Συνείδηση να βρίσκεται µποτιλιαρισµένη µέσα σε όλο αυτό το σύνολο των Εγώ που φέρουµε µέσα µας, η ριζική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.
