Πραγματεία Επαναστατικής Ψυχολογίας - 5: Το να κατηγορεί κανείς τον εαυτό του
Η Ουσία που ο καθένας µας φέρνει µέσα του έρχεται από ψηλά, από τον Ουρανό, από τ’ αστέρια...
Αναµφισβήτητα η θαυµαστή Ουσία προέρχεται από τη νότα «ΛΑ» (τον Γαλακτικό ∆ρόµο, τον Γαλαξία όπου ζούµε). Όµορφη η Ουσία περνά µέσα από την νότα «ΣΟΛ» (ο Ήλιος) και µετά από τη νότα «ΦΑ» (Πλανητική Ζώνη) µπαίνει σ’ αυτόν τον κόσµο και έρχεται µέσα µας.
Οι πατέρες µας έφτιαξαν το κατάλληλο σώµα για να δεχτεί την Ουσία που έρχεται από τα Άστρα...
Εφ’ όσον δουλεύουµε εντατικά πάνω στον εαυτό µας και θυσιαζόµαστε για τους οµοίους µας, θα γυρίσουµε νικητές στη βαθιά αγκαλιά της Κοσµικής Μητέρας...
Ζούµε στον κόσµο αυτό για κάποιο λόγο, για κάτι, για κάποια ειδική αιτία...
Σίγουρα σε εµάς υπάρχουν πολλά που πρέπει να δούµε, να µελετήσουµε και να καταλάβουµε, αν πραγµατικά επιθυµούµε να γνωρίσουµε κάτι από τον εαυτό µας, από την ατοµική µας ζωή...
Είναι τραγική η ύπαρξη εκείνου που πεθαίνει χωρίς να γνωρίζει τον λόγο της ζωής του.
Καθένας µας οφείλει ν’ ανακαλύψει για τον εαυτό του το νόηµα της ιδιαίτερής ζωής του, αυτό που τον κρατά αιχµάλωτο στη φυλακή του πόνου...
Αναντίρρητα υπάρχει κάτι µέσα στον καθένα µας, κάτι που µας πικραίνει την ζωή και ενάντια στο οποίο πρέπει σταθερά να πολεµήσουµε...
∆εν είναι απαραίτητο να συνεχίσουµε µέσα στην δυστυχία, είναι επείγον να µετατρέψουµε σε κοσµική σκόνη αυτό που µας κάνει τόσο αδύναµους και δυστυχισµένους.
∆ε χρησιµεύει σε τίποτα να υπερηφανευόµαστε για τίτλους ,τιµές , διπλώµατα, χρήµα, µάταιο υποκειµενικό ορθολογισµό, πασίγνωστες αρετές κ.τ.λ.
∆εν πρέπει ποτέ να ξεχνάµε ότι η υποκρισία και οι ανόητες µαταιότητες της εσφαλµένης προσωπικότητας, µας κάνουν ανθρώπους βαρείς, αποτελµατωµένους, αργόστροφους, αντιδραστικούς, ανίκανους να δούµε το καινούριο...
Ο θάνατος έχει πολλές σηµασίες τόσο θετικές όσο και αρνητικές. Ας δούµε εκείνη την εξαιρετική παρατήρηση του Μεγάλου Καµπίρ Ιησού Χριστού: “Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους”.
Πολλοί άνθρωποι είναι εκ των πραγµάτων νεκροί για οποιαδήποτε εργασία πάνω στον εαυτό τους και συνεπώς ανίκανοι για οποιαδήποτε προσωπική αλλαγή.
Πρόκειται για άτοµα εγκλωβισµένα µέσα στα δόγµατα και τις δοξασίες τους, ανθρώπους απολιθωµένους στις αναµνήσεις πολλών χθες, πρόσωπα γεµάτα από παλιές προκαταλήψεις, πρόσωπα σκλαβωµένα σ’ αυτό που θα πουν, φοβερά χλιαρά, αδιάφορα, µερικές φορές “σοφοφανή”, σίγουρα ότι βρίσκονται στην αλήθεια γιατί έτσι τους το είπαν κ.τ.λ.
∆εν θέλουν να καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί ότι ο κόσµος τούτος είναι ένα “Ψυχολογικό Γύµνασµα”, µέσα από το οποίο θα ήταν δυνατό να εξαλείψουµε αυτή την µυστική ασκήµια που όλοι φέρνουµε µέσα µας...
Αν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι καταλάβαιναν την τόσο θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκονται θα έτρεµαν από φρίκη...
Όµως τέτοια πρόσωπα σκέφτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο. Μιλούν υπερήφανα για τις αρετές τους, αισθάνονται τον εαυτό τους τέλειο, καλόκαρδο, εξυπηρετικό, ευγενικό, ελεήµονα, έξυπνο, συνεπή στα καθήκοντά του κ.τ.λ.
Η πρακτική ζωή σα σχολή είναι εξαιρετική, όµως το να τη θεωρεί κανείς αυτοσκοπό είναι καθαρά παράλογο.
Όσοι παίρνουν τη ζωή σαν αυτοσκοπό, έτσι όπως τη ζουν καθηµερινά, δεν έχουν καταλάβει την ανάγκη να δουλέυουν πάνω στον εαυτό τους προκειµένου να πετύχουν µια “Ριζική Αλλαγή”.
∆υστυχώς οι άνθρωποι ζουν µηχανικά, ποτέ δεν άκουσαν κάτι για την Εσωτερική ∆ουλειά...
Η αλλαγή είναι απαραίτητη, όµως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να αλλάξουν, υποφέρουν πολύ κι’ ούτε γνωρίζουν γιατί υποφέρουν...
Το να έχει κανείς λεφτά δεν είναι το παν. Η ζωή πολλών πλουσίων, συνήθως, είναι αληθινά τραγική...
